Siehe, ich stehe vor der Tür und klopfe an.....

J.S. Bach

Bijdrage: Aart van der Wal

 

Michael Maul: Bach - Een liefdesverklaring

Het nieuwste boek over Johann Sebastian Bach is een bijzonder boek, alleen al vanwege de behandeling van de meest besproken werken: de cantates die Bach in zijn eerste jaren in Leipzig (1723-1727). Een van Bachs taken in Leipzig was wekelijks muziek schrijven voor de zondagse eredienst, wat resulteerde in meer dan 100 cantates. Michael Maul, een Duitse Bach-kenner van wie eerder onder meer een uitvoerige beeldbiografie verscheen, gaat bij deze werken kort en duidelijk in op de theologische en liturgische achtergronden, de tekstdichters, de praktische kwesties bij de totstandkoming en de relatie tussen tekst en muziek. Hij beseft het belang van al deze aspecten: hoewel in het compositieproces de volgorde van de fasen vast lag en ligt, beseft hij gelukkig terdege dat iedere fase de voorgaande in een nieuw licht kan plaatsen. Tekstdichters kunnen met een zekere vrijheid cruciale Bijbelteksten interpreteren, een componist kan dat met de tekst, een musicus kan dat met de partituur, wij anno 2024 met materiaal van drie eeuwen oud. Maul doet dat op kleine schaal (want een uitvoerige bespreking van alle cantates op deze manier zou het boek vijf keer zo dik maken), maar hij erkent het belang van wisselwerking en permanente interpretatie van bestaand materiaal en heeft een neus voor sprekende details. Muziek is zowel illustratie en intensivering van de tekst als interpretatie en toetreding tot een nieuw spiritueel domein – en vooral het spel daartussen.

Moet men Maul ondanks die prettige breedte toch plaatsen, dan is hij vermoedelijk meer een man van het woord dan van de muziek, al gaat hij uitvoerig in op het feit dat Bach na enige jaren in Leipzig wat uitgekeken raakte op zijn baan en uitkeek naar een functie elders. Instrumentale werken worden zeker niet vergeten, maar Maul is uitvoeriger over de grote vocale werken als de Matthäus-Passion en de Hohe Messe. Enerzijds bespreekt hij uitgebreid de religieuze aspecten van beide stukken, anderzijds erkent hij dat Bach daarin dezelfde compositietechnieken toepast die ook voor zijn instrumentale composities kenmerkend zijn. Zonder het met zoveel woorden te zeggen geeft Maul antwoord op de veel gestelde vraag wat Bach meer was: gelovige of ambachtsman. Het sympathieke antwoord: beide, het een kan niet zonder het ander, de vraag naar prioriteit is irrelevant. Dat Bach niet in het hokje past van eenzijdige bewonderaars, illustreert Maul ook met zijn bespreking van de invloeden op Bach.

Over Bach is zeer weinig bekend. Persoonlijke documenten zijn er vrijwel niet, bij de bekende portretten worden vraagtekens geplaatst en diverse composities zijn verloren gegaan. Pogingen zijn werk of persoon beter te begrijpen door de context erbij te halen zijn begrijpelijk (Christoph Wolff in zijn grote biografie maakt graag van deze methode gebruik), maar leiden af van het feit dat Bach ook een eigenzinnig wezen was die deed wat hij wilde ongeacht de context, in ieder geval binnen zijn kunst, anders begrijpt men niet waarom zijn superieuren soms zeer kritisch waren over zijn werk, hem zelfs ter verantwoording riepen en sommigen zijn overlijden absoluut niet betreurden. Ook Maul heeft vragen bij allerlei composities en situaties en stelt ze aan Bach, in passages met een ongewone typografie. Uiteraard krijgt hij geen antwoord, maar zijn vermoedens zetten ons aan het denken over Bachs motieven en nodigen uit tot verder onderzoek waardoor die vragen wellicht ooit worden beantwoord, al vermoed ik dat die antwoorden eerder komen van nu nog onbekende documenten dan van een nieuwe kijk op nu bekende documenten, al weet je het in deze kwestie natuurlijk nooit. Maul kent de Bach-documentatie op zijn duimpje en kan goed uitleggen. Hij schrijft niet helemaal voor beginners en legt dus niet alles uit, maar hij weet hoe hij leken en liefhebbers aan zich moet binden. De vele illustraties verlevendigen de tekst, de chronologie en werkenlijst zijn zeer nuttig, via een QR-code zijn de besproken stukken te beluisteren en de vertaling van Clemens Romijn maakt het betoog prettig leesbaar. Het geheel past volledig bij de ondertitel: Een liefdesverklaring. Na lezing van het boek wil men vooral luisteren en bewonderen. Mysterie of niet, de liefde groeit.

Pianisten....en zij die er op (willen) lijken

Wibi Soerjadi (riedelaar van de allerergste soort, heeft een irritante lachstoornis met als gevolg anale droogheid, gebruikt daarvoor een crème maar die werkt, volgens ingewijden, voor geen (centi-)meter. Denkt colitis ulcerosa te hebben maar weet het niet zeker, verzamelde vroeger bonsai boompjes tezamen met boezemvriendje Bart de Graaff, laatstgenoemde vond de dood door verhanging in zo'n allerschattigst boompje. Althans dat wordt beweerd.

Soerjadi kwam ter wereld met behulp van sjoemelzaad van extreem lage kwaliteit en verlaat het ondermaanse door middel van alkalische hydrolyse. Zoveel is zeker.
Hij heeft continue jeuk aan het perineum, heeft bovendien last van misofonie en kan dientengevolge niet tegen z'n eigen getik op een toetsenbord, elk nadeel heb z'n voordeel zoals u begrijpt, gebruikt evenals z'n huiskip fipronil maar dat heeft helaas nog geen effect, wil het niet bevestigen maar is een bacha posh, als je goed kijkt dan zie je het wel, neen?, kijk dan beter prutser! Ophokplicht wordt aanbevolen.
Bezit Disneyland aandelen, 'speelt' naast de piano ook piccolo en didgeridoo, bijnaam is draaigatje, heeft al geruime tijd last van een Spaanse kraag en is daarvoor in behandeling, wordt als 'pianist' al jaren zwaar overschat. 
Gaf op 27 december een concert in het Amsterdamse Concertgebouw en kaartjes voor deze verneukerij kostten maar liefst 90 euro. Inclusief een pauzedrankje wordt er bij vermeld. En de mensheid maar denken "Goh, zie je wel, Soerjadi speelt zelfs in het Concertgebouw dus dan is hij héél erg goed". Dat je de zalen zonder uitnodiging kunt afhuren - zoals hij ook deed met de Carnegie Hall in New York in 2011 - daar is nog niemand opgekomen)
NB: Soerjadi wordt op de website van (de) Pianovrienden.nl aangekondigd 'als Nederlands meest succesvolle pianist' en, even verderop, 'hij is wereldberoemd als concertpianist en componist en onderscheidt zich door het uitvoeren van eigen werk'.
We weten niet welke idioot deze stomme tekst schreef voor de site van (de) pianovrienden, maar dit is zo'n Godsgruwelijke onzin dat het plaatsvervangende schaamte teweeg brengt. Hoe kan het dat deze defectus natalis door velen aanbeden wordt terwijl hij als pianist helemaal niets voorstelt maar dan ook écht helemaal niets! Talloze pianisten in binnen- en buitenland zijn -tig keer interessanter, intelligenter en muzikaler dan deze mediageile kerel.
En uitgerekend deze kirrende lachebek wordt bejubeld en de hemel in geprezen door domme teksten als "hij is wereldberoemd als concertpianist" etc. en meer die onvoorstelbare onzin. Soerjadi is geen wereldberoemde pianist en dat zal-ie ook nooit worden. Als-ie zo beroemd was als te lezen valt op de eerder genoemde site, dan zou Marco Riaskoff hem al lang een keer hebben uitgenodigd. Maar zo'n uitnodiging komt er niet en dat is buitengewoon verstandig van deze impresario. Een van de redenen is dat Soerjadi niet de gave en het talent heeft om een avondvullend programma te spelen. En ook nooit gedaan heeft. Maar wel 'wereldberoemd' is...welke dommerik verzint zoiets?
Wij vonden een tijdschrift op zolder - NLeditie020 - waarin een column staat getiteld 'Wibi' die geschreven werd door Carice van Houten.
Een aantal passages daaruit willen we u niet onthouden:
"er was die dag één concert dat nog niet was uitverkocht en in het kader van 'gooi je scepsis overboord' heb ik op die zondagochtend een kaartje voor Wibi Soerjadi gekocht. Als mijn vader dit leest, onterft-ie me. 
Ik had slechts van de beste man gehoord, maar had hem nooit horen spelen. Ondanks zijn populaire repertoire zat ik toch in blijde verwachting van wat komen zou in die prachtige grote zaal. Misschien kon ik nog wel even gaan huilen of zo. Ik zat tenslotte in een klassieke manie.
Wibi zag er piekfijn uit met zijn fluwelen pinguinjasje aan en zijn haar zat beter dan dat van negentig procent van zijn publiek , mijzelf incluis. 
Ik heb ook nog wel een klein moment van ontroering gevoeld voor deze veel te rijke jongen, dit wonderkind met zijn veel te grote Disneykasteel, deze eenzame Mickey Mouse. Totdat hij ging spelen. Ik voelde niets meer. Binnen tien maten wist ik dat mijn vader gelijk had.
Ik vond het een zielloze vertoning. Ik hoorde alleen maar techniek , die hij absoluut perfect beheerst, maar ik hoorde geen liefde en geen pijn. Misschien moest iemand zijn Mickey's en Goofy's eens iets ergs aandoen, dacht ik nog vlak voordat ik gefrustreerd in slaap viel. Niks huilen dus.
In ben in de pauze weggegaan, heb een rondje door het park gelopen en ben toen heel hard naar de winkel gefietst om het gehele oeuvre van Arthur Rubinstein te kopen.
Ik huil nu al een week". 

Leslie Howard (speelt hoofdzakelijk Liszt en daar is geen reet aan..aan Leslie niet en aan Franz ook niet. Beluister maar 'ns zijn variaties 'Hexameron' en krankzinnigheid wordt uw deel. Afgrijselijke 'muziek'. Die vent was volkomen gek en dat is te horen.

Leslie heeft als hobby vissen op tarpons en ving tot nu toe altijd bot, riep razendsnel het London Beethoven Trio in het leven en hief het daarna net zo snel weer op.
Is immuun voor waterstofsulfide, heeft last van mentale verwardheid, desoriëntatie, hallucinaties en opwinding, heeft een geschubde glansstaartkolibrie als trouwe metgezel)

Kasper Schonewille (op z'n site staat vermeld dat-ie een 'masterclass' volgde bij Wibi Soerjadi. Waarom schrapt de man dat soort informatie niet onmiddellijk uit zijn cv want het is beslist geen reclame te laten weten dat je op een regenachtige middag in de leer bent geweest bij de druiloor der druiloren (en er waarschijnlijk niets van opgestoken hebt). We willen het ook allemaal niet weten want die omhooggevallen lachebek blijft een bron van ergernis. De ultieme nitwit. 

Dus moeten we moeite doen om Schonewille serieus te nemen en het is dat-ie een boekje publiceerde - in eigen beheer uitgegeven - getiteld: Mendelssohn in Schotland en Wales dat we dit tijdelijk opzij schuiven, maar met scepsis. Vergeet te zeggen dat er verderop nog is te lezen dat hij ook een masterclass volgde bij Jan Wijn en dat is ook al geen reclame. 

Wijn gaf vrijwel iedereen die piano speelt of wilde spelen in de lage landen les met het gevolg dat ze alle 1643 hetzelfde klinken. Een enkele uitgezonderd maar ook weer niet zo'n uitzondering dat het een Grote Naam werd in de internationale pianowereld. Die lopen hier sowieso niet rond maar dat is inmiddels genoegzaam bekend. Nog maar een keer: ongelooflijk goeie, verbazingwekkende en vooral briljante pianisten komen uit Rusland. Het niveau is al decennia gigantisch hoog en wordt keer op keer bevestigd wanneer je opnamen of uitvoeringen hoort van de jonge Russische garde. Dadelijk gevolgd door Zuid-Korea en dan hebben we het o.a. over Dong-hyek Lim, Seong-Jin Cho, Yunchan Lim (niemand speelt de Bagatelle nr. 5 in C Major van Beethoven mooier) of uit China Zhang Shengliang (Niu Niu), Yundi Li of de fantastische uitvoering van de Goldberg Variaties door Zhu Xiao -Mei...noem het allemaal maar op. Stuk voor stuk geweldig, niet één uitgezonderd....hoe is het toch mogelijk!

Schonewille, concertpianist én kunstenaar zoals op z'n site staat vermeld, is een niet onverdienstelijk pianist maar met een nogal beperkt repertoire. Mendelssohn en Liszt, maar dan houdt het ook wel zo'n beetje op. Verder is er op YT nog een stukje te horen van een tijdgenoot van Chopin, Elias Parish Alvars, voor twee harpen maar hier in de uitvoering voor één harp en piano. Aardig deuntje maar niks bijzonders. Neen, als Schonewille zijn naam wil vestigen in het Nederlandse pianolandschap, dan zal-ie toch echt moeten beginnen de bekendere jongens te spelen om een indruk te krijgen van zijn muzikaliteit en techniek. Wat er nu te zien en te horen is, is te weinig en vooral te dun om ons enthousiasme los te weken. Waarbij aangetekend moet worden dat we sowieso zelden of nooit enthousiast worden als het om pianisten uit de polder gaat maar goed, een enkele uitzondering kan zomaar opduiken.

Een enkel boekske en cd over en omtrent een componist uit Hamburg, zet geen zoden aan de bekende dijk. TIP: begin ermee allereerst de onbenullige aanbevelingen van de site te halen want dat zegt niets)

Camiel Boomsma (boomlange pianist, boezemvriendje van Severin Ernst Jacob Freiherr von Eckardstein, speelt meestal R. Wagner maar maakte onlangs een uitstapje naar Chopin en Schubert. En dat doet-ie niet onverdienstelijk. Vraag blijft natuurlijk waarom wéér een opname van Schuberts sonate D960 want er zijn al 959 (heb je 'm?) Wie zit daar nou toch op te wachten in deze tijd van talloze overbodige cd releases en niet te vergeten de meer dan overheerlijke niet-te-stoppen muzikale weelde van YouTube. De zoveelste Schubert opname die je aan de straatklinkers niet kwijt raakt. Waarom niet voor een iets spannender repertoire gekozen. Maar neen, steeds dat geijkte programma in de hoop dat het financieel uit kan.

Maar ja over spannender gesproken, de complete Etudes van Ligeti verkoopt ook niet. Zelfs niet als het zo fantastisch moeiteloos wordt gespeeld als door een van de beste pianisten van Nederland, namelijk Ralph van Raat.
Verzamelt 'figuratieve kunst' van Ria Valk en hangt het vervolgens in z'n vochtige kelder want het geklieder van die mummie is echt niet om aan te zien. Is een groot liefhebber van linedancing tezamen met de buren in de beslotenheid van z'n huiskamer. 

Eet het liefst een fors uitgevallen droge worst met rode bietjes en een zilveruitje)
Julien Libeer (op de een of andere manier wekt Libeer irritatie op. Het kan zijn dat M.J. Pires in heur rol van surrogaat mams gedeeltelijk de oorzaak is, het kan ook zijn dat de manier waarop de pianist opgehemeld wordt in een YouTube-documentaire als dé pianist bij uitstek de irritatie veroorzaakt, kortom: er is een misplaatste bewondering om de man heen die kant noch wal raakt en hem vandaag of morgen opbreekt. Verder loopt-ie aan de klein uitgevallen bovenkant eeuwig in het wit en das ook geen goed teken. We zullen 'm blijven volgen maar vooralsnog hebben we een onprettig beeld van deze langharige figuur.
Libeer trad op in het programma Podium Witteman en speelde Bartok en Bach. Bartok was onverdragelijk onsamenhangend en vooral luidruchtig en in Bach's Sarabande uit de Franse suite nr. 5 hoorden wij wat extra toegevoegde nootjes. Maar niet getreurd, het kon slechter hoewel ook hier geldt: je hebt altijd je meerdere.
Er werd onbeschaamd reclame gemaakt voor een cd die Libeer opnam voor het label Harmonia Mundi en voor 20 euro te koop is. Ja u hoort het goed, cd'tje, hoesje, klapdoosje etc., € 20.- pinnen en u bent de overgelukkige eigenaar van een schijfje polycarbonaat.
Blijft de wederkerende vraag wie in Godsnaam in 2020 nog cd's koopt want als je even geduld hebt, staat deze opname volgende week integraal op You Tube zoals ongelooflijk veel muziek. Je kunt het niet zo gek bedenken of een onbekende compositie van een tot dan onbekende componist staat op YT. En dan kun je alle heerlijks opslaan in een zogenoemde 'playlist' en heb je uuuuuuuuuren muziek. Gratis en voor niks. Niet vergeten een adblockertje in te stellen en je hebt ook geen overlast meer van die kutadvertenties.
U kunt nog overwegen 42 euro neer te tellen voor het recital dat Libeer aanstaande donderdag (06-02-2020) geeft in de Kleine Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam waar hij werk van Bartok en Bach speelt die eveneens op de cd staan. Goh, hoe toevallig.
Kort samengevat: u koopt toch de cd voor 20 euro, gaat naar het recital (zonder pauze) op een doordeweekse dag en laat 42 euro achter bij een sikkeneurige kassajuffrouw en zie daar, iedereen is tevreden. Dat dit anno 2020 nog bestaat, is voor ons een groot raadsel.
(Als u 'm zou aanschaffen via Klassiek.nl is korting uw deel: geen 20 maar 15 eurootjes en als je nog even wacht ligt het doosje in de opruimbakken van de 'klassieke vakhandel' voor 5 euro want zo gaat dat tegenwoordig. En het zou misschien anders worden wanneer Libeer een prachtige en opmerkelijke uitvoering gaf van Bach's Franse suite nr. 5 (BWV816) en de Partita nr. 2 (BWV826) maar dat is niet zo. Onze voorkeur gaat uit naar David Frey wat deze werken van Bach betreft, daar kan Libeer, hoe vervelend dit moge klinken, niet tegen op.
Heeft de verouderingsziekte progeria, draagt muiltjes in de kleur ultramarijn, dure schoentjes maar gelukkig wél een klein maatje)

Daria van den Bercken (publiciteitsverslaafde trapezewerker, speelt liefst poedelnaakt piano maar dat wordt door menigeen afgeraden want het mens ziet er niet uit tussen ons gezegd en gezwegen, roept associaties op met de brandende poppenwagen van volksschrijver Reve, is een stevig gemetselde muur van chagrijn, liet onlangs voor een stroeve scheet een traumahelikopter komen, de nota van de kosten van iets meer dan € 2889.02 ligt inmiddels bij een deurwaarder want deze gestoorde juffrouw weigert af te rekenen.

Komt binnen afzienbare tijd met een Scarlatti-cd waar geen mens op zit te wachten want het is algemeen bekend dat niet Van den Bercken maar Joyce Hatto aan de vleugel zat; is gek op cardiazol en dat is op deze cd te horen, klinkt echt nergens naar, de tragisch om het leven gekomen Scott Ross ligt te wiebelen in z'n graf. Als u Scarlatti wilt horen op een welhaast perfecte wijze, beluister dan de fraaie interpretatie van de Italiaanse pianist Federico Colli. Zéér mooi en ontroerend muzikaal.
Er zijn trouwens meer uitmuntende vertolkers van de sonates van Scarlatti zoals Ivo Pogorelich, Christian Zacharias, Lucas Debarque, Claire Huangci en vergeet vooral Alice Ader niet. En we moeten niet verzuimen Olivier Cavé te noemen, de poëet onder de Scarlatti-vertolkers. Prachtig gespeeld zonder opsmuk, zonder 'trucjes' en kleurtjes, neen, waar noodzakelijk wordt het pedaal gebruikt maar niet te vaak. Geen camouflage of de muziek proberen te bewerken, zuiver en muzikaal is het motto van Cavé en dat maakt deze man uniek.
Hierbij valt Daria volledig in 't niet, ook 'haar' Mozart is een aanfluiting. 14 in een dozijn. Als u het kunt opbrengen, luister dan 'ns naar "Alla Turca", sonate voor piano nr. 11, KV 331. Foeilelijk! Dus doe maar niet. Jammer van de tijd.
Kweekt lisdodden en doet daar iets 'speciaals' mee (!?) volgens eigen zeggen)
NB: in het programma Podium Witteman van 26 januari j,l, speelde Van den Bercken het derde deel uit Beethoven's "Der Sturm" sonate. Wij dachten na de eerste vijf noten al aan een door roest aangetaste naaimachine. Een bloedelozer uitvoering is er niet. Dat mens speelt wat er staat en dan speelt ze wat er staat en vervolgens speelt ze wat er staat en uiteindelijk speelt ze enz. De rest is verdwenen. Dood, leeg, saai, vervelend, kleurloos, geen passie.. kortom, bedenk er zelf nog maar een paar termen bij en je bent nooit ver mis.
Maar ja, de kachel moet branden in huize Van den Bercken en daarom timmert ze aardig aan de weg: optredentje bij DWDD, dan weer een middagprogramma bij een bejaardenzender waar ze mag komen opdraven...en zie daar, de kassa begint al enigszins warm te draaien

Naum Grubert (speelde onlangs een cd vol met Chopin en je kunt je afvragen wie daar op zat en zit te wachten, Opus Klassiek heeft het over 'een van de mooiste en meest indrukwekkende Chopin-recitals van de laatste jaren' wat zwaar overdreven is want er verschijnen aan de lopende band cd's met werken van de Poolse componist en daar zijn 'indrukwekkende' bij zoals van Kathryn Stott en, recenter, Ingrid Fliter)

NB: Navis Classics gaf ook een cd uit van "Winterreise" van Schubert door een Griekse bard met de naam Dimitris Tiliakos en dat is leuk geprobeerd heren (zijn begeleider is eveneens Grieks, Vassilis Varvaresos maar ze heten in dat failliete land allemaal akos of esos, maakt niet uit) maar dat had u beter niet kunnen doen. Het is een regelrechte aanfluiting. Tiliakos kan het misschien wel (zingen wordt hier bedoeld) maar Schubert moet de man in de partituur laten. Te geforceerd en krampachtig.
Van "Winterreise" zijn -tig opnamen die stuk voor stuk mooi tot machtig mooi zijn zoals van Fischer-Dieskau, Thomas Quasthoff of desnoods Ian Bostridge, Christoph Prégardien niet te vergeten (en, ouder, Peter Schreier)
Iemand uit Griekenland kan dat repertoire niet zingen. Klinkt alsof de man voor de opname een  literfles Metaxa achterover sloeg en waarom ook niet.
Het moet trouwens worden gezegd dat Varvaresos óók prachtig Chopin speelt, dat dan weer wel)

Kees Wieringa (speelt al jarenlang het mateloos eentonige geriedel van de overgewaardeerde Simeon ten Holt en heeft er bijkans een dagtaak aan, werd onlangs opgenomen in een psychiatrische inrichting omdat de man naar eigen zeggen, "de weg kwijt ben, waar ben ik?".

Onderzoek heeft uitgewezen dat de oorzaak wel eens de oervervelende repeterende noten van die kwakzalver uit Bergen zou kunnen zijn. Inmiddels is na een gedegen studie van Micha Hamel komen vast te staan dat dit inderdaad het geval is.
Is pleitbezorger van de 'muziek' van ene Klaas de Vries. Hoe Hollands wil je het hebben. Verder een hartstochtelijk liefhebber van de muziek van Zdenek Fibich en dan met name van zijn pianostuk Poem. Kent ook geen mens. Maar ja, je moet toch wat nietwaar.
Is grootverbruiker van antipsychotica en benzodiazepinen, heeft een veentijger als huisgenoot, houdt het dier angstvallig verborgen voor de buitenwereld maar het is ook mogelijk, gezien zijn psychische gesteldheid, dat het dier helemaal niet bestaat. Althans niet in huize Wieringa.
Woont stoffig, draagt een pruik van synthetisch haar en dat is werkelijk geen gezicht. Maakt niet uit want ook zonder pruik is de man niet om aan te zien, treurnis alom)

Ivo Janssen (is een grote fan, evenals Wieringa, van het irritante gejengel van Ten Holt. Geeft concertjes met Anna Enquist en die twee passen meer dan prima bij elkaar. In al hun afstotelijke lelijkheid. Janssen spant echter de kroon wanneer het gaat wie de meest onsympathieke is. Is absoluut een derderangs pianist. En dat past dan weer mooi bij het gegil van juffrouw Van Broekhuizen die zichzelf een 'overtuigend zangtalent' noemt. Tja, als niemand anders op het idee komt, dan moet je maar zelf iets bedenken heeft Francis gedacht en gilt rustig verder.

Janssen zat iets verderop Chausson uit de vleugel te persen en het amateurisme spatte er van af. 'Overtuigend zangtalent' en 'ontwapenende podiumpersoonlijkheid' lazen we ook nog ergens en als je al niet misselijk werd van die bullshit, dan ben je het nu. Heden ten dage heeft het mens nauwelijks nog werk maar vond een bijbaantje (rubriek 'Vraag het aan..') in het programma van Vroomans dat 's ochtends op radio 4 te beluisteren is. Die rubriek is al zo mogelijk nog erger dan het gegil van dit wezen: beide zijn afgrijselijk!
Terug naar Ivo: doet verwoede pogingen Bach te spelen (en op zijn eigen label Void classics aan de man te brengen) maar dat gaat moeizaam. Staat op de rand van een faillissement en zag zich genoodzaakt zijn cd's voor € 0.42 per 2000 stuks aan te bieden. De voorraad is echter dezelfde gebleven. Conclusie: niemand wil dat spul hebben. En dat geldt eveneens voor de opname van Ludus Tonalis dat wij liever horen van John McCabe, pianist én componist (luister eens naar 'zijn' Scarlatti en Clementi en je bent verk(n)ocht).
Janssen is dol op spelevaren, Komend najaar gaat-ie in z'n eentje Bi-Ba-Bo vertolken in opdracht van rompertjes producent Prenatal, is verslaafd geweest aan K2)
NB: op 20 juli 2019 stond in verschillende dagbladen een artikel afgedrukt met als titel: "Bachvirtuoos zet punt achter pianocarrière" en nu vraagt u zich natuurlijk af over welke "Bachvirtuoos" de schrijver van het stuk het heeft. Nou, hou je maar even vast aan de piano, het gaat hier om Ivo Janssen die door Voermans - geen idee wie die stukjesschrijver is - wordt neergezet als de eerste pianist ter wereld die alle klavierwerken van Bach op cd zette. Dit is zo'n Godsgruwelijke flauwekul en bewijst maar weer eens hoe die (Nederlandse) klassieke muziekwereld werkt: elkaar naar de mond praten, de meest bizarre onzin optekenen, beetje paaien links en rechts en vriendjes te vriend houden. En daar hebben ze een dagtaak aan. De eerste pianist ter wereld die alle klavierwerken van Bach op cd zette, wie bedenkt dat!
Er zijn veel pianisten geweest die al ver voor dat Janssen überhaupt wist wat een cd was, het werk van Bach op deze geluidsdrager hadden uitgebracht. Glenn Gould bijvoorbeeld op CBS Masterworks en later op het Sony-label. Andere Bach vertolkers zijn Murray Perahia, Charles Rosen, Friedrich Gulda en zo kunnen we nog een poosje door gaan. Het zijn er te veel om op te noemen.
Janssen heeft een vervelende kwaal aan zijn handen en die heet 'de ziekte van Dupuytren'. Een strak gevoel in de handpalm kan leuk zijn maar dan denken wij toch al gauw aan iets anders. Kromtrekkende pinken, verharding van het bindweefsel in de handpalmen...het is de oorzaak dat de Bachvirtuoos besloten heeft, noodgedwongen, de virtuositeit bij het grof vuil te zetten. Daar staat het behaaglijk en het had er veel eerder neergezet moeten worden want ook de opbrengt van de cd's van de Bachvirtuoos is, volgens eigen zeggen, inmiddels verwaarloosbaar (zie boven). En, zo klaagt de Bachvirtuoos nog even verder 'is het in Nederland nauwelijks nog mogelijk een behoorlijke boterham te verdienen'.
Wij van de redactie weten wel hoe het komt dat er geen boterham meer te verdienen valt als Bachvirtuoos (tis maar goed dat u het niet horen kan maar er steeg net een oorverdovend gegil op in de zitkamer naast de onze toen de bovenstaande tekst hardop werd voorgelezen), maar we wachten even af tot Janssen zelf een helder moment heeft.
We hoorden onlangs op een Nederlandse klassieke zender sonate nr. 13 van Schubert (D.664) gespeeld door gefrustreerde Ivootje. Zéér middelmatig, niks bijzonders.
Conclusie: Bachvirtuoos Janssen zet een punt achter zijn carrière. Wij zijn ontroostbaar, spierwit, overwegen acuut een minder bourgondische levensstijl, zien op tegen de plafonddienst die onvermijdelijk het gevolg zal zijn van Janssens' beslissing, drinken liters hyaluronzuur om te voorkomen dat de ingevallen wangen veroorzaakt door stress, te zien zijn.
Maar niet heus!

Cyrill Ibrahim (kan een beetje van blad spelen maar zelfs dan blijft z'n Bach een aanfluiting..., lijkt wel wat op De Haas want is net zo'n ijdeltuit, was ultrakort bevriend met Karl Lagerfeld maar boze tongen beweren dat de Duits/Franse hengst hem na één doorwaakte nacht uit zijn aanleunwoning heeft gegooid.

Is een groot liefhebber van makreelhaai in een krokant goudbruin jasje en van MSC-gecertificeerde tonijn)

Tjako van Schie (zit in een smakeloos ingerichte doorzonwoning piano te spelen en dat moet omdat het kan!, heeft een afbeelding van  z'n oogverblindend mooie achter-achternicht

Johanna Bordewijk-Roepman boven een krakkemikkig dressoir hangen en haar naam kent natuurlijk iedereen. Welk een groot leed.
Speelde in 1991 een cd vol met de Goldbergvariaties van Bach en in 2991 speelt de man dit werk nog, heeft een zeer beperkt repertoire zoals de oplettende lezer begrijpt. Schreef een onsamenhangend essay van ik-weet-niet-hoeveel pagina's over dit magistrale werk van de geweldenaar uit Leipzig.
Is langdurig verloofd met Kimiko Ishizaka, ook een Goldberg-aanhanger en samen hopen ze nog'ns BWV 988 achterwaarts te spelen op twee pianola's. Hoe ze dat precies willen doen is nog niet besloten maar dat het een spektakel wordt, is wel duidelijk. Na de uitvoering is er gelukkig een ruime en aangeklede catering voor de dorstige mens gepland om weer bij te komen..
Is dol op cashew- en macadamianoten en liefst ongezouten.
Heeft een digitaal keyboard van granulaat, produceert iedere door God gegeven dag tezamen met z'n verloofde om exact vier uur s'middags tot laat in de avond op zijn balkon oorverdovende geluiden op een vuvuzela om z'n homofiele buren te treiteren. U weet wel, die lui van de verkeerde kant, van de achterdeur zogezegd.
Is een aantal jaren geleden in z'n glansloze eikel gebeten door een stalmuursluiper, heeft aangetrouwde familie op het Noord-Sentineleiland wonen maar wil daar geen contact mee en de schaars geklede lieden daaro ook niet met hem.
Is een maniakaal verzamelaar van schroefjes en moertjes. Heeft een blauwgeringde octopus als huisdier)
Feico Deutekom (heeft z'n voornaam niet mee maar toegegeven, daar kan de man ook niks an doen. Speelt melodietjes van Glass, ene Frahm, Richter, iemand die zich Eisenga noemt en Adams. Zijn 'China Gates' horen wij liever gespeeld door Ralph van Raat maar goed, daar zijn we zo langzamerhand aan gewend geraakt. De cd van Deut blijkt een winkeldochter want is te duur en eventuele kopers schrikt dat af. € 19.99 neertellen voor een cd met vrijwel onbekende muziek, is voldoende reden om 'm niet aan te schaffen. Gooi 'm op de markt voor ten hoogste € 2.75 en bij aanschaf van twee exemplaren krijg je dan een bos treurbloemen cadeau die zojuist gejat werden van een dodenakker. En trouwens, wie schaft er nog cd's aan? Volstrekt achterhaald en over een paar jaar behoren ze tot het verleden. Geen gekloot meer met schijfjes die je met moeite uit een plastic doosje moet rukken.
De man gebruikt midazolam en dat is te horen. Elke aangeslagen toets duurt tenminste vijf minuten, z'n voet blijft kennelijk plakken aan het rechterpedaal. Lijkt de op 14 februari 2020 vertrokken Reinbert de Leeuw wel met E. Satie, gruwelijk! Deze grachtengordelpianist speelde het werk van de Franse bohemien uiterst langdradig en oervervelend. Maar ja, de kassa rinkelde onophoudelijk toentertijd want de cd's waren niet aan te slepen. Commercieel gezien een prima zet van Philips.
Feiko is innig bevriend met Lavinia Meijer, zoals u weet de lievelingspop van radio 4 en dan met name van het ochtendprogramma 'De Ochtend van 4'. En als het niet Meijer is, dan draaien ze Alexandre Tharaud en als die niet kan dan komen de blaasjongens van Calefax wel. Is Margrieteke dól op. 't Zijn altijd dezelfde figuren die worden genoemd in dat waardeloze programma.
Er wordt beweerd dat Deut een korte 'relatie' heeft gehad met Roy Donders, de stylist van het Zuiden, maar dat is op een fiasco uitgedraaid. De weerzinwekkende kledinggeit rook niet lekker beweerde hij en daar kunnen wij ons wel iets bij voorstellen. Waar die engerd Donders niet lekker rook werd er niet bij verteld maar ook hierbij kunnen wij ons wel het een en ander voorstellen.
Waarschijnlijk ergens onderin richting hoekje boxershort. Zum kotzen..! 
Is gek op Peking-eend en rekent dit bij de Chinese afhaal consequent af met renminbi, heeft een sterke band met pinquïns, zijn huidige partner (m) en hij hebben een adorable zoontje)
Christopher Czaja Sager (vele jaar geleden gehoord in een 'recital'....om te schreeuwen, ijselijk te gillen om daarna in huilen uit te barsten, zo schandalig slecht.. we wilden al na vijf minuten vluchten! Ze hadden die nepclown toentertijd strafrechtelijk moeten vervolgen voor dit beschamend beroerde 'recital'. Het stucwerk in het plafond van de zaal bladderde van ellende naar beneden.
Meer dan de helft van de bezoekers was al vertrokken met als gevolg dat we na de pauze met een man of 9 overbleven. Mag u uitrekenen hoeveel mensen op dit beschamend slechte 'recital' waren afgekomen. We hebben er nog iedere dag spijt van. Een belediging voor de overgevoelige oortjes.
Na het concert wilde een aantal mensen verhaal gaan halen bij Czaja Sager, maar die was vertrokken. Hij had de bui al zien hangen en dacht "ik gaat pleite". Een aanslag in spe werd voorkomen. Dit is  serieus, er waren een aantal boze mensen die de man een klap voor z'n gladde geplastificeerde kanis wilden geven maar de charlatan was reeds gevlogen. Slim, hij had de wanprestatie toegegeven en vertrok razendsnel via de achterdeur.
Is inmiddels hoogbejaard, heeft sinds enige tijd de ziekte van Bechterew en ziet alles, w.o. de vleugel, vanuit een heel andere hoek als u begrijpt wat hij bedoelt (kan ook scoliose zijn maar daar gaan ze niet meer achter komen), is een op-en-top querulant, heeft een collectie poedelnaakte mannen van gerecycled rubber, was ooit een blauwe maandag verloofd met een teorbist, heeft een zeldzame megalodon van 18 meter in een poeltje in de tuin maar vanwege claustrofobie van het schattige diertje wordt het binnenkort verplaatst)
Daniel Wayenberg (reisde van provincie naar provincie om de lokale orkesten te bedienen. Speelt doorgaans oerend hard en dus foeilelijk. Bracht onlangs een cd uit tezamen met z'n protegé Martin Oei getiteld 'Chopin a deux', origineler kun je het niet bedenken. Oei gaat dit jaar nog op stap met die betweterige maar vooral pretentieuze Wayenberg met een programma dat 'Rachmaninov in de polder' gaat heten. Na het getimmer van Wayenberg is elke vleugel rijp voor de sloop.

Is dol op speelgoedtreintjes, hij heeft er al 666 (!). Beestachtig. Krijgt elk jaar weer de beker van hardkarton in de categorie 'achtste garnituur'. Oei noemt de kinderfluisteraar steevast 'mijn stoute opa'. Hoe vreselijk schattig. Trauma ligt gegarandeerd op de loer)
Update 17 september 2019: Daniel Wayenberg is overleden. En ja hoor, daar gaan we weer: hij was een toppianist, hij had een absoluut gehoor (das heel vervelend trouwens), werd algemeen gezien als één van Nederlands allergrootste pianisten enzovoort enzovoort.
Mijn hemel, wat een quatsch!
Hoe vaak moet het nog gezegd worden: dit land heeft geen Grote Pianisten voortgebracht, dat zouden we natuurlijk dolgraag willen maar dat zit er voorlopig niet in dames & heren, in het verleden niet, nu niet en tot slot nooit niet. Daar hebben wij de cultuur niet voor in Nederland.
Wij moeten het doen met pianisten in de volgende categorieën:
Beschamend Slecht, Matig, Kan er mee door, Redelijk, Wel Goed, Prima en Uitmuntend. En dat denk je al gauw aan Hannes Minnaar* (Uitmuntend) en Thomas Beijer (Prima) hoewel z'n repertoire iets te veel Spaans georiënteerd is (geruchten gaan rond dat Beijer zelfs een opname heeft gemaakt van de werken voor piano van ene Ernesto Halffter, kennen we niet, u wel?) maar goed, daar komen we wel over heen en het is weer 'ns iets anders dan de zoveelste Beethoven en Mozart, en niet te vergeten - maar al iets ouder - Ronald Brautigam (Uitmuntend), en dan heb je nog Paolo Giacometti die behalve een Prima pianist ook een gentleman is. Reuze aardige kerel. 'Zijn' Ravel (Le tombeau de Couperin) is niet zo denderend maar Rossini speelt-ie dan wel weer geweldig. Er is natuurlijk ook niet veel vergelijkingsmateriaal want hoeveel pianisten spelen het complete pianowerk van deze Gioachino? Op drie vingers te tellen.
We kunnen nog wel een paar namen noemen maar dat is niet interessant. Wie prominent in de categorie Beschamend Slecht zit, is de sinds kort voor een landelijke audicien reclame makende Soerjadi die, ere wie ere toekomt, de meest overschatte 'pianist' is die onze lieve Heer in een vlaag van verstandsverbijstering op de aarde smeet. De schepper had z'n dag niet, das overduidelijk.
En die gehoorlui zijn kennelijk stokdoof want anders hadden ze die raspingelaar niet gekozen voor hun absurde campagne. Maar goed, de kassa rinkelt weer luidruchtig in huize Gretige Geldwolf en dat is belangrijk.
Zit sinds enige tijd in de jury van 'Superkids' tezamen met een collega-engerd waarvan ik niet eens de naam wil noemen. Vroeger was deze schreeuwlelijkerd marktkoopman. Amsterdamse proleet in een originalausgabe. Soort zoekt soort zullen we maar zeggen.
Werkelijk Grote Pianisten oftewel TOP-pianisten komen uit Rusland (vooral uit Rusland!), Duitsland, Engeland, China en Zuid-Korea en een enkele zelfs uit Joegoslavië. En het laatste decennium vooral uit Zuid-Korea en China. In die landen wachten nog duizenden pianisten tot ze het podium mogen beklimmen. Dat is voor weinigen weggelegd maar degene die het lukt, is vrijwel zeker van een schitterende carrière.
Zéér hard werken d.i. veel studeren en nog 'ns studeren + onnoemelijk veel talent hebben en vooral niet vergeten een zorgvuldig opgebouwd netwerk om je heen te verzamelen en zie daar: wéér een pianist waar alle impresariaten om staan te trappelen.
Martin Oei die de afgelopen jaren met Wayenberg optrad, noemt de pianist 'zijn stoute opa'. Hij zegt verder: 
'hij was 66 jaar ouder dan ik en we hebben zes jaar lang samen opgetreden, van 2012 tot 2018. Hij logeerde bij ons als we optredens hadden of moesten repeteren. Met veel humor kon hij mijn ouders in de mailing nemen en hij speelde tot diep in de nacht computerspelletjes. Hij genoot van goede wijn en whisky, maar met mate: maximaal één drankje per avond (één drankje per avond..hoe heeft die man dat volgehouden). Hij heeft me altijd als een collega behandeld terwijl ik net pas kom kijken in de pianowereld. Op een avond was ik het vijfde pianoconcert van Beethoven aan het instuderen. Na het lezen van de krant zei Daniel: ik zal wel even de orkestpartij spelen en tot mijn verbazing speelde hij de orkestpartij zo uit zijn hoofd', aldus Oei.
Voor wat betreft die orkestpartij, zo bijzonder is dat niet. Als je dat concert 52 x gespeeld hebt tijdens de bingo in het dorpshuis in Uffelte tot de jaarbeurs in Persingen, dan is dat geen enkel probleem. Dat onder de noemer 'knap' plaatsen, is absurd en lachwekkend.
De man zal als 'pianist' snel worden vergeten. .en terecht. En misschien ook wel als mens want het was een uiterst onprettig persoon. Plat gezegd: een enorme zeikerd! En wij kunnen het weten want we hebben meerdere malen met hem te maken gehad en zelden tot genoegen. Hij gedroeg zich alsof-ie Horowitz was en dat was hij toch écht niet. Alleen de vergelijking al....Horowitz was allereerst een stuk beschaafder en als pianist ontelbare keren beter & boeiender. En boeiend was Wayenberg beslist niet.
Collega-pianisten werden altijd afgekraakt door hem (wat in de meeste gevallen ook niet zo vreemd is) en hij, de 'grote' Wayenberg, was natuurlijk geweldig en veelgevraagd en dat was de zoveelste onzin op rij. Hij had een met hoogbejaard personeel bemand impresariaat in de arm genomen dat van prijzen wist maar van muziek helemaal niks. € 2500.- moest er worden betaald voor een recital van  ten hoogste anderhalf uur en dat was € 2100.- te veel. De rest is BTW.
*Hannes Minnaar speelde op 7 juli 2020 de Goldberg Variaties van J.S. Bach in de Grote Kerk in Naarden. Op radio 4 werd dit recital rechtstreeks uitgezonden en wij hebben van begin tot eind met bewondering geluisterd naar deze pianist waarvan te hopen is dat-ie internationaal doorbreekt want dat zou volkomen terecht zijn. Dit is waarschijnlijk op dit moment de beste pianist van Nederland (hij deelt die plaats met Ralph van Raat die weliswaar een ander repertoire heeft, maar niet onder doet voor Minnaar). 
Hoe dan ook, de Goldberg Variaties waren bij Hannes Minnaar in zeer goede handen en zijn interpretatie maakte op de voltallige redactie van Tijd voor Tegengas grote indruk. Onvergetelijk! 
Yoram Ish-Hurwitz (ook een Liszt-freak tot vervelens toe. Is van Israëlische komaf en dat vertrouwen we sowieso al niet. Begon z'n studie, zoals 549 anderen, bij Jan Wijn en dat vertrouwen we ook al niet. Laatstgenoemde is een aanhanger van Scientology en dat maakt hem XXXXXL onbetrouwbaar. Beweert dat-ie met hulp van de opl(r)ichter van de 'kerk' Hubbard de 'macht over mijn rechterhand terug kreeg'. Wat een kletskous. En die kerel wordt in het muzikaal verdorde landschap van dit land nog steeds serieus genomen? Nogmaals, wat een enorme kletskous!
Ish-Hurwitz was als artistiek leider benoemd bij het Oranje Festival en dat is opmerkelijk want hij heeft een hele hoop lawaai maar erg weinig wol en we vragen ons af wat de man artistiek te berde heeft gebracht. Is daarnaast al vele jaren voorzitter én penningmeester van de Vereniging tot Bevordering van Misogynie.
Is familie van de door de muziekpers omhoog geschreven violiste Wildschut die onlangs de hoofdrol speelde in een foeilelijke documentaire van ene Simonka. Wordt ruimschoots gesponsord door haar Mutter. Heeft een cd op de markt gebracht met werken van Mozart w.o. de vioolsonate K454. Wij zijn benieuwd hoeveel cd's er nog volgen. Als u toch Mozart op een schijfje wilt, schaf dan de vioolsonates gespeeld door Alina Ibragimova die begeleid wordt door Cédric Tiberghien, aan. Een stuk interessanter en vooral fraaier, ook te bewonderen op You Tube. En als u dan toch onderuitgezakt zit in die versleten fauteuil, beluister dan 'ns de heerlijke uitvoering door deze twee musici van de sonate voor viool en piano in A. gr.t. van Cesar Franck. Verrukkelijke muziek en verrukkelijk gespeeld.
NB: heeft een pienter zoontje genaamd Primo, bijnaam Ketelman)
Vladimir Ashkenazy (eeuwig in die ongewassen coltrui size L van Zeeman...is een zeer matige pianist en dat geldt eveneens voor zoonlief Vovka, Die bakt er werkelijk helemaal niks van.
Vladimir dirigeert ook bij tijd en wijle maar dat wil maar niet uit de verf komen, Sibelius draaide zich al een aantal keren om in zijn graf aan het Tuusulameer, zijn familie overweegt serieus het Philharmonia Orchestra voor het gerecht te slepen alsmede die onsympathieke coltruidrager.
Heeft ernstig last van flatulentie en het komt dan ook regelmatig voor dat een naar adem happende solist midden in een stuk moet worden vervangen door een reeds gereed staande reserve vanwege de ondraaglijke lucht die om de "maestro" hangt.
Raakt opgewonden van jodenkoeken en stroopwafels)

Fazıl Say (is innig bevriend met de Jussentjes - u weet wel, dat zijn die kwajongens die altijd maar weer Poulenc spelen en dan liefst het "larghetto' - en vormt met deze met behulp van het label DGG omhoog geschoten familie een trio, althans dat is wat boze tongen beweren, details zijn nog niet bekend.

Is dol op maartse viooltjes en daar kunnen wij van de redactie ons wel iets bij voorstellen, is stapelgek op Turks fruit, walgelijk die zoete troep)
Marietta Petkova (150% fake en nog eens 150% extra en dan nog een keer etc. etc. etc. en dan heb je na uitputtend ge-tel en vermenigvuldig, nog niks. Dit is de meest verschrikkelijke pianiste van ons land. Kan zich meten in negatieve zin met Soerjadi. Ook zo'n charlatan.
Wordt gesteund door haar mannetje die zich in allerlei - dus vele - bochten wringt om het schepsel 'aan de man' te brengen door middel van glossy uitziende mapjes, gefotoshopte kiekjes, absurde advertisement teksten en wat dies meer zij. Er staan op YouTube talloze pianisten en pianistes die verrekte goed zijn - en weer vele daarvan vallen in de categorie voortreffelijk en/of uitmuntend - maar die nooit aan de bak zullen verschijnen. En daarom is het zo opvallend dat lieden als o.a. Petkova een lawaaischopper in de arm neemt om de boel te promoten met als gevolg dat ze keer op keer in de schijnwerpers komt opdagen maar muzikaal geen moer te vertellen heeft. Hoe veel van deze mensen passen in een dozijn?)
Lisa Smirnova (is aan haar 'Bach-project' begonnen...de zoveelste die zich vertilt aan de meester, heeft rugklachten maar dat is uitsluitend te wijten aan heur grote veurwerk, over een eventuele verkleining wil ze geen woord horen en geeft er de voorkeur aan gebogen te lopen. Nou ja, moet ook kunnen en bovendien is het haar zaak(je))

Rik Kuppen (alweer een jonge - Nederlandse -pianist in de startblokken! Rik gaat meteen de fout in door op z'n website te schrijven dat "hij veel lof kreeg van grote lied-begeleiders zoals Irwin Cage, Julius Drake, Helmut Deutsch en Graham Johnson, en zangers zoals Christa Ludwig, Elly Ameling en Jard van Nes". Das leuk maar het zegt helemaal nul komma nul niets, niente, nichts en nothing.
Je zou er desnoods voor de onwetenden onder ons nog bij kunnen zeggen dat Dietrich Fischer-Dieskau ook razend enthousiast was en dat de pianist Solomon zijn tranen nauwelijks kon bedwingen. In beide gevallen is het onzin want eerstgenoemde ging hemelen in 2012 en Solomon was in 1988 al vertrokken. Jammer want dat was werkelijk een grandioze pianist.
Conclusie: je op die manier 'aan de man' brengen, komt meesttijds niet aannemelijk over. We snappen het wel maar het zegt niets, het voegt niks toe aan je kwaliteiten en geluid komt er ook al niet uit.
Het moet trouwens wel worden vermeld dat Kuppen een niet-alledaags repertoire heeft zoals het ongelooflijk mooie 'Op een overwoekerd pad' van Janacek (dat ook fantastisch gespeeld wordt door de Italiaan Domenico Codispoti..) en werk van Prokofjev wat je ook niet alle dagen hoort t.w. 'Visions Fugitives'. Speelt overigens ook met z'n tenen en z'n neus. Hoeven wij niet te zien, we geloven het zo wel.

Tot slot lazen we dat hij geen leerling van Jan Wijn was (eindelijk iemand die niet tot de Wijn-kelder behoort...) maar van Ellen Corver. Ook bekend van het Osiris Trio en een pleitbezorger van hedendaagse muziek. Goh...Goed van Ellen.
Ellen heeft een Arabische wildebras als vriend die graag met z'n oed speelt.
Maurice van Schoonhoven (wordt de hemel in geschreven door ene Bernd Brackman, maar boze tongen beweren dat laatstgenoemde onder invloed van ettelijke alcoholische versnaperingen een wervende tekst beschonken op papier zette en daar nu van terug komt. Beetje bra(c)k is ie nog wel, maar dat gaat met slapen wel weer over. Trusten Bernd.
Van Schoonhoven ziet er uit als sneu figuur met een blik in de ogen alsof-ie zeggen wil: "kon ik die vleugel maar per plank in de wilgen hangen want veel meer dan ik daarnet liet horen, zit er voorlopig niet in". Hij heeft ook niks aan de aanbevelingen die op z'n site staan (o.a. eentje van Soerjadi die nergens op slaat maar dat is ook niet te verwachten van de charlatan onder de Nederlandse pianisten...) want dat soort reclame op sites werken in 9 van de 10 gevallen niet.
Holle frasen als 'uitmuntend pianist' en 'intens en doorleefd spel' of, nog erger: 'geeft blijk van groot technisch inzicht dat duidelijk naar voren kwam in het touché' (écht, ik heb  deze ongelooflijke misleidende prietpraat ergens gelezen), het zegt allemaal niets. Als klap op de bekende vuurpijl, deze nog: (na het horen van Rachmaninoff pianoconcert nr. 3 door Schoonhoven en het Mokum Symphony orchestra!?) 'dit resulteerde in diverse internationale successen' en dat is moeilijk voorstelbaar want deze uitvoering van Rach 3 is zeer matig en voegt niets toe, helemaal niets, aan de 810252001 opnamen die reeds bestaan van dit concert. Mokum Symphony orchestra, mijn God, écht?
Is in z'n ruime vrije tijd een fanatieke drag queen en probeert op die manier een centje bij te verdienen in het lhbti-milieu want van alleen het gehamer op een vleugel, kan onze Maurice niet leven.
Neen, dit is weer een hoop lawaai en wij houden niet van lawaai. Waar we wel van houden is fraai spel en dito interpretaties, fijne musici en een goed betoog van, bijvoorbeeld, Sir Andras Schiff. Dat is nog 'ns een man om aan te horen. Zijn masterclasses op YouTube zijn een lust voor oog en oor. We verwijzen graag naar de video waarin hij Martin James Bartlett les geeft en op een sublieme wijze zijn kennis overdraagt aan de gulzige leerling.
Hou MJB in de gaten, dat wordt een Hele Grote!
Polo de Haas ('Alles is ijdelheid', glimlacht meesttijds van oor tot oor en heeft daardoor last van de gehoorgang, wilde een paar keer suïcide plegen - het was een hartstochtelijke jeugddroom - maar gelukkig belde Thomas a Kempis uit Deventer precies op tijd (u weet het vast nog wel, zo'n telefoon met drukknoppen hangend aan de ongeverfde wand in een meterslange gang, die had je toentertijd nog, neen? zegt u niks?) en wist te verhinderen dat de jongeman de hand aan zichzelf sloeg.
Vormt een humoristisch duo met Fay Lovsky die o.a. een theremin bespeelt en dat is niet om aan te horen. Ze kreeg het van wijlen oom Léon uit Rusland en om hem postuum een plezier te doen wil ze het ding nog wel 'ns uit de mottenballen halen hoewel ze toch liever, vertelde ze een paar minuten geleden nippend aan een glas Romanee-Conti Burgundy 1945, de zingende zaag ter hand neemt. Beide klinken even afschuwelijk maar dat zal haar een zorg zijn,
De Haas vindt het geluid prachtig en het doet 'm, volgens eigen zeggen, denken aan zijn beroerde jeugd in Amsterdam. Dit verband zien we niet zo snel maar ja, we waren er ook niet bij.
Heeft ooit een met een ganzenveer geschreven partituur van Bach ontdekt en had gehoopt op een spectaculaire première met veel publiciteit etc. maar voor het zover kon komen was er al een kaper op de kust. Polootje en zijn grote Maul hadden het nakijken. Voor de nieuwsgierigen onder ons: het ontdekte is getiteld "Alles mit Gott und nichts ohn'ihn" en dat lijkt ons wel een juiste titel gezien het debacle wie nou het eerst etc. De Haas en de zijn gillende benedenbuurvrouw McFadden dus niet want dit Amsterdamse stel was te laat en een zekere De Graas (wie is dat nou weer...?) nam De Haas te Grazen.
Ruim vier jaar geleden werd de man gediagnosticeerd met morfodysforie omdat hij een verstoord beeld heeft van z'n eigen lijf. Hij ondergaat bij een psycholoog een intensieve behandeling voor deze aandoening, maar dat lijkt niet veel uit te halen. Amor fati. Kost een paar centen en dan heb je nog niks.
Is dol op sanseveria's en armbanden van filigraan, heeft een invalide tapijtpython als huisgenoot)
Alexander Paley (wat moet je daar nou over zeggen, weinig, we doen zelfs geen poging, laat 'm lekker in Moldavië blijven. Is vergelijkbaar v.w.b. piano spelen met de in 2004 reeds vertrokken Benno Pierweijer. Het is nog steeds een raadsel waarom laatstgenoemde uitgenodigd werd bij de vele provinciale orkesten toentertijd want deze Twentenaar had bitter weinig talent en dat weinige dat er wel was, kwam er niet uit op de een of andere manier. Maar goed, geen enkele muziekliefhebber kent de man nog als pianist en dat is prima zo. Het was iemand die begon te spelen en na achttien weken nog steeds achter de vleugel zat zonder dat dat een mens was opgevallen. Zo'n type.
Paley is een fanatiek verzamelaar van de blauwgestreepte schaalhoren, heeft een ernstige vorm van smetvrees, eet uitsluitend gevacumeerd voedsel, is een ex-gebruiker van captagon, Speelt Balakirev en dat had-ie beter kunnen laten.
Speelt nooit op de dertiende, lijdt aan triskaidekafobie. Is de laatste tijd opmerkelijk dol op buprenorfine. Heeft een innige liefdesrelatie met een wasbeer)
Nikola Meeuwsen (speelt op You Tube opus 117 van Brahms zoals je het o.i. juist niet moet spelen. Deze getalenteerde jongeman verdient een meer dan uitstekende leraar die hem door de mangel haalt en hem laat inzien dat Brahms - en ook Schumann - veel 'beter' gespeeld kan worden zonder die enge braafheid. En dan kun je wel een kunstje vertonen met het 1ste pianoconcert van Chopin, maar dat schiet ook niet op. Leuk, aardig, lekker aan zee, keurig publiek, naderhand wit wijntje maar dat is niet voldoende. Gooi 'm in het diepe en hij zal er uitkomen als een opvallende on-Nederlandse pianist die zich kan meten met internationale grootheden in spe als daar inmiddels zijn Alexander Malofeev (luister naar 'zijn' Dumka op. 59 van Tchaikovsky) en consorten.
Dit is allemaal té beschaafd en té voorzichtig en daar komt deze sympathieke jongen geen ene steek verder mee. Dan dreigt het gevaar van een tweede Soerjadi en dat moeten we zeker niet hebben. Kan die op latere leeftijd zoals Wibi in hotellobby's gaan spelen en de wereldberoemde fluim uit gaan hangen. De kwal.
Nu is het nog van "Goh, alweer een jonge pianist...wat eeeeeeeeeeeenig" maar steek dat maar ergens in waar de zon nimmer zal schijnen. Er is werk aan de winkel Nikola... grijp die kans! Schiet op!
We gaan je volgen....)

Ruben Plazier (en dan denk je na BWV 914 gehoord te hebben op een Yamaha 'Gossie' en snel lees je wie Plazier is en nieuwsgierig geworden kom je er achter dat deze jonge pianist vele ambities heeft op het gebied van de (klassieke-) muziek en ook als dirigent en ook als bewerker van pianostukken en ook is-ie van plan milhoud met een hoofdletter te schrijven - hij belde zojuist op en zei dat Milhoud inmiddels op z'n site is aangepast met een hoofdletter - en het pianoconcert nr 13 o.l.v. een dubbelganger van Rob Jetten - zou hij nog wel een keer willen spelen en dan 'vast héél anders'. Begrijpen we wel.

Plotsklaps kwam een enorme schok binnen - tegenwoordig komt 'iets' binnen - want onze Ruben volgde een 3-daagse masterclass (wat een giller: masterclass) bij die ultieme charlatan Soerjadi. En opeens was onze aanvankelijke belangstelling voor de jonge pianist als sneeuw voor de zon verdwenen. BWV 914 vonden we opeens beroeerd gespeeld en Mozart klonk in de verste verte niet naar Mozart. 

Masterclass van die Aziatische gladjanus Soerjadi. Hoe haal je het in je hoofd. En dan ook nog logeren bij die transgender...... Kijk maar uit, tis besmettelijk.

Samengevat: zo gauw iemand de naam Soerjadi laat vallen, is hij of zij beslist niet meer serieus te nemen. Een pingelaar van dat niveau moet verbannen worden en wel voorgoed opdat niet meer jonge mensen c.q. pianisten in de 'floating hands' van Mickey Mouse vallen. Dat die idioot uberhaupt nog genoemd wordt in sommige kringen van pianisten is een raadsel. 

Arme arme Ruben Plazier, we nemen afscheid van je maar wensen je niettemin veel plazier bij het zwemmen in de vijver met pianisten, heel veel pianisten. Getalenteerde, aardige, muzikale en zéér muzikale en virtuoze niet te vergeten. Probeer je hoofd dan maar 'ns boven water te houden....

Håkon Austbø ('zijn' Messiaen is niet te pruimen, althans het merendeel niet. Daarentegen is het

pianowerk van Edvard Grieg (Volume 1 en 2 verschenen op het label Brilliant Classics) in goede handen bij deze man. Hoewel, Gilels speelt de Lyric Pieces ook fantastisch.
Hij heeft een latrelatie met die vreselijke Ellie Lust en denkt met haar oud te worden, de man loopt al tegen de 70 dus dat zal wel lukken.
Frau Lust is een onvervalste pot en dientengevolge verzot op dames, heel inspannend zal de relatie met de pianist waarschijnlijk niet zijn. En hij is blij dat ze voortdurend op patrouille is zodat-ie het rijk alleen heeft. Een afschuwelijk sujet die Lust!
Waarom, zo vroeg daarnet een uiterst elegant (vrouwelijk) redactielid ter burele zich af, zijn lesbische vrouwen toch zo opzettelijk mannelijk? Met van die akelig harde vierkante koppen, het haar vreemd aan- en op de bovenkant - een opvallend voorbeeld is de dichter Elly de Waard -  'mannelijke' bewegingen, kijken meesttijds stuurs uit hun kille ogen en zijn héél erg vaak onaardig en sommigen zelfs agressief in hun potteuze gedrag. 

Wij hebben er Godzijdank niets mee te maken want op de redactie wordt dit soort mensen gemeden alsof ze het coronavirus onder de leden hebben. Hier niet komen, opsodemieteren en wel héél snel, weg hier. Toe, weggaan! Niet op ons kantoor verschijnen of het moet een zorgvuldig voorbereide afspraak zijn. Die we dan keer op keer proberen uit te stellen met de meest onwaarachtige smoezen want we hebben helemaal geen zin in dat soort mensen. En als het dan een keer wel lukt. zijn we op onze hoede want nare wezens zijn absoluut niet welkom in dit schitterende pand. We willen de lucht graag schoon en zuiver  houden dus ga in Godsnaam onze fraai vorm gegeven voordeur voorbij. Loop door alsjeblieft en bel bij een ander aan. Maak een ander het leven zuur met je stuitende pottengedrag. En als het je dan uiteindelijk toch gelukt is een afspraak te maken, overweeg dan 'ns deze eenzijdig te cancelen. Nemen we je beslist niet kwalijk, integendeel. Toe maar, construeer maar wat, wij accepteren in alle gevallen elk verzinsel hoe onwaarschijnlijk dat ook klinkt.
Reden genoeg voor ons na kennisgeving van de afzegging en de luidruchtige vreugde daaropvolgend een prima flesje te ontkurken. 'De kleur van zijde van de purperslak, een rins bouquet van moerbeien, frambozen en kruisbes, uitgekristalliseerde tannines, een afdronk zacht en vol als de boezem van een herderinnetje' aldus Jacqueline Epskamp in haar boek "Stellenbosch".

Je hoeft hier niet te komen, daar is geen enkele denkbare reden voor. We zijn voor een onherroepelijk straatverbod voor opdringerige potten. 

Maar goed, we dwalen weer af zoals gewoonlijk.
Terug naar Håkon: is een verzamelaar van opgezette quetzals en een fervent aanhanger van het dataïsme, speelt nooit in het openbaar zonder eerst een grote kop ayahuasca-thee gedronken te hebben, heeft buitengewoon last van emotionele incontinentie, speelt ook op de chitarrone maar uitsluitend op feesten en partijen en die zijn er in z'n bestaan opvallend weinig)

Florian Verwey (deed mee aan het Franz Liszt Concours maar zit niet bij de 10 geselecteerde pianisten die in september 2022 hun kunstje mogen vertonen in de finale van het concours in TivoliVredenburg. Op de site van deze jonge pianist uit Sappemeer - een plek ergens in de provincie Groningen maar moeilijk te lokaliseren op een fatsoenlijke kaart, zo klein is dit gehucht - is te lezen dat-ie van maar liefst negen (9!) pianisten les heeft gehad en/of een masterclass volgde. Dat begint bij Rian de Waal en eindigt bij de grootste Liszt-fan die er bestaat n.l. Leslie Howard. Negen is wel erg veel.

Eentje kan, twee vinden we nog acceptabel, drie is ook nog wel te pruimen maar zodra het rijtje bijkans onoverzichtelijk begint te worden, dan beginnen de twijfels. Die jongelui maken allemaal dezelfde fout heutzutage: veel namen noemen op een site, beetje aandikken hier & daar en hunkeren naar de verwachte roem die in 't verschiet ligt door vooral veel namen te noemen. Nogmaals: fout!

Zo werkt dat niet. Het wordt juist een stuk interessanter wanneer je je indrukwekkende interpretaties alleen op de rol zet zonder de vermelding van pianisten (9!) van wie je les kreeg en waarbij ook enkele zitten die wij niet genoemd zouden hebben omdat we de lachers niet de gelegenheid willen geven op onze hand te gaan zitten. 

Wat denkt u bijvoorbeeld van Rian de Waal en Willem Brons? De eerste is al dood en Brons loopt tegen de 90. En maar Schubert spelen, altijd maar weer Schubert. Mijn God, wat wil en kun je van zo'n man  leren. 

OK als je 11 bent maakt het misschien indruk maar later toch heus niet meer. De Waal was een  Liszt-fan maar dat is dan meteen de enige overeenkomst. Met wat en wie? No idea.

Het werd al vaker gezegd, er zijn pianisten zat! Héle goeie en daarna nog heel veel stukken beter dan goeie. En daar zit dan nog een enkeling boven en dat zijn de uitmuntend goeie. En dan heb je nog de uitmuntende goeie die tevens verbazingwekkend briljant zijn. Dat niveau bereiken weinige maar het komt voor. Denk maar aan de jonge Arturo Benedetti Michelangeli en in deze tijd  Daniil Trifonov hoewel we 'zijn' Bach niet zo geweldig vinden. Maar goed, een kniesoor die daar op let.

Helaas komt er niet een van de laatste categorie uit Nederland en het ziet er naar uit dat dit niet binnen afzienbare tijd zal wijzigen. Ze hebben vrijwel allemaal les gehad van die oude Jan Wijn of Sjors Madge of noem-maar-op en daar zit 'm de makke. Ze klinken allemaal hetzelfde.

Talent genoeg maar het komt maar niet tot ontwikkeling. Dan pakken ze dat in Rusland volstrekt anders en vele malen beter aan. Met als resultaat elk jaar een omvangrijke golf van briljante musici w.o. veel pianisten. Daar kunnen wij niet en nooit tegen op en dat is ook prima zo. Worden we allemaal op den duur een Cor Bakker want er moet wel brood op de plank liggen)

Ramon van Engelenhoven (is een beetje bekend in de klassieke muziek 'scene' door Paul Witteman die hem steevast 'jonge held' noemt. Op de site van de pianist is te lezen dat hij een concert gaf in Porto Ercole (Italie) bij Prinses Christina thuis. Lekker gezelli. Het was hem opgevallen dat de hoofdbewoner gedurende het recital voortdurend richting lopend buffet had gekeken en niet naar de vleugel terwijl die toch prominent midden in de kamer stond. Vreemd.
Bij een lid van het/een koningshuis zouden wij geen stap over de ingelegde marmeren vloer willen zetten maar Van Engelenhoven heeft daar kennelijk geen moeite mee. Maar rasechte republikeinen worden natuurlijk ook niet uitgenodigd bij dit soort mensen en dat is maar goed ook want daar zouden wel 'ns ongelukken van kunnen komen. Het is dan ook geen aanbeveling voor deze jonge man dat-ie zich begeeft in zéér dubieuze kringen. Christina is inmiddels opgestapt dus een volgend bezoek zit er niet in. Een acteur minder in de poppenkast. Nu de rest nog.
Ok Ramon, het is je vergeven maar bedenk de volgende keer wel waar je een concert oftewel recitaltje geeft. En dit publiek moet je beslist mijden. Afschuwelijke poep-poppenkast.
Als je verder zijn biografie leest, dan heeft hij al vele concerten gegeven in binnen- en buitenland: Hamburg, Rome, Los Angeles, Vancouver, Calgary etc. Maar de eerstkomende tijd slechts in het Groene Kerkje Lambertschaag (waar is dat...?), Herberg de Pol in Diepenheim en Het Postkantoor in Bovenkarspel.
Boze tongen beweren dat Van Engelenhoven een houtskooltekening van Rubens in het huisje van Christina van de muur haalde en dat onder z'n olijfgroene Mystique Parka van € 1150.- het perceel uit smokkelde. Niet veel later werd de prent aangeboden bij Sotheby's in New York. Geschatte waarde: 3 miljoen euro. Het blijkt achteraf dat de jonge pianist hier niet bij betrokken was dus hoe dit verhaal in Godsnaam in de wereld is gekomen....? Wie zal het weten?
Trouwens: waarom zou je nog concertjes geven die geen cent opleveren in Diepenheim, Bovenkarspel of Lambertschaag (waar is dat....?) als je in 2019 een leuk bedrag hebt ontvangen? Wij zouden geen vleugel meer aanraken.
Is waanzinnig dol op voedsel bereid van wolvenpuppy's, roergebakken civetkat, slangen- of  salamandersoep en pietermannen, is een fanatiek verzamelaar van schoenvogelbekooievaar plaatjes)

Jeroen van Veen (vanzelfsprékend speelt deze 'pianist' Joep Beuving en het jatwerk van Einaudi, vanzelfsprékend speelt deze 'pianist' Ten Holt, vanzelfsprékend is de man overgoten met een zelf gemaakte saus vol pretenties die aan alle kanten stinkt, kortom, een irritante riedelaar van het beroerde niveau Jan Vayne en dan 82911 x erger.
Dat dit soort 'pianisten' in de media verschijnt met hun leeghoofdige gebral en aanverwant geleuter, zou strikt verboden moeten worden. Maar er zijn mensen die de door Van Veen geproduceerde rotzooi aanschaffen. Hoe is het mogelijk!
Kortom: de V.O.F. Van Veen - geef die rozen aan Sandra.. - stelt helemaal niets voor en men heeft er een dagtaak aan om dit te verbloemen.
Mijden dit soort lieden beste lezer, het zijn onaangename mensen en bovendien op muzikaal gebied van nul en generlei waarde)

Alexander Malofeev - Rachmaninoff Rhapsody on a Theme of Paganini, Op. 43

Grappig

At the end of the opening movement of Brahms’s first symphony, a cellphone went off at Charlotte, NC, on Friday night.
At the third ring, Charlotte’s British music director Christopher Warren-Green turned round to the audience and said: ‘Answer it. It might be Brahms.’

A. Roland Holst

BACH IN DE VROEGTE

Als hij gaat klinken in het morgenlicht
staat de klok stil, de tijd verzaakt zijn plicht.
Ik poets mijn schoenen of ik kijk naar buiten,
en leef weer eerder dan het eerst gedicht.

 

Bijschrift: Dankzij biograaf Jan Van der Vegt heeft deze kinderlijke dichter nu een volwassen biografie gekregen die recht doet aan het werk maar ook, heerlijk on-Nederlands, een chronique scandaleuse durft te zijn. Jany Roland Holst die – diep in de tachtig – in Bergense cafés vrouwen op hun billen sloeg onder de uitroep `Ik sla graag een goed figuur' had het zich niet beter kunnen wensen.