De 'Floating Hand' van Bibi Bombari

Gaat u ook naar een van de Kerstconcerten van Wibi Soerjadi? Ja? Een kaartje kost € 89.- en voor dat bedrag hoort u een beroerd spelende 'pianist' die recentelijk nog de grond in werd geschreven door Thiemo Wind (De Telegraaf 18.12.2009) en volkomen terecht. De man heeft sinds enige tijd last van 'sudden deafness' (zonder aanwijsbare oorzaak, plots optredende, meestal unilaterale perceptieslechthorendheid of doofheid) en die zet niet door helaas want dan waren we bevrijd van deze piano-lichtelaaier. Neem van mij aan beste lezer dat deze Aziatische gladjanus geen pianist is maar een charlatan van het zuiverste water. Campanellaatje hier en een campanellaatje daar en de kachel kan weer branden in huize Wulperhorst. Bij binnenkomst op het landgoed wordt de nietsvermoedende bezoeker begroet door Mickey Mouse en ik kan u uit welingelichte kring meedelen dat dit de hoofdbewoner zelf is. Hij krijgt hier een vast bedrag voor op jaarbasis en als geldwolf zijn alle bedragen, hoe miniem ook, uiteraard welkom. De man kan niet piano spelen en het is lachwekkend dat er zoveel goedgelovige mensen zijn die voor een fors bedrag deze flauwekul willen aanhoren. Want dat is het. Soerjadi heeft nog nooit in zijn bestaan een memorabel recital gegeven waar een kop en een staart aan zat. Uitsluitend irritant geriedel (Liszt en tijdgenoten) en effectbejag waardoor de eenvoudige luisteraar denkt dat er een grote pianovirtuoos aan het werk is. Integendeel. Mensen trappen er collectief in en Wibi lacht zich ondertussen een breuk. Was het maar waar en daarom het dringende verzoek of de heer Bechterew zich met spoed wil melden opdat Wibi voortaan onder de uit hard metaal opgetrokken Bechstein zit en niet er voor. De man mag beslist geen toets meer aanraken met die lichtbruine handjes van 'm want we hebben hier te maken met een pure vorm van oplichting. De dag na de terechte kritiek van Wind in De Telegraaf reageert de druiloor door op de vraag "maar is het dan netjes om de fans te misleiden door met zieke oren te blijven optreden?" te antwoorden: "Ik heb die concerten nodig om over mijn angst heen te komen. Maar er is ook een banale reden: door alle afzeggingen van dit jaar ben ik veel inkomsten misgelopen. Daardoor ben ik financieel genoodzaakt te spelen, ook al sta ik er niet helemaal achter."
Dan zijn er ook nog lieden die voor € 520.- p.p. een tweedaagse masterclass willen bijwonen van deze pingelende 'grootmeester', het is niet te geloven. Men krijgt les in techniek, klank, concentratie, interpretatie, houding, podiumangst, podiumperformance, zijn 'Floating Hand' en 'Muscle Mind' methode en nog veel meer van die speciaal voor de kassa in het leven geroepen prietpraat. Schaf van het geld dat u bespaart door geen kaartje te kopen voor de concerten van Soerjadi de complete Beethoven-sonates aan gespeeld door één van de interessantste pianisten die de wereld heeft gekend: Friedrich Gulda. Het doosje met 9 Cd's kost nog geen vijfentwintig euro en elk van de negen Cd's is een wonder van interpretatie en intensiteit. Gulda speelt alsof de sonates speciaal voor hem werden geschreven met als gevolg een opperste staat van genot maar vooral van verbazing over zoveel muzikaliteit. Deze Weense virtuoos behoort mijns inziens tot de wereldtop tezamen met (o.a.) Martha Argerich, Arturo Benedetti Michelangeli, Artur Schnabel (ach ook al lang vergeten...) en zo kan ik nog geruime tijd doorgaan.
En als je de zojuist genoemde pianisten hebt gehoord zowel in de concertzaal alsook op Cd, dan wil je je oren niet teisteren door het overbodige lawaai van Soerjadi en soortgenoten w.o. die afschuwelijke Wayenberg (ook Bechstein). Het is maar goed dat ze die waardeloze instrumenten een stevig chassis geven want anders moet na elk 'recital' van deze kinderlijke lawaaimaker een afvalcontainer op het podium worden gezet. De man speelt n.l. loeihard, ongenuanceerd, grof maar vooral angstaanjagend lelijk.
Tenslotte: je blijft je afvragen hoe het mogelijk is dat zoveel mensen overwegen door de sneeuw te baggeren om naar Wulpenhorst te komen om Flip Fluitketel aan dat verkeerde merk vleugel te zien zitten. 'k Heb met ze te doen.

Luizebol

Luizebol besloot op een zekere dag zijn beklag te doen tegenover een 'ambtenaar in functie' over een beledigende opmerking die hij had gelezen in een aan hem gezonden electronisch bericht, ook wel email genoemd. En Luizebos was daar zo van ondersteboven (de waarheid is hard) dat-ie vreesde voor zijn leven en die vrees liet optekenen in een aangifte en zoals u weet, ongelooflijk lieve lezer, gebeurt dat op een politiebureau en daar voelde onze gereformeerde fluim zich veilig. Hij voelde "geborgenheid" zoals hij diezelfde dag nog liet weten aan zijn beste vriend Peppie, u herinnert zich deze Grote Slijmerd? Witte Veder noemen ze hem ook wel en u mag lachen vanzelfsprekend. Luizebol en Peppie spelen wel 'ns samen, drinken wel 'ns een ranja - niet te vaak, neen dat nou ook weer niet - en zijn het altijd met elkaar eens. Ze zijn van dezelfde kerk en dat schept een band, toch? Peppie vertelde enthousiast aan zijn vriendje dat-ie besloten had z'n in boekvorm uitgegeven pulp aan de man te brengen voor slechts € 12.50 per exemplaar en gratis te signeren. Gratis! Verdakkeme nogantoe: een handtekening van Peppie in een "boek" van Peppie....wat een heerlijke kerst wordt dit. Nou sprak Luizebos, ik vind het geweldig van je en dan doen we de pocket over de zelfmoord van mijn Papa ook maar meteen in de ramsj. Wat? het ligt al bij....nou ja, dat vertellen we niet, koppen dicht. Gek hè, zo mijmerde hij voort, dat het "boek" nooit een succes is geworden terwijl ik heb geprobeerd te beschrijven hoeveel verdriet ik had nadat Paps besloot vrijwillig op te stappen. Niet dat ik het hem kwalijk neem maar het was zo fijn geweest als ik mijn eigen shit nog op zijn bordje had kunnen leggen, bijvoorbeeld over homozijn en natuurlijk over m'n voorliefde voor leren zwemboekjes en meer van dat soort zaken. Maar ja, hij had er schoon genoeg van, wist zich onbegrepen en bedacht dat het beter was naar elders te vertrekken want dat oeverloze gezeik van zijn kinderen hing zichtbaar uit zijn strot. Het was met name Luizebol die hem keer op keer irriteerde en men is er nooit achtergekomen waaraan dan wel maar de overlevering beweert dat het pretentieuze gezever van Luizebos hem tot razernij bracht en uiteindelijk een bevrijdende dood. "Ik kan en wil het niet meer aanhoren" waren zijn laatste en vooral indrukwekkende woorden en Luizebos stond er bij en keek er naar. Naderhand bleek dat het gebroed van Paps onderling ordinair bonje kreeg over het betalen van de uitvaartkosten en dat gesodemieter duurt tot en met dit moment voort. De opbrengst van het zelfmoordboek was zo weinig dat je er nog geen bos crematiebloemen van kon kopen.
Goed, de grote dag was aangebroken: de aangifte had geleid tot een bezoek aan de rechtbank en op 11 december stond Luizebos keurig in pakkie 1 voor de deur van dat foeilelijke gebouw aan het Guyotplein. "Legt u alles van metaal maar even in het bakje" sprak een streng ogende meneer en gewillig voldeed hij aan dit verzoek. Zichtbaar opgelucht mocht hij onder een poortje door lopen en toen stond-ie pffff...in de zaal waar recht wordt gesproken. Luizebos was helemaal nat van onderen en sloeg de flappen van het colbert een beetje naar zijn kruis om te voorkomen dat men zou zien dat er vochtige plekken waren verschenen, zomaar...plotsklaps. Niet dat het een onprettig gevoel was maar het moment waarop was onhandig. Het duurde enige tijd voordat de politierechter meedeelde dat de afzender van de email waarin de 'bedreiging' stond geschreven een boete moest betalen van € 400.--. Luizebos wilde wel schreeuwen van blijdschap maar wist zich te beheersen. 'Serieus werd ik toch al nooit genomen' bedacht hij zich net op tijd. De geluksvogel.
Een hoger beroep moet nu uitsluitsel geven of Luizebol kan blijven juichen. Denk het niet.

PS Zojuist vernam de mensheid dat Peppie een prijs van maar liefst € 250.- heeft ontvangen voor zijn 'literaire werk'. De prijs is genoemd naar een lokale alcoholist en wordt gesponsord door Hooghoudt. 'Prestigieus' dus....