Bach op een accordeon

Afschuwelijk. Dat is het eerste dat bij ons opkwam na het beluisteren van de cd met de Goldberg Variaties van J.S. Bach op een....accordeon! De idioot die deze zoveelste bewerking van BWV998 bedacht en speelt, is Vincent van Amsterdam. Waren we al van de ene verbazing in de andere gevallen over opnamen van de GB op fluit, synthesizer en strijktrio (Sitkovetski), nu is het een accordeon die dit schitterende werk van J.S. Bach verkracht. Het wachten is op de volgende gekkigheid n.l. een cd met de GB door Rogier Kappers, glazendraaier. Die hadden we nog niet gehad. En oh ja, of een ukelele is ook 'leuk'. Bewerken, bewerken, bewerken.....

Tony Siqi Yun (Canada) speelt Bach

Dit spel is (nog) niet om over naar huis te schrijven maar deze inmiddels 21-jarige Yun heeft wél alles in huis om een hele grote te worden. En dat zal ongetwijfeld ook gebeuren. We gaan het volgen...

At just 21 years old, Canadian-born Tony Siqi Yun is poised to become one of the world's most in-demand pianists. Since winning First Prize and a Gold Medal at the First China International Music Competition in 2019, Tony has appeared with the Cleveland Orchestra, Toronto Symphony Orchestra, Orchestre Métropolitain in Montreal, Buffalo Philharmonic and Orchestre de Chambre de Paris.

Bach/Pogorelich - de absolute top!

Kijk......dit is een pianist en wat voor een!

Taxituig

Taxichauffeur wordt hij (of zij) als er niks meer is: geen 'gewone' baan, geen ambitie, geen doel en geen vooruitzicht. Als je écht niks meer kan, dan is er altijd wel een automobiel te vinden waarin je je onhebbelijkheden t.o. de passagier('s) en de wereld daarbuiten kunt etaleren om op die wijze toch een beetje het gevoel te hebben dat je nog iets betekent, je bestaan een beetje te rechtvaardigen, hoe overbodig dat ook lijkt. 

In die verrukkelijke stad Amsterdam nemen wij, op weg naar een qua omvang bescheiden maar heerlijke pied-à-terre, vrijwel nooit een taxi want 70% van de chauffeurs is onbeschoft en grof. In dergelijk gezelschap wil je niet verkeren. Niets is erger dat met een lullo-bestuurder in een- en dezelfde auto te zitten terwijl de man jeremieert hoe kut het leven wel/niet is terwijl jij onderwijl denkt: "waarom sterf je niet pissebed met dat gezeik uit je strottenhoofd" of, het is maar een variant, "waarom krijg uitgerekend jij geen aandoening achter je oogballen", en wat u zelf verder voor Reviaanse kreten kunt bedenken.
Ondertussen raast de gepimpte Mercedes maar door, neemt een omweg om de meter te stimuleren in het nadeel van de klant en ondertussen zit jij je kapot te ergeren. (Er werd onlangs door bijna 1.000 mensen een stem uitgebracht op de stelling 'Ik heb het gevoel dat taxichauffeurs vaak omrijden'. Een flinke meerderheid van 86 procent is het eens met de stelling, 14 procent niet.)
U heeft het al begrepen gewaardeerde lezer: het is meesttijds gespuis van de richel. Als er echt niks meer voor je is dan ga je aan de slag bij Disneyland of als taxichauffeur. Even een VOG bij de gemeente halen voor € 30.- , een chauffeurskaart voor € 127,33 en rijden maar! 

Fatsoensregels kennen de meeste chauffeurs niet en dat zal ze ook nooit bijgebracht kunnen worden. Maar het ontbreken van die regels is niet alleen een probleem in Amsterdam en verre omstreken, ook in noorden van het land doet men wat dit laatste betreft beslist niet onder voor collegae elders. 

Zo reden wij onlangs in de late uurtjes in een taxi uit die stad waar volgens de kenners niets boven gaat behalve dan een paar  aardbevinkjes van 0.4 op de lucratieve schaal van Richter. De chauffeur van dit vehikel was er eentje uit het boekje. "Meneer" nam ruim de tijd de administratie bij te werken maar herinnerde zich plotsklaps dat er twee passagiers in de auto waren gestapt. Eigenhandig want de deur open doen is er al lang niet meer bij. De man besloot op zeker moment 'ns even te gaan rijden want de eerste € 3.65 was toch al binnen volgens het zgn. 'instaptarief'. Je bent nog geen millimeter verplaatst en dat bedrag ben je al kwijt. Waanzin ten top. Wij hoopten snel en veilig van A naar B te worden vervoerd maar dat bleek ijdele hoop. Onderweg kondigde de man doodleuk aan dat hij op de hoek van punt B zou stoppen "want als ik de straat inrijd dan moet ik weer een stuk terugrijden". 

Een logica dat ieder voorstellingsvermogen tart en dus niet te verklaren. De passagiers keurig voor de poort brengen is er niet meer bij. De korte tijd die we noodgedwongen moesten doorbrengen met deze minkukel was een kwelling. Ook deze chauffeur dacht zich wel een paar kwinkslagen en dijenkletsers te kunnen veroorloven in de verwachting dat wij schaterlachend de taxi zouden verlaten. Geen sprake van.
Advies: als u vervoerd wenst te worden met een taxi, zoek dan een chauffeur uit van allochtone afkomst. Ze zijn makkelijk te herkennen. Dat scheelt. Maar wat het ook scheelt is dat u correct naar het opgegeven adres wordt vervoerd, de deur aan uw kant netjes wordt geopend maar vooral dat het inhoudsloze gelul van een kakadoris u bespaart blijft.
'All animals are equal, but some animals are more equal than others' - George Orwell

NB: Bij een controle van taxi's in Arnhem waren vijf van de acht gecontroleerde taxi's in overtreding. Bekeuringen voor extra stoel in de taxi, illegaal rijden met een gepacht taxivergunningsbewijs, rijden terwijl de rusttijd al was ingegaan, werken zonder geldige werkmap en rijden met een niet verzegelde taxameter.

De grootsheid van Bach door David Fray, fabelachtig!

"Bach ist Anfang und Ende aller Musik" (Max Reger)

Bach en Luther

Hoe bestaat het.......(kijk vooral 11.41)

The future.....

Alexander Malofeev, piano 
Daniel Lozakovich, viool
Yevgeny Chepovetsky, viool
Kit Armstrong, piano
Isang Enders, cello
Ben Kim, piano
Adam Laloum, piano
Ivan Moshchuk, piano
Victor Maslov, piano
Ryota Yamazaki, piano
Daniil Trifonov, piano
Georg Li, piano

Lahav Shani, dirigent (en pianist)
Aidan Mikdad, piano

Benjamin Beilman, viool

Joshua Weilerstein, dirigent

Hannes Minnaar, piano
Lukas Vondracek, piano
Chi Ho Han, piano
Braimah Kanneh-Mason, viool
Arseny Tarasevich-Nikolaev, piano
Igor Levit, piano
Luke Hsu, viool

Paul Ji, piano
Sheku Kanneh-Mason, cello
Víkingur Ólafsson, piano
Taeguk Mun, cello
Seong-Jin Cho, piano 
Claire Huangci, piano
Federico Colli, piano
Jeung-Beum Sohn, piano
Maxim Lando, piano
Kian Soltani, cello
Beatrice Rana, piano
Alexander Ullman, piano
Thomas Guggeis, dirigent
Reinier Wink, cello
Ingolf Wunder, piano
Ziyu He, viool
Nicolas Namoradze, piano
Ivan Bessonov, piano
Eric Lu, piano

Andrei Gologan, piano
Klaus Mäkelä, dirigent (én cellist)
Pavel Kolesnikov, piano
Thomasz Ritter, piano
Tony Siqi Yun, piano
Alexandre Kantorow, piano
Jean Rondeau, klavecimbel 
Jeung-Beum Song, piano
Martin James Bartlett, piano (onthouden die naam...!)
Thomas Beijer, piano
Cristian Grajner de Sa, viool
Can Cakmur, piano
Dmitry Shishkin, piano
Teo Gertler, viool (11 jaar!)
Tae-Hyung Kim, piano
Zlatomir Fung, cello
Christian Li, viool
Emanuil Ivanov, piano
Anton Mecht Spronk, cello
Haruma Sato, cello
Christian de Sa, viool
Emmanuel Tjeknavorian, viool
Long Long, tenor
Sergey Belyavsky, piano
Duncan Ward, dirigent (én componist)
Nikola Meeuwsen, piano

Inmo Yang, viool

Jan Wijn

Er is maar één pianoleraar in Nederland. En die is er ook niet meer want Wijn is dood. En behoeft geen krans. Wordt het eindelijk tijd voor een ander geluid? Misschien. Geen pianisten meer die vrijwel allemaal hetzelfde klinken? In Het Parool van 13 juli 2022 staat een artikel met als kop 'Jan Wijn was de leermeester van eigenlijk iedere Nederlandse toppianist' wat zo'n ergerlijke onzin is, dat de redactie van Tijd voor Tegengas heeft besloten nog 'ns keer duidelijk te maken dat a) er geen Nederlandse toppianisten bestaan en ook nooit zullen bestaan en b) dat alle pianisten die de deur plat hebben gelopen bij deze man bijna hetzelfde klinken. Maar misschien komt er nu wel verandering en die gewenste verandering is beslist dringend nodig. En dan staat er geschreven dat hij o.a. "beroemde" pianisten als Soerjadi en de broers Jussen piano leerde spelen. De eerstgenoemde is een volstrekt oninteressante pianist en buiten dat een irritante druiloor. Over de broers Jussen kan worden gezegd dat ze onmiskenbaar talent hebben en dat dit talent wordt uitgemolken door DGG en haar goed geoliede  publiciteitsmachinerie. Mazzel voor de broertjes dat ze bij het gele label zitten want dan zit je wel goed de eerstkomende decennia. Ieder jaar een of twee cd's afleveren - Russische muziek of Nederlands (wie zit er te wachten op werk van ene Leo Smit of Joey Roukens?) wat maakt het uit - gelikte foto op de cover van de boys (zou op de cover van de gay glossy Winq niet misstaan), tamtam op radio en tv, langdurig geslijm van die prutser Haffmans op radio 4 en ja hoor: de machine draait overuren en de kassa eveneens. En de mensheid maar denken dat we hebben te maken met twee héééle grote pianisten en wel van wereldniveau. Maar dat is niet het geval want pianisten - we hebben het niet over musici in het algemeen, maar specifiek over pianisten - van het niveau van, bijvoorbeeld, Daniil Trifonov of het Israelische wonderkind Yoav Levanon lopen in dit land niet rond. Hier hebben ze stuk voor stuk dezelfde leraar gehad en die heet(te) Jan Wijn. Het zou in andere landen ondenkbaar zijn maar hier in dit kleine landje met veel te veel conservatoria, zit al jaren de klad. En dat is nou precies de makke dat hier never nooit een pianist wordt afgeleverd die zich kan meten met bovenstaande fenomenen. Waarom hebben wij geen Vikingur Olafsson, geen Yefim Bronfman, geen Alexander Malofeev om maar 'ns een paar namen te noemen. Dat type pianisten loopt in deze contreien niet rond, nu niet, straks niet en nooit niet. 

En nogmaals, fantastisch goede, boeiende maar vooral hoogbegaafde pianisten komen uit Rusland. Luister op YT maar eens naar Alexandra Dogvan en je weet onmiddellijk waarover we het hebben. Daar kan geen Nederlandse pianist tegen op. En zeker niet die 172.000 die allemaal les hebben gehad van Jan Wijn. Hannes Minnaar, Ronald Brautigam, die vreselijke Soerjadi etcetera...onmogelijk om ze allemaal te noemen. Alsof er maar één leraar was in dit land. En kennelijk was dat het geval want je kan geen krant openslaan sinds de man dood is of Wijn wordt daarin gememoreerd als de pianist die 'noodgedwongen het wereldpodium moest opgeven' omdat de vierde vinger van zijn rechterhand een eigen leven begon te leiden maar gelukkig: 'lesgeven dempte de pijn'. Lieve God, het wereldpodium moest opgeven....wat een schaamteloos gezever. In de internationale pianowereld speelt Nederland geen enkele rol van betekenis. En om dan te beweren dat hij het 'wereldpodium' moest opgeven is lachwekkend en tegelijkertijd van een onverdraaglijke treurnis. 

Nog een voorbeeld: de laatste tijd probeert een aantal mensen Hans Henkemans in de schijnwerpers te zetten maar inmiddels is het licht al weer gedoofd. Was een beroemdheid maar niemand kende zijn naam. Speelde verdienstelijk Claude Debussy maar daar bleef het bij. Als je de Preludes Book 1 & 2 van Debussy hoort door Arturo Benedetti Michelangeli, dan vallen er veel pianisten af. W.o. Henkemans. Met zo'n beperkt repertoire bereik je het 'wereldpodium' ook niet. Neen dames en heren ook, het blijft marginaal en dus hopeloos. Voor pianisten, goede en vooral boeiende PIANISTEN, moet je in Rusland zijn. Tis niet anders. Daar bevinden zich de écht grote namen en de kweekvijver met pianisten raakt nimmer opgedroogd!

Wéér een magistrale Russische pianist!

William Webb (c. 1600-1657)

Jakub Józef Orliński - sublieme coutertenor (én breakdancer!)

Daniil Trifonov

quia non est alius

Solomon (1902-1988), om nooit te vergeten

Sœur Sourire (zingen doet ze niet veel meer ......)

Wake op and listen to this wonder.....

Kit Armstrong | J. S. Bach - Prelude and Fugue BWV 894

\

Bach op z'n aller allerbest...

Schumann: "Hoe moet droefheid gekleed gaan, als scherts zich in dergelijke grauwe sluiers hult"

Hoeveel gaan er in een dozijn....

Dit wordt zo beroerd gespeeld dat het onmiddellijk doet denken aan het spel van Soerjadi. Maar het is Mickey Mouse niet, neen, het is de vrouwelijke variant (hoewel ...) en heet Marietta Petkova. Pianospel zonder enige diepgang. En dat is niet de enige overeenkomst. Het niveau is dat van een gemiddelde 4e jaars conservatoriumleerling die de voorgaande studiejaren ook al niet uitblonk en de 'passie' ontbreekt op alle fronten. Bloedeloos, oninteressant en vooral overbodig spel.
Een tweede overeenkomst is dat achter Petkova een fanatieke 'promotor' zit die de boel aan de man brengt en door middel van heel veel lawaai te pas en te onpas zijn geliefde op de muzikale kaart probeert te zetten. Als je de bovenstaande video beluistert dan vraag je je af hoe het kan dat ze aardig wat aandacht krijgt in de pers waar zij, evenals het het geval is bij Soerjadi, steevast als 'meesterpianist' wordt betiteld. Wat is dat toch onzin, worden die stukjes geschreven door mensen met een beroerd gehoor? of worden ze net als Hansje Haffmans lekker gefêteerd door de platenindustrie want anders is het niet te verklaren dat pianisten uit de tweede of derde categorie (en die heb je beslist!) zoveel aandacht krijgen. Petkova is een typisch voorbeeld van wat dit onzinnige geschrijf veroorzaakt: veel publiciteit waardoor mensen denken dat we hier met een grootheid hebben te maken wat dat dan ook mag betekenen. Maar dat is onterecht in het geval van deze omhoog geblazen pianisten.
Om haar cd's aan de man te brengen, bedacht de soulmate van Petkova een listig plan via crowdfunding. Dat gaat als volgt: je schrijft een heleboel mensen aan, zgn. backers, en vraagt of ze een bedrag willen schuiven om een nieuwe cd met (o.a.)  'Preludes' van J.S. Bach te realiseren. Nou dat willen de onwetenden onder de 'kenners' wel en maken gezamenlijk meer dan 8000 euro over. Je hebt verschillende bedragen die alle een kleinere of grotere gunst opleveren van Petkova die, zoals altijd, maar blijft koekeloeren met dat Oostblok trekje rond heur mondhoeken. Zo krijg je voor een tientje een gesigneerde foto en een bedankje in je mailbox en vermelding op de foeilelijke site van de pianiste. Nou kijk toch 'ns an jongens. Voor 30 euro-tjes ontvang je twee gesigneerde cd's en ook je naam op de website. Doe je er in een overspannen toestand een paar tientjes bij, dan ontvang je een handgeschreven briefje van deze juffrouw en natuurlijk vermelding op de website, haar website. En zo kun je steeds hoger gaan en is de beloning daarop aangepast. En als dat gedoe nu zou leiden tot een opname waar je U tegen zegt..? het is allemaal 33x niks.
Petkova vindt dat zelf niet getuige deze regels op haar site: "Zij is in staat om de luisteraar in de ziel te raken. Spirituele diepgang, virtuositeit en veelzijdigheid zijn bij haar samengesmolten tot waarachtig kunstenaarschap, dat door pers en publiek met open armen wordt ontvangen" en meer van dat zelf promotende gelullo.
Je zou haar moeten adviseren vooral geen Bach te spelen want dat is te hoog gegrepen. Laat dat nou over aan mensen Grigory Sokolov, Glenn Gould, Lucas Debargue ('zijn Satie is trouwens verbluffend..!) om maar eens een paar 'meesterpianisten' te noemen. Debargue moeten we sowieso in de gaten houden want dat kon wel eens een Hele Grote worden. Net zoals Martin James Bartlett en Daniil Trifonov om maar eens een paar te noemen. Deze mensen hebben stuk voor een stuk een dergelijk hoog niveau dat in Nederland niet voorkomt. Waar dat aan ligt? geen idee. Maar als we over grandioze pianisten hebben, dan moeten we de grens over.
Een uiterst kleine uitzondering moet misschien gemaakt worden als we het over Hannes Minnaar hebben. Die jongen heeft de potentie in zich 'groot' te worden en dan bedoel ik niet met de zoveelste cyclus Beethoven pianoconcerten die hij opnam met het Nederlands Symfonie Orkest o.l.v. Jan Willem Allemansvriend, maar met een opname die beslist waardevol is, n.l. de cd die eveneens bij 'Challenge Records' verscheen met muziek van Fauré. Hier speelt Minnaar (er zijn sommige foto's van deze jongeman in omloop waarop het lijkt dat-ie zojuist uit een schilderij van Carel Willink is gestapt) fantastisch en ingetogen en weet m.i. exact de Franse touch te raken die bij deze fijnbesnaarde muziek zo belangrijk is. Hemelse muziek die onder handen van Minnaar uitstekend tot zijn recht komt. Heel subtiel en niet overdreven virtuoos. Fijnzinnig spel van de bovenste plank.

Een pianist van dit kaliber kan alleen uit Rusland komen

Alexander Malofeev is een Russische pianist van, nu, 21 jaar. Deze jongen is zo verschrikkelijk muzikaal en technisch zo enorm goed, dat het een plezier is er naar te luisteren en vooral naar te kijken. Hij speelt dit concert van Edvard Grieg alsof-ie nooit anders deed. 

Dit soort pianisten, zéér getalenteerd en met een ongekende muzikaliteit en techniek, komen uit Rusland. Dat kan eenvoudigweg niet anders. De cultuur aldaar is er van de welbekende Russische school en dat is te horen. Subliem!
Wij lopen wat dit betreft beslist achter want de 'productie' van dergelijke getalenteerde jonge mensen heeft geen prioriteit. En afgezien van prioriteit kunnen we dat ook helemaal niet want iedereen heeft les gehad van ene Jan Wijn met het gevolg dat iedereen hetzelfde klinkt.

Bezuinigen is het motto. Vandaar dat we nooit verder komen dan het gemiddelde en dat is al heel wat. . Dat zou, nogmaals, in Rusland volstrekt ondenkbaar zijn. Daar is het respect voor groot talent vele keren hoger dan in de lage landen. 

Pianisten als Malofeev of Trifonov zijn Russisch en stuk voor stuk van een hier niet te ontdekken niveau. En over welk niveau hebben we het hier? juist: Russisch en (dus) indrukwekkend prachtig!
Het spel van deze jongeman doet denken aan Vladimir Sofronitsky. Leerling van het 'oude' Russische (lees: gedegen) conservatorium. Heeft uitsluitend grote namen voortgebracht - en nog steeds - en er is geen conservatorium in de wereld die dit evenaart.

Music for a while (Purcell) - The King's Singers & Jakub Józef Orliński - prachtig!!!!

Zo kan het dus ook

De Zwartkoptuinfluiter

Eigenlijk al van mijn kindertijd af
denk ik aan mijn uitvaart.
Ik zou willen dat iedereen dan
gelukkig was, dat vreemde geluk
om iets wat te mooi is, wat pijn doet.
Ik heb mij daarbij muziek voorgesteld,
een klagende hobo van Albinoni,
of dat ik op een bandje voor jullie
een stoïsch, dankbaar gedicht voorlas;
maar eigenlijk hoop ik dat het mei zal zijn
onder hoge beuken, en heel stil,
en dat dan opeens twee zwartkopjes gaan zingen
tegen elkaar in. Laat dan niemand spreken,
want iets mooiers, iets ontroerenders
bestaat er niet op aarde.

Hans Warren, Verzamelde Gedichten. Amsterdam: Bert Bakker, 2002.

En nog een keer BWV 582...

Kijk...dit zijn pianisten..P-I-A-N-I-S-T-E-N! Nier dat gerommel en gepingel in de marge, neen, heuse pianisten met een visie, mooi spel, een smaakvol repertoire (de man speelde Medtner's pianoconcert nr. 1 toen dit nog niet comme il faut was) en vooral heel erg vaak indrukwekkend. Dit slag pianisten zijn vandaag de dag moeilijk te vinden met een enkele uitzondering als daar is Daniil Trifonov (en zijn Russische collegae), Murray Perahia, Mitsuko Uchida en natuurlijk niet te vergeten Krystian Zimerman.

Hier is de onmetelijke grootheid van Bach weer 'ns te horen

No words to describe the beauty of this music and this performance.

Zo is het.....

Nog maar een keer

We agree.....

Zelfs Bach gaat digitaal...

This picture of Bach is the Bach that visits you in your nightmares if you didn't listen to Bach during the day. He ends every dream with  "I'll be Bach"

J.C. Bloem (1887-1966)

Ik heb van ’t leven vrijwel niets verwacht,
’t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? – In de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.

Kijk, zo speel je meneer Bach uit Eisenach

Een ontdekking, een prachtige ontdekking....

Bach gone crazy

Bachs muziektheoretische geloofsbelijdenis