Dit wordt zo beroerd gespeeld dat het onmiddellijk doet denken aan het spel van Soerjadi. Maar neen, het is Mickey Mouse niet, neen, het is de vrouwelijke variant (hoewel ...) en heet Marietta Petkova. Pianospel zonder enige diepgang. En het blijkt niet de enige overeenkomst. Het niveau is dat van een gemiddelde 4de- jaars conservatoriumleerling die de voorgaande studiejaren ook al niet uitblonk en de 'passie' ontbreekt op alle fronten. Bloedeloos, oninteressant en vooral overbodig spel vanuit een lege badkamer. Wie zit nou toch in Godsnaam te wachten op dit zenuwslopende gepingel?
Een tweede overeenkomst is dat achter Petkova een fanatieke 'promotor' zit die de boel aan de man brengt en door middel van heel veel lawaai te pas en te onpas zijn geliefde op de muzikale kaart probeert te zetten. Als je de bovenstaande video beluistert dan vraag je je af hoe het kan dat ze aardig wat aandacht krijgt in de pers waar zij, evenals het het geval is bij Soerjadi, steevast als 'meesterpianist' wordt betiteld. Wat is dat toch onzin, worden die stukjes geschreven door mensen met een beroerd gehoor? of worden ze net als de Hansjes Haffmans van deze wereld lekker gefêteerd door de platenindustrie want anders is het niet te verklaren dat pianisten uit de tweede of derde categorie (en die heb je beslist!) zoveel aandacht krijgen. Petkova is een typisch voorbeeld van wat dit onzinnige geschrijf veroorzaakt: veel publiciteit waardoor mensen denken dat we hier met een grootheid hebben te maken wat dat dan ook mag betekenen. Maar dat is onterecht in het geval van deze omhoog gevallen pianiste.
Om haar cd's aan de man te brengen, bedacht de soulmate van Petkova een listig plan via crowdfunding. Dat gaat als volgt: je schrijft een heleboel mensen aan, zgn. backers, en vraagt of ze een bedrag willen schuiven om een nieuwe cd met (o.a.) 'Preludes' van J.S. Bach te realiseren. Nou dat willen de onwetenden onder de 'kenners' wel en maken gezamenlijk ruim 8000 euro over. Je hebt verschillende bedragen die alle een kleinere of grotere gunst opleveren van Petkova die, zoals altijd, maar blijft koekeloeren met dat Oostblok trekje rond heur mondhoeken. Zo krijg je voor een tientje een gesigneerde foto en een bedankje in je mailbox en vermelding op de foeilelijke site van de pianiste. Kijk toch 'ns an jongens. Voor 30 euro ontvang je twee gesigneerde cd's en ook je naam op de website. Doe je er in een overspannen toestand een paar tientjes bij, dan ontvang je een handgeschreven briefje van deze juffrouw en natuurlijk vermelding op de website, haar website. En zo kun je steeds hoger gaan en is de beloning daarop aangepast. En als dat gedoe nu zou leiden tot een opname waar je U tegen zegt..? neen het is allemaal 33x niks en lucht, heel veel doorgebakken lucht.
Petkova vindt dat zelf niet getuige deze regels op haar site: "Zij is in staat om de luisteraar in de ziel te raken. Spirituele diepgang, virtuositeit en veelzijdigheid zijn bij haar samengesmolten tot waarachtig kunstenaarschap, dat door pers en publiek met open armen wordt ontvangen" en meer van dat zelf promotende gelullo.
Je zou haar moeten adviseren vooral geen Bach te spelen want dat is veel te hoog gegrepen. Dat kan ze niet met als gevolg dat het nergens naar klinkt. Laat dat nou over aan mensen als Grigory Sokolov, Glenn Gould, Lucas Debargue ('zijn Satie is trouwens ook verbluffend..!) om maar eens een paar 'meesterpianisten' te noemen. Debargue moeten we sowieso in de gaten houden want dat kon wel eens een Hele Grote worden. Net zoals Martin James Bartlett en Daniil Trifonov om maar eens een paar te noemen. Deze mensen hebben stuk voor een stuk een dergelijk hoog niveau dat in Nederland niet voorkomt. Waar dat aan ligt? geen idee. Maar als we het over grandioze pianisten gaan hebben, dan moeten we echt de grens over.
Een uiterst kleine uitzondering moet misschien gemaakt worden als we het over Hannes Minnaar hebben. Die jongen heeft de potentie in zich 'groot' te worden en dan bedoel ik niet met de zoveelste cyclus Beethoven pianoconcerten die hij opnam met het Nederlands Symfonie Orkest o.l.v. Jan Willem Allemansvriend, maar met een opname die beslist waardevol is, n.l. de cd die eveneens bij 'Challenge Records' verscheen met muziek van Fauré. Hier speelt Minnaar (er zijn sommige foto's van deze jongeman in omloop waarop het lijkt dat-ie zojuist uit een schilderij van Carel Willink is gestapt) fantastisch en ingetogen en weet m.i. exact de Franse touch te raken die bij deze fijnbesnaarde muziek zo belangrijk is. Hemelse muziek die onder handen van Minnaar uitstekend tot zijn recht komt. Heel subtiel en niet overdreven virtuoos. Fijnzinnig spel van de bovenste plank.
