Zaterdag 30 mei 2009
Hoe gaat het er mee beste lezer? U weet dat de Pinksterdagen ons prachtig weer brengt? Jaja, wat een verwennerij. Je zult maar in een psychiatrische kliniek zitten met dit fraaie weder, bah...dat lijkt me nou werkelijk niets. Zitten je vrienden met een glaasje witte wijn en een stukje gerookte zalm op een terrasje, moet jij zelf notabene in quarantaine om te voorkomen dat je besmettelijk bent voor je omgeving. Neen, leuk is anders.
Heb ik u trouwens wel 'ns verteld over een 'schrijver' die woonachtig is in onze mooie stad? Echt niet? Zijn naam is Peppie - neen niet die van Kokki - en zijn achternaam eindigt op Bos, Peppie Bos zeg maar, das makkelijker om te onthouden. Deze Peppie publiceert zo nu en dan een boeksken en worden uitgegeven door een lokale uitgever met een fondslijst die van deze troep, die ongelooflijke rotzooi, aan elkaar hangt. Maar goed, dat moet de mensch zelve weten, dat zijn onze zaken niet beste lezer.
Peppie schrijft dus, zoals ik u zojuist vertelde, boekskes met als titel o.a. Tavenier en nu denkt u dat het vast gaat over Huize Tavenier maar neen, dat is niet zo. U vergist zich hier deerlijk. Dit overbodige druksel gaat over "zes mannen samen in één huis" en u weet heus wel wat daar loos is. Zes homo's bij elkaar in een en hetzelfde pand, dat moet wel stront aan de knikker geven, denkt u niet? Dan hebben we nog Victorie dat van hetzelfde laken een pak is. Uitgesproken slap gekledder zonder enige ruggegraat en stomvervelend. Peppie vindt zichzelve een Groot Literator en om dit nog 'ns te onderstrepen schreef hij notabene zelf een kritiek over deze uitgave:
In dit boek worden we met de neus op de feiten gedrukt. Want wat gebeurt er als iemand wordt vermoord en wat doet de media allemaal? Daarnaast gaat het over het leven van een aantal jongeren dat drastisch wordt veranderd en kijken we door de ogen van een moordenaar.. Allemaal erg indrukwekkend, maar toch is het een luchtig boek. Heerlijk weg te lezen, het liefst zou je het in één keer uitlezen. De laatste bladzijde bezorgde me kippenvel. Echt jammer dat hij uit is!
Dit schreef onze Peppie over zijn eigen boek! Is het niet om te gillen..? Ik heb de moeite genomen het boekje ruim door te bladeren en dommelde zo nu en dan in uit pure verveling. Kijk, dat de man vullis produceert, is tot daar aan toe. Maar de ijdelheid van deze nitwit is zo grotesk, zijn verschijning zo verschrikkelijk penetrant, dat het steeds belachelijker wordt dat de man, we hebben het nog steeds over Peppie, nog rondhuppelt. Dat de man aartslelijk is en afstotelijk kan hij niet helpen. Daar moeten we niet kinderachtig over doen, dat deze bal gehakt onwelriekend is en dat men tijdens een 'literaire avond' in de USVA dadelijk de ramen open zet wanneer Peppie zijn onzin heeft 'voorgedragen - je adem wordt bijkans afgesneden door de zweetlucht die deze Jan Lul weet te verspreiden - is natuurlijk vreselijk beste lezer maar waarom blijft u dan niet lekker thuis? U kunt toch bij de haard een goed boek lezen? Daarvoor hoeft u toch niet de deur uit? of wel dan. Neen, het is feitelijk uw eigen schuld dat we nu zitten te klagen over de gore-geuren-verspreidende Peppie terwijl we ook, nogmaals, thuis kunnen blijven. Maar ja, u wilt natuurlijk een gesigneerd exemplaar van een van de boekskes van onze Peppie. TIP: loop deSlegte 'ns binnen wanneer u daar in de buurt bent en koop een 3de-handsje van onze 'schrijver'. Boekverbranding is immers van alle tijden?
zaterdag 30 mei 2009
vrijdag 29 mei 2009
Vaak kiest men voor de aanval en maakt men vijanden, om te verbergen dat je zelf zwak staat.
Hier volgt een samenvatting beste lezer. Lees het maar eens rustig door, neem er de tijd voor, schenk een glaasje wijn in en houdt u vooral stevig vast aan de piano om te voorkomen dat u achterover valt van verbazing:
In september 2008 ontmoette ik Ingrid Visser, toentertijd werkzaam bij de afdeling Commerciële Zaken van OOG-Radio in Groningen. Onze belangstelling voor klassieke muziek werd al snel duidelijk in enthousiaste gesprekken over componisten, uitvoerenden enzovoort. Ik vertelde haar wel'ns wat concertjes te organiseren voor de Stichting Muziekklassiek! en dan met name voor de pianist Jeremy Menuhin. Dat nieuws sloeg bij haar in als een bom want ze vond het geweldig dat het 'management' van een internationaal gevierde pianist uitgerekend in Groningen zetelde. Ze vertelde over haar bewondering voor zijn vader, de legendarische violist Yehudi Menuhin en vertelde dat het op 12 maart 2009 tien jaar geleden was dat de violist overleed in Berlijn. Ze kwam met het idee/voorstel een zgn. herdenkingsconcert te regelen in Nederland waar zijn zoon moest optreden (Jeremy dus) en voor wat betreft de financiering moesten we ons vooral geen zorgen maken want met haar contacten in de zakenwereld, was dit absoluut geen enkel probleem. Er vielen namen van o.a. de Gasunie, Gasterra, Menzis...noem maar op, zij had de contacten en vele zouden zich verdringen om toch vooral mee te mogen doen met dit unieke concert! Na enkele gesprekken en haar stijgende enthousiasme, besloot ze niet één maar twee concerten te organiseren "want het geld komt met bakken binnen, we hebben goud in handen, besef je dat wel ?" Besloten werd een concert in den lande te regelen en eentje in Groningen. Op korte termijn een zaal regelen is moeilijk want meestal zijn alle locaties al ver voor een seizoen volgeboekt. 'Even tussendoor huren' wil eigenlijk niet of je moet de mazzel hebben dat er een evenement werd gecanceld en waar je dan kunt inspringen. Diverse locaties passeerden de revue en uiteindelijk koos Ingrid voor de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt in Beesd. Overleg over de verschillende accommodaties voerde zij, ik ben daar nooit bij geweest. Toch ontstond er al snel irritatie omdat zij geen antwoord gaf op de vraag: welke sponsoren heb je inmiddels benaderd? - hoeveel geld is op dit moment binnen en wie hebben de bedragen overgemaakt? ze bleef het antwoord schuldig en wanneer het gesprek weer 'ns kwam op dit onderwerp, dan werd dit vliegensvlug van tafel geveegd. Er zijn diverse e-mails van haar waarin ze zegt dat de sponsoring mijn zaak niet is en dat ik er uitsluitend voor moet zorgen dat Jeremy Menuhin op de afgesproken tijd en plaats daar is waar-ie moet zijn. Beesd op 12 maart en in Groningen op 14 maart.
Onze voortvarende initiator koos voor de Mediacentrale en liet notabene in het pand een gigantische tribune bouwen want volgens haar kwamen op dit unieke recital zeker 800 mensen af. Mijn opmerking dat het gebouw niet in verband wordt gebracht met klassieke concerten en dat er beslist geen 800 mensen zouden komen, ontketende bij haar een afkeer van mijn persoon die niet is te beschrijven. Ik was negatief en een klootzak omdat ik niet besefte hoe uniek dit alles wel was. "We hebben goud in handen" heb ik diverse keren mogen horen en ondanks mijn twijfel bleef zij er van overtuigd dat het geld, de sponsoring dus, zou binnenstromen. Ik had me daarmee niet te bemoeien, dat waren - nogmaals - uitdrukkelijk haar zaken..punt uit!
Toen er posters moeten worden ontworpen en gedrukt, bestelde ze maar liefst drie formaten waarop geen logo's stonden, op geen van alle. Ik maakte haar prikkelbaar met de volkomen terechte vraag waarom zij kennelijk gerenommeerde bedrijven had binnengehaald die geen van alle naamsvermelding wilden? waarom sponsor je dan twee concerten? Nou dat was me wat: ze vond het ordinair, ze wilde geen logo's en dat had mij aan het denken moeten zetten. Waren de door haar meermalen genoemde sponsoren er wel? en zo ja, om welke bedragen ging het dan. Ze noemde Bollegraaf in Appingedam, ze noemde Buffet Crampon (klarinettenproducent), Menzis, kortom, vele namen kwamen voorbij maar details werden niet verstrekt. Dat waren mijn zaken immers niet. Ingrid Visser was de organisator en stelde zich ook aan iedereen als zodanig voor. De twee HC waren haar 'pakkie-an' en verder moest iedereen vooral z'n kop houden. Zij was de 'grand-Madame' en gaarne respect! Haar kwam alle eer toe. Twijfelachtig..dat dan weer wel zo blijkt nu.
Maar tot op dat moment was het nog onbekend of Jeremy Menuhin überhaupt wel wilde komen. De aanleiding "In Memoraim Yehudi Menuhin" was nou niet het eerste waarop de man zat te wachten want de relatie met zijn vader was niet geweldig. Ik ben naar Zwitserland gegaan om met hem te praten en proberen te overtuigen van de 'belangrijkheid' van dit project en ten tweede of hij bereid was met twee andere voor hem volslagen onbekende musici een trio van Rachmanninoff uit te voeren. Aanvankelijk weigerde hij maar na enig aandringen mijnerzijds ging hij akkoord en vertelde op dinsdag 10 maart, twee dagen voor het eerste recital, in Nederland te zullen arriveren. Toen ik het besluit van Menuhin aan IV meedeelde, sprong ze zowat uit elkaar van vreugde, enthousiasme en alles wat er verder nog te bedenken is. Ze was zo vreselijk blij dat de pianist zijn fiat had gegeven en nu konden we allemaal aan de slag. De bezetenheid waarmee dit 'aan de slag' gepaard ging, valt niet te beschrijven. Duidelijk was dat zij meer dan ooit tevoren ging bellen, sms'en, sponsoren benaderen, voortdurend op reis was..te veel om op te noemen. Dat bracht met zich mee dat de communicatie tussen IV en mij stroef verliep als er al sprake was van communicatie. Meerdere conflicten volgden elkaar in rap tempo op en op een zeker moment besloot zij uitsluitend nog met mevrouw Cora Visser, secretaris van de SMK!, te praten en overleggen en niet meer met mij. Dat heeft ze een poosje volgehouden maar dat liep keer op keer mis. De stemming werd er niet beter op en de neiging om elkaar te ontlopen werd steeds groter.
Inmiddels had zij diverse keren aangeboden om de schuld van de Stichting Muziekklassiek! aan o.a. de heer Joel (Saab-dealer) wel eventjes te regelen "want er is straks voldoende geld en jullie houden er als Stichting behoorlijk veel aan over en dan kun je me terug betalen". Ik belde Joel en maakte een afspraak om op 10 november langs te komen om een lening terug te betalen die de SMK! van hem had ontvangen 'ter overbrugging'. De serie smoezen die IV bedacht om steeds haar bezoek uit te stellen, is niet te tellen. Ze mailde naar Cora (waarmee ze deze zaak zou regelen) dat haar pasje weg was, toen dat ze niet bij haar geld kon komen omdat dat onder beheer was bij iemand anders en die persoon was niet thuis, toen mailde ze dat ze er aan kwam ("Ik stap nu in de auto") maar ze kwam natuurlijk niet, toen had ze eindelijk het pasje weer teruggevonden maar nu kwam de smoes dat ze drie keer een verkeerde pincode had ingedrukt....geen geld, niet naar Joel en de man, terecht, boos. Er waren vergevorderde plannen om Menuhin te laten optreden in Stockholm en via de contacten van meneer Joel was al het een en ander geregeld. De talloze contacten hadden een gegarandeerd succesvol recital moeten opleveren en plotsklaps was dit alles over & uit want hij was zwaar teleurgesteld dat ik had aangekondigd langs te komen en dat niet deed. IV bood aan met haar creditkaart het wel even te regelen maar ook daarvan, u raadt het al, is niets terecht gekomen. Dat was de eerste keer dat ze ons zwaar in de problemen bracht. Maar er volgende meerdere:
wij, de SMK!, organiseerden in 2008 een serie Recital+ concerten en daarvoor had een sponsor - de enige die we ooit hebben gehad - een bedrag toegezegd om de honoraria van de drie meewerkende artiesten te betalen, Klara Wurtz, Paolo Giacometti en Emmy Verhey. Op het allerlaatste moment haakte deze sponsor af en zaten we dus met een tweede probleem n.l. dat we voor de eerste keer sinds de oprichting van de SMK! geen honoraria konden betalen aan de drie musici. Ook hier wierp IV zich op als redder in nood maar, ditkeer raadt u het ook, er kwam geen snars van terecht. Ze was op de hoogte van de vervelende financiële perikelen en dat heeft ze volledig misbruikt. Na 14 maart 2009 is ze een hetze begonnen die ertoe heeft geleid dat er zelfs een programma van de Tros-TV aan te pas is gekomen (Opgelicht!) en heeft ze, buiten dat, iedereen die ze via ons heeft leren kennen voorzien van roddel en achterklap en de meest waanzinnige verhalen bedacht. Ze heeft iedereen die ze kon vinden geïnformeerd en dat alles maar met één doel voor ogen: zelf buiten schot blijven. Want dat ze de boel heeft bedonderd, belazerd en vernachelt, is evident. Ze is doelbewust na de 14de maart de campagne tegen ons begonnen omdat ze wist dat er vragen zouden komen over de organisatie van de twee HC en wat voor bedragen er in om zijn gegaan. Vragen die nog niet beantwoord zijn want dat ze geld heeft ontvangen, is duidelijk. Om zeker te zijn van de komst van Menuhin, betaalde ze aan de SMK! een eerste termijn (van twee) die mevrouw Cora Visser van de SMK! dadelijk overmaakte op de rekening van de heer Menuhin in Parijs. De tweede termijn is nimmer ontvangen! Het contract tussen de SMK! en de pianist werd verzonden. Wij waren dus nu officieel de 'leverancier' van de pianist ten behoeve van de twee HC n.a.v. de tiende sterfdag van zijn vader.
Menuhin kwam, repeteerde met de twee overige musici en de sfeer was goed. IV was meesttijds in Beesd in geen velden of wegen te bekennen en als ze wel 'live' aanwezig was, dan werd er continu en nog 'ns continue gebeld. Dat er verslavingen zijn is mij bekend, dat er ook een telefoonverslaving is, niet. Op donderdag 12 maart was het dan zover dat in de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt het eerste recital zou plaatsvinden. Smiddags had IV nog in de gauwigheid een belichtingsbedrijf opgetrommeld want de bestaande belichting beviel haar niet. Wat haar motief was is mij onbekend en hoe het haar gelukt is om de middag voor concert nr. 1 een bedrijf zo ver te krijgen om een totaal andere belichting in een zaal aan te brengen, een raadsel. Zij heeft kennelijk die middag wel een bedrag betaald aan de mensen van dit bedrijf maar niet het gehele bedrag want mevrouw Cora Visser ontving kortelings een telefoontje dat er nog een behoorlijk bedrag openstond en dat ze IV niet konden bereiken. Op de vraag hoe men er bij kwam op dan de SMK! te bellen, antwoordde men dat IV dat had doorgegeven. Dus onbereikbaar maar wel zo 'slim' om de oude dame Cora Visser op te zadelen met post en telefoontjes over openstaande rekeningen die zij dient te betalen. Dit laatste geldt overigens niet alleen voor dat belichtingsbedrijf - ik weet de naam niet - maar tevens voor de huur van de zaal in Beesd, de huur van de hal in de Mediacentrale en meerdere vorderingen. Dat zij het lef heeft om, ik zegt het nadrukkelijk nog een keer, het adres van de SMK! en dus dat van mevrouw Cora Visser, door te geven is behalve ronduit schandalig ook grof en vernederend. Dat we hier te doen hebben met een schavuit van jewelste en een met haar kont heen en weer draaiende crimineel, wordt meer en meer duidelijker. Dat ze ook het raffinement heeft om mij door het slijk te halen en daarmee zichzelve probeert te verschonen van alle aantijgingen die mogelijk zijn (ik heb geen schuld, je moet bij hem zijn, hij stond in de krant, hij heeft zelfs de TV gehaald...), is een feit dat ik niet zal vergeten en zeker niet vergeven. Ze heeft een vuil en smerig spel gespeeld, laat een spoor van ellende achter en weet zich niettemin gesterkt door een paar mensen om haar heen die allemaal, stuk voor stuk, niet mijn vrienden zijn. Hoeft ook niet, zit ik ook niet op te wachten. Maar dat ze kans heeft gezien om alle koppen bij elkaar te krijgen en gezamenlijk de vendetta te voeren die ze voert en voerde, neem ik haar buitengewoon kwalijk!
Recital twee werd, eveneens als het eerste in Beesd, op zaterdag 14 maart een fiasco. De peperdure tribune was nauwelijks bezet en de opkomst dus matig. Zelf stond ze bij de deur kaarten te verkopen en alras werd duidelijk, naarmate de aanvangstijd naderde, dat het publiek het aantal van zo'n 200 - of minder - niet zou overschrijden. Het concert was op zich goed en het verblijf naderhand in de ontvangstruimte niet onaardig. Nu blijkt dat ze ook Bos & Bos catering niet betaalde want vandaag - woensdag 27 mei 2009 - kwam er een telefoontje van Renske Bos van het gelijknamige bedrijf of wij het telefoonnummer en het adres van IV ouders konden doorgeven i.v.m. een vette vordering. Behalve deze vordering staat er ook nog eentje open van TCN, de verhuurder van de hal van de Mediacentrale die ze ook niet betaalde maar waarvan een aanmaning (dus niet de eerste en originele factuur) naar het adres van de SMK! werd gestuurd. Nu blijkt dat ze notabene het adres van de SMK! doorgeeft aan mensen en/of bedrijven die zij dient te betalen. Het lijkt mij uitermate strafbaar en deze actie van IV is doorgegeven aan Mr H.J. van Balen die namens de SMK! twee vorderingen opeist, t.w. de tweede nooit door haar betaalde 'fee' van Jeremy Menuhin en een rekening van Cobra Records die 1000 Cd's leverde waarvan zij er 500 in haar bezit heeft.
Over deze vordering nog het volgende: op een zeker moment zei IV dat ze een Cd van Jeremy Menuhin in een kerstpakket wilde doen van een 'interessante sponsor'. Ze liet de naam van de Gasunie vallen en vroeg of het mogelijk was 2000 exemplaren te bestellen. Ik legde haar uit dat 2000 x 2 schijfjes wel erg veel van het goede was en hoeveel kerstpakketten ze dacht te voorzien met deze Beethoven-uitgave. Ik vertelde haar dat 1000 exemplaren wellicht een beter aantal was want niet iedereen is geïnteresseerd in een klassieke Cd. Behalve dat ook ditkeer weer toorn mijn deel werd, heb ik haar kennelijk toch weten te overtuigen want 1000 stuks was opeens akkoord. Zo gezegd, zo gedaan. Cobra Records stuurde een nota op naam van de SMK! ter attentie van Ingrid Visser met het verzoek de helft te betalen en na levering de tweede helft. Dat is niet gebeurd. Ondanks talloze toezeggingen ("ik maak dat vandaag in orde") gebeurde er niets. Er werd ook niet meer gesproken over een kerstpakket en welk bedrijf het was die een Cd cadeau wilde doen. Informatie vragen over sponsoren, bedrijven en alles wat hiermee verder mee te maken had, was volstrekt uit den boze. Ik had mij daar niet mee te bemoeien. Er zijn hier talloze e-mails waarin wordt bevestigd wat hier wordt beweerd: het is één-aan-één schakeling van toezeggingen, akkoordkreten en wat-dies-meer-zei en er is geen snars van terecht gekomen.
IV heeft terdege beseft dadelijk na de laatste tonen van het 2de recital, de avond van de 14de maart 2009, dat ze zwaar in de problemen zat of zou komen. Er waren misschien onvoldoende sponsoren (wie, waar en hoeveel € weet ik niet). Het moet een onrustig gevoel zijn geweest doordrongen te zijn van alle kosten en de weinige baten die hier tegenover stonden. Ze is heel doelbewust en uitermate geraffineerd te werk te gaan door de SMK! en mijzelve onmiddellijk na de 14de maart te teisteren met kletsverhalen, misbruik te maken van de informatie die ze in de loop van de tijd had gezien en gekregen, praatjes rond te strooien en op die manier te proberen haar wanbeleid, oplichterij en malversaties in de schaduw te krijgen maar vooral te houden.
Dat het haar gelukt is om een paar mensen te mobiliseren die gaarne bereid waren een emmer shit over mij heen te smijten, is tot daar aan toe. Ik heb mijn vijanden lief. Maar dat ze achter mijn rug om Bram Hulzebos van het Dagblad van het Noorden inschakelde om zodoende een spreekbuis te hebben voor haar kwalijke acties, neem ik haar ten zeerste kwalijk. Deze riooljournalist zag zijn kans schoon om eens eindelijk uit te kunnen pakken over die verdomde Hofmann en heeft aan het handje van IV de meest schunnige verhalen opgetekend. Daarover is inmiddels een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek.
Zij heeft het uitgestippeld om, ik zeg het nog een keer, het zover te krijgen dat haar reeds geschonden reputatie geen verdere deuken zou oplopen en wie is degene die dit zou kunnen doen? juist, dat ben ik. En om dit voor te zijn en haar zelf een 'schone kont' te bezorgen en vooral schoon te houden, is ze deze gruwelijke vendetta begonnen. Zij heeft terdege geweten dat de beste manier om in de schaduw te blijven, haar acties waren die mij enorm veel schade heeft berokkend. Concluderend: Ingrid Visser zit zwaar in de problemen, vooral financieel. Dat ze een borderliner is, verslaafd is en mede daardoor de weg totaal kwijt, zou mij tot voor kort nog enigszins hebben geïnteresseerd. Weliswaar met mate maar het zou mij niet koud hebben gelaten.
Dat deze 'instelling' nu compleet is verdwenen, heb ik geprobeerd aan te tonen door het bovenstaande dat ingediend wordt als een aangifte tegen IV vanwege smaad en laster én het niet betalen van het honorarium van Jeremy Menuhin (aan de SMK!) en het niet betalen van uitdrukkelijk door haar bestelde Cd's.
Aldus naar waarheid opgeschreven te Groningen op 27 mei 2009.
In september 2008 ontmoette ik Ingrid Visser, toentertijd werkzaam bij de afdeling Commerciële Zaken van OOG-Radio in Groningen. Onze belangstelling voor klassieke muziek werd al snel duidelijk in enthousiaste gesprekken over componisten, uitvoerenden enzovoort. Ik vertelde haar wel'ns wat concertjes te organiseren voor de Stichting Muziekklassiek! en dan met name voor de pianist Jeremy Menuhin. Dat nieuws sloeg bij haar in als een bom want ze vond het geweldig dat het 'management' van een internationaal gevierde pianist uitgerekend in Groningen zetelde. Ze vertelde over haar bewondering voor zijn vader, de legendarische violist Yehudi Menuhin en vertelde dat het op 12 maart 2009 tien jaar geleden was dat de violist overleed in Berlijn. Ze kwam met het idee/voorstel een zgn. herdenkingsconcert te regelen in Nederland waar zijn zoon moest optreden (Jeremy dus) en voor wat betreft de financiering moesten we ons vooral geen zorgen maken want met haar contacten in de zakenwereld, was dit absoluut geen enkel probleem. Er vielen namen van o.a. de Gasunie, Gasterra, Menzis...noem maar op, zij had de contacten en vele zouden zich verdringen om toch vooral mee te mogen doen met dit unieke concert! Na enkele gesprekken en haar stijgende enthousiasme, besloot ze niet één maar twee concerten te organiseren "want het geld komt met bakken binnen, we hebben goud in handen, besef je dat wel ?" Besloten werd een concert in den lande te regelen en eentje in Groningen. Op korte termijn een zaal regelen is moeilijk want meestal zijn alle locaties al ver voor een seizoen volgeboekt. 'Even tussendoor huren' wil eigenlijk niet of je moet de mazzel hebben dat er een evenement werd gecanceld en waar je dan kunt inspringen. Diverse locaties passeerden de revue en uiteindelijk koos Ingrid voor de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt in Beesd. Overleg over de verschillende accommodaties voerde zij, ik ben daar nooit bij geweest. Toch ontstond er al snel irritatie omdat zij geen antwoord gaf op de vraag: welke sponsoren heb je inmiddels benaderd? - hoeveel geld is op dit moment binnen en wie hebben de bedragen overgemaakt? ze bleef het antwoord schuldig en wanneer het gesprek weer 'ns kwam op dit onderwerp, dan werd dit vliegensvlug van tafel geveegd. Er zijn diverse e-mails van haar waarin ze zegt dat de sponsoring mijn zaak niet is en dat ik er uitsluitend voor moet zorgen dat Jeremy Menuhin op de afgesproken tijd en plaats daar is waar-ie moet zijn. Beesd op 12 maart en in Groningen op 14 maart.
Onze voortvarende initiator koos voor de Mediacentrale en liet notabene in het pand een gigantische tribune bouwen want volgens haar kwamen op dit unieke recital zeker 800 mensen af. Mijn opmerking dat het gebouw niet in verband wordt gebracht met klassieke concerten en dat er beslist geen 800 mensen zouden komen, ontketende bij haar een afkeer van mijn persoon die niet is te beschrijven. Ik was negatief en een klootzak omdat ik niet besefte hoe uniek dit alles wel was. "We hebben goud in handen" heb ik diverse keren mogen horen en ondanks mijn twijfel bleef zij er van overtuigd dat het geld, de sponsoring dus, zou binnenstromen. Ik had me daarmee niet te bemoeien, dat waren - nogmaals - uitdrukkelijk haar zaken..punt uit!
Toen er posters moeten worden ontworpen en gedrukt, bestelde ze maar liefst drie formaten waarop geen logo's stonden, op geen van alle. Ik maakte haar prikkelbaar met de volkomen terechte vraag waarom zij kennelijk gerenommeerde bedrijven had binnengehaald die geen van alle naamsvermelding wilden? waarom sponsor je dan twee concerten? Nou dat was me wat: ze vond het ordinair, ze wilde geen logo's en dat had mij aan het denken moeten zetten. Waren de door haar meermalen genoemde sponsoren er wel? en zo ja, om welke bedragen ging het dan. Ze noemde Bollegraaf in Appingedam, ze noemde Buffet Crampon (klarinettenproducent), Menzis, kortom, vele namen kwamen voorbij maar details werden niet verstrekt. Dat waren mijn zaken immers niet. Ingrid Visser was de organisator en stelde zich ook aan iedereen als zodanig voor. De twee HC waren haar 'pakkie-an' en verder moest iedereen vooral z'n kop houden. Zij was de 'grand-Madame' en gaarne respect! Haar kwam alle eer toe. Twijfelachtig..dat dan weer wel zo blijkt nu.
Maar tot op dat moment was het nog onbekend of Jeremy Menuhin überhaupt wel wilde komen. De aanleiding "In Memoraim Yehudi Menuhin" was nou niet het eerste waarop de man zat te wachten want de relatie met zijn vader was niet geweldig. Ik ben naar Zwitserland gegaan om met hem te praten en proberen te overtuigen van de 'belangrijkheid' van dit project en ten tweede of hij bereid was met twee andere voor hem volslagen onbekende musici een trio van Rachmanninoff uit te voeren. Aanvankelijk weigerde hij maar na enig aandringen mijnerzijds ging hij akkoord en vertelde op dinsdag 10 maart, twee dagen voor het eerste recital, in Nederland te zullen arriveren. Toen ik het besluit van Menuhin aan IV meedeelde, sprong ze zowat uit elkaar van vreugde, enthousiasme en alles wat er verder nog te bedenken is. Ze was zo vreselijk blij dat de pianist zijn fiat had gegeven en nu konden we allemaal aan de slag. De bezetenheid waarmee dit 'aan de slag' gepaard ging, valt niet te beschrijven. Duidelijk was dat zij meer dan ooit tevoren ging bellen, sms'en, sponsoren benaderen, voortdurend op reis was..te veel om op te noemen. Dat bracht met zich mee dat de communicatie tussen IV en mij stroef verliep als er al sprake was van communicatie. Meerdere conflicten volgden elkaar in rap tempo op en op een zeker moment besloot zij uitsluitend nog met mevrouw Cora Visser, secretaris van de SMK!, te praten en overleggen en niet meer met mij. Dat heeft ze een poosje volgehouden maar dat liep keer op keer mis. De stemming werd er niet beter op en de neiging om elkaar te ontlopen werd steeds groter.
Inmiddels had zij diverse keren aangeboden om de schuld van de Stichting Muziekklassiek! aan o.a. de heer Joel (Saab-dealer) wel eventjes te regelen "want er is straks voldoende geld en jullie houden er als Stichting behoorlijk veel aan over en dan kun je me terug betalen". Ik belde Joel en maakte een afspraak om op 10 november langs te komen om een lening terug te betalen die de SMK! van hem had ontvangen 'ter overbrugging'. De serie smoezen die IV bedacht om steeds haar bezoek uit te stellen, is niet te tellen. Ze mailde naar Cora (waarmee ze deze zaak zou regelen) dat haar pasje weg was, toen dat ze niet bij haar geld kon komen omdat dat onder beheer was bij iemand anders en die persoon was niet thuis, toen mailde ze dat ze er aan kwam ("Ik stap nu in de auto") maar ze kwam natuurlijk niet, toen had ze eindelijk het pasje weer teruggevonden maar nu kwam de smoes dat ze drie keer een verkeerde pincode had ingedrukt....geen geld, niet naar Joel en de man, terecht, boos. Er waren vergevorderde plannen om Menuhin te laten optreden in Stockholm en via de contacten van meneer Joel was al het een en ander geregeld. De talloze contacten hadden een gegarandeerd succesvol recital moeten opleveren en plotsklaps was dit alles over & uit want hij was zwaar teleurgesteld dat ik had aangekondigd langs te komen en dat niet deed. IV bood aan met haar creditkaart het wel even te regelen maar ook daarvan, u raadt het al, is niets terecht gekomen. Dat was de eerste keer dat ze ons zwaar in de problemen bracht. Maar er volgende meerdere:
wij, de SMK!, organiseerden in 2008 een serie Recital+ concerten en daarvoor had een sponsor - de enige die we ooit hebben gehad - een bedrag toegezegd om de honoraria van de drie meewerkende artiesten te betalen, Klara Wurtz, Paolo Giacometti en Emmy Verhey. Op het allerlaatste moment haakte deze sponsor af en zaten we dus met een tweede probleem n.l. dat we voor de eerste keer sinds de oprichting van de SMK! geen honoraria konden betalen aan de drie musici. Ook hier wierp IV zich op als redder in nood maar, ditkeer raadt u het ook, er kwam geen snars van terecht. Ze was op de hoogte van de vervelende financiële perikelen en dat heeft ze volledig misbruikt. Na 14 maart 2009 is ze een hetze begonnen die ertoe heeft geleid dat er zelfs een programma van de Tros-TV aan te pas is gekomen (Opgelicht!) en heeft ze, buiten dat, iedereen die ze via ons heeft leren kennen voorzien van roddel en achterklap en de meest waanzinnige verhalen bedacht. Ze heeft iedereen die ze kon vinden geïnformeerd en dat alles maar met één doel voor ogen: zelf buiten schot blijven. Want dat ze de boel heeft bedonderd, belazerd en vernachelt, is evident. Ze is doelbewust na de 14de maart de campagne tegen ons begonnen omdat ze wist dat er vragen zouden komen over de organisatie van de twee HC en wat voor bedragen er in om zijn gegaan. Vragen die nog niet beantwoord zijn want dat ze geld heeft ontvangen, is duidelijk. Om zeker te zijn van de komst van Menuhin, betaalde ze aan de SMK! een eerste termijn (van twee) die mevrouw Cora Visser van de SMK! dadelijk overmaakte op de rekening van de heer Menuhin in Parijs. De tweede termijn is nimmer ontvangen! Het contract tussen de SMK! en de pianist werd verzonden. Wij waren dus nu officieel de 'leverancier' van de pianist ten behoeve van de twee HC n.a.v. de tiende sterfdag van zijn vader.
Menuhin kwam, repeteerde met de twee overige musici en de sfeer was goed. IV was meesttijds in Beesd in geen velden of wegen te bekennen en als ze wel 'live' aanwezig was, dan werd er continu en nog 'ns continue gebeld. Dat er verslavingen zijn is mij bekend, dat er ook een telefoonverslaving is, niet. Op donderdag 12 maart was het dan zover dat in de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt het eerste recital zou plaatsvinden. Smiddags had IV nog in de gauwigheid een belichtingsbedrijf opgetrommeld want de bestaande belichting beviel haar niet. Wat haar motief was is mij onbekend en hoe het haar gelukt is om de middag voor concert nr. 1 een bedrijf zo ver te krijgen om een totaal andere belichting in een zaal aan te brengen, een raadsel. Zij heeft kennelijk die middag wel een bedrag betaald aan de mensen van dit bedrijf maar niet het gehele bedrag want mevrouw Cora Visser ontving kortelings een telefoontje dat er nog een behoorlijk bedrag openstond en dat ze IV niet konden bereiken. Op de vraag hoe men er bij kwam op dan de SMK! te bellen, antwoordde men dat IV dat had doorgegeven. Dus onbereikbaar maar wel zo 'slim' om de oude dame Cora Visser op te zadelen met post en telefoontjes over openstaande rekeningen die zij dient te betalen. Dit laatste geldt overigens niet alleen voor dat belichtingsbedrijf - ik weet de naam niet - maar tevens voor de huur van de zaal in Beesd, de huur van de hal in de Mediacentrale en meerdere vorderingen. Dat zij het lef heeft om, ik zegt het nadrukkelijk nog een keer, het adres van de SMK! en dus dat van mevrouw Cora Visser, door te geven is behalve ronduit schandalig ook grof en vernederend. Dat we hier te doen hebben met een schavuit van jewelste en een met haar kont heen en weer draaiende crimineel, wordt meer en meer duidelijker. Dat ze ook het raffinement heeft om mij door het slijk te halen en daarmee zichzelve probeert te verschonen van alle aantijgingen die mogelijk zijn (ik heb geen schuld, je moet bij hem zijn, hij stond in de krant, hij heeft zelfs de TV gehaald...), is een feit dat ik niet zal vergeten en zeker niet vergeven. Ze heeft een vuil en smerig spel gespeeld, laat een spoor van ellende achter en weet zich niettemin gesterkt door een paar mensen om haar heen die allemaal, stuk voor stuk, niet mijn vrienden zijn. Hoeft ook niet, zit ik ook niet op te wachten. Maar dat ze kans heeft gezien om alle koppen bij elkaar te krijgen en gezamenlijk de vendetta te voeren die ze voert en voerde, neem ik haar buitengewoon kwalijk!
Recital twee werd, eveneens als het eerste in Beesd, op zaterdag 14 maart een fiasco. De peperdure tribune was nauwelijks bezet en de opkomst dus matig. Zelf stond ze bij de deur kaarten te verkopen en alras werd duidelijk, naarmate de aanvangstijd naderde, dat het publiek het aantal van zo'n 200 - of minder - niet zou overschrijden. Het concert was op zich goed en het verblijf naderhand in de ontvangstruimte niet onaardig. Nu blijkt dat ze ook Bos & Bos catering niet betaalde want vandaag - woensdag 27 mei 2009 - kwam er een telefoontje van Renske Bos van het gelijknamige bedrijf of wij het telefoonnummer en het adres van IV ouders konden doorgeven i.v.m. een vette vordering. Behalve deze vordering staat er ook nog eentje open van TCN, de verhuurder van de hal van de Mediacentrale die ze ook niet betaalde maar waarvan een aanmaning (dus niet de eerste en originele factuur) naar het adres van de SMK! werd gestuurd. Nu blijkt dat ze notabene het adres van de SMK! doorgeeft aan mensen en/of bedrijven die zij dient te betalen. Het lijkt mij uitermate strafbaar en deze actie van IV is doorgegeven aan Mr H.J. van Balen die namens de SMK! twee vorderingen opeist, t.w. de tweede nooit door haar betaalde 'fee' van Jeremy Menuhin en een rekening van Cobra Records die 1000 Cd's leverde waarvan zij er 500 in haar bezit heeft.
Over deze vordering nog het volgende: op een zeker moment zei IV dat ze een Cd van Jeremy Menuhin in een kerstpakket wilde doen van een 'interessante sponsor'. Ze liet de naam van de Gasunie vallen en vroeg of het mogelijk was 2000 exemplaren te bestellen. Ik legde haar uit dat 2000 x 2 schijfjes wel erg veel van het goede was en hoeveel kerstpakketten ze dacht te voorzien met deze Beethoven-uitgave. Ik vertelde haar dat 1000 exemplaren wellicht een beter aantal was want niet iedereen is geïnteresseerd in een klassieke Cd. Behalve dat ook ditkeer weer toorn mijn deel werd, heb ik haar kennelijk toch weten te overtuigen want 1000 stuks was opeens akkoord. Zo gezegd, zo gedaan. Cobra Records stuurde een nota op naam van de SMK! ter attentie van Ingrid Visser met het verzoek de helft te betalen en na levering de tweede helft. Dat is niet gebeurd. Ondanks talloze toezeggingen ("ik maak dat vandaag in orde") gebeurde er niets. Er werd ook niet meer gesproken over een kerstpakket en welk bedrijf het was die een Cd cadeau wilde doen. Informatie vragen over sponsoren, bedrijven en alles wat hiermee verder mee te maken had, was volstrekt uit den boze. Ik had mij daar niet mee te bemoeien. Er zijn hier talloze e-mails waarin wordt bevestigd wat hier wordt beweerd: het is één-aan-één schakeling van toezeggingen, akkoordkreten en wat-dies-meer-zei en er is geen snars van terecht gekomen.
IV heeft terdege beseft dadelijk na de laatste tonen van het 2de recital, de avond van de 14de maart 2009, dat ze zwaar in de problemen zat of zou komen. Er waren misschien onvoldoende sponsoren (wie, waar en hoeveel € weet ik niet). Het moet een onrustig gevoel zijn geweest doordrongen te zijn van alle kosten en de weinige baten die hier tegenover stonden. Ze is heel doelbewust en uitermate geraffineerd te werk te gaan door de SMK! en mijzelve onmiddellijk na de 14de maart te teisteren met kletsverhalen, misbruik te maken van de informatie die ze in de loop van de tijd had gezien en gekregen, praatjes rond te strooien en op die manier te proberen haar wanbeleid, oplichterij en malversaties in de schaduw te krijgen maar vooral te houden.
Dat het haar gelukt is om een paar mensen te mobiliseren die gaarne bereid waren een emmer shit over mij heen te smijten, is tot daar aan toe. Ik heb mijn vijanden lief. Maar dat ze achter mijn rug om Bram Hulzebos van het Dagblad van het Noorden inschakelde om zodoende een spreekbuis te hebben voor haar kwalijke acties, neem ik haar ten zeerste kwalijk. Deze riooljournalist zag zijn kans schoon om eens eindelijk uit te kunnen pakken over die verdomde Hofmann en heeft aan het handje van IV de meest schunnige verhalen opgetekend. Daarover is inmiddels een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek.
Zij heeft het uitgestippeld om, ik zeg het nog een keer, het zover te krijgen dat haar reeds geschonden reputatie geen verdere deuken zou oplopen en wie is degene die dit zou kunnen doen? juist, dat ben ik. En om dit voor te zijn en haar zelf een 'schone kont' te bezorgen en vooral schoon te houden, is ze deze gruwelijke vendetta begonnen. Zij heeft terdege geweten dat de beste manier om in de schaduw te blijven, haar acties waren die mij enorm veel schade heeft berokkend. Concluderend: Ingrid Visser zit zwaar in de problemen, vooral financieel. Dat ze een borderliner is, verslaafd is en mede daardoor de weg totaal kwijt, zou mij tot voor kort nog enigszins hebben geïnteresseerd. Weliswaar met mate maar het zou mij niet koud hebben gelaten.
Dat deze 'instelling' nu compleet is verdwenen, heb ik geprobeerd aan te tonen door het bovenstaande dat ingediend wordt als een aangifte tegen IV vanwege smaad en laster én het niet betalen van het honorarium van Jeremy Menuhin (aan de SMK!) en het niet betalen van uitdrukkelijk door haar bestelde Cd's.
Aldus naar waarheid opgeschreven te Groningen op 27 mei 2009.
een spectaculaire ontwikkeling!
Beste lezer, er komt zojuist een bevestiging binnen van een in Groningen gevestigde deurwaarder die het volgende schrijft:
Geachte heer,
Dank voor uw uitvoerige uiteenzetting. U bevestigde hiermee datgene wat ik reeds vermoedde. Daarover heb ik gistermiddag uitvoerig gesproken met mijn opdrachtgever (Bos & Bos catering/ Renske Bos) ook een van de gedupeerden.
Op dit moment kan ik weinig doen. Het zou mij niets verbazen dat Ingrid Visser, of failliet zal worden verklaard, of bijv. in de schuldsanering terecht zal komen. Ik heb mijn opdrachtgever geadviseerd om op dit moment geen gerechtelijke (civiele) procedures te starten om te voorkomen dat er een hoop (extra) kosten worden gemaakt waar straks niets (buiten de vordering om) van terug zal komen ivm het bovenstaande.
Ik heb gistermiddag geprobeerd contact te krijgen met de behandelend arts van Mw. Visser. Er is mij toegezegd dat deze bij mij op de zaak terug zal komen, zodat ik een beter beeld zou kunnen krijgen van de feitelijke omstandigheden waarin Mw Visser momenteel verkeerd.
Met vr groet,
D. Laninga
Nou zeg. De tot in de perfectie uitgestippelde campagne tegen de Stichting Muziekklassiek! die door Ingrid Visser werd geinitieerd, heeft een hetze voortgebracht waar de lokale media gretig op zijn gesprongen en waar zelfs een TV-ploeg van die walgelijke Tros-omroep voor op kwam dagen. Ze heeft ons slecht gemaakt, kletsverhalen verteld, mensen gemobiliseerd toch vooral mee te doen en ze verspreidde de meest gore smaad en laster. Vooropgezet, uitgedacht en vervolgens uitgevoerd. Deze intens slechte vrouw zit dan nu in de dagbehandeling op de Hereweg en wordt psychisch onderzocht. Ze blijkt als organisator van de twee herdenkingsconcerten op 12 en 14 maart wel geld gebeurd te hebben van een aantal sponsoren, maar de rekeningen betaalde ze niet of niet volledig. Ze heeft gigantische schulden, wordt achtervolgd door een incassobureau namens een fiks aantal gedupeerden en haar haatcampagne is grotendeels mislukt. En nu wordt de boel tot de bodem uitgezocht, heur auto zal onder dat wiebelende achterwerk vandaan worden gesleept (verkopen dat ding..!) en beslag leggen op haar huis kan helaas niet want die heeft een advocaatje op zijn naam gezet. Ze is mislukt, verdrietig, gaat gebukt onder de schulden en we misgunnen haar deze ellende niet. Wat deze vrouw heeft aangericht, is werkelijk met geen pen te beschrijven. Ze is een complete gek en niks anders!
Geachte heer,
Dank voor uw uitvoerige uiteenzetting. U bevestigde hiermee datgene wat ik reeds vermoedde. Daarover heb ik gistermiddag uitvoerig gesproken met mijn opdrachtgever (Bos & Bos catering/ Renske Bos) ook een van de gedupeerden.
Op dit moment kan ik weinig doen. Het zou mij niets verbazen dat Ingrid Visser, of failliet zal worden verklaard, of bijv. in de schuldsanering terecht zal komen. Ik heb mijn opdrachtgever geadviseerd om op dit moment geen gerechtelijke (civiele) procedures te starten om te voorkomen dat er een hoop (extra) kosten worden gemaakt waar straks niets (buiten de vordering om) van terug zal komen ivm het bovenstaande.
Ik heb gistermiddag geprobeerd contact te krijgen met de behandelend arts van Mw. Visser. Er is mij toegezegd dat deze bij mij op de zaak terug zal komen, zodat ik een beter beeld zou kunnen krijgen van de feitelijke omstandigheden waarin Mw Visser momenteel verkeerd.
Met vr groet,
D. Laninga
Nou zeg. De tot in de perfectie uitgestippelde campagne tegen de Stichting Muziekklassiek! die door Ingrid Visser werd geinitieerd, heeft een hetze voortgebracht waar de lokale media gretig op zijn gesprongen en waar zelfs een TV-ploeg van die walgelijke Tros-omroep voor op kwam dagen. Ze heeft ons slecht gemaakt, kletsverhalen verteld, mensen gemobiliseerd toch vooral mee te doen en ze verspreidde de meest gore smaad en laster. Vooropgezet, uitgedacht en vervolgens uitgevoerd. Deze intens slechte vrouw zit dan nu in de dagbehandeling op de Hereweg en wordt psychisch onderzocht. Ze blijkt als organisator van de twee herdenkingsconcerten op 12 en 14 maart wel geld gebeurd te hebben van een aantal sponsoren, maar de rekeningen betaalde ze niet of niet volledig. Ze heeft gigantische schulden, wordt achtervolgd door een incassobureau namens een fiks aantal gedupeerden en haar haatcampagne is grotendeels mislukt. En nu wordt de boel tot de bodem uitgezocht, heur auto zal onder dat wiebelende achterwerk vandaan worden gesleept (verkopen dat ding..!) en beslag leggen op haar huis kan helaas niet want die heeft een advocaatje op zijn naam gezet. Ze is mislukt, verdrietig, gaat gebukt onder de schulden en we misgunnen haar deze ellende niet. Wat deze vrouw heeft aangericht, is werkelijk met geen pen te beschrijven. Ze is een complete gek en niks anders!
Zij in de kliniek en wij drinken een glaasje port. Eindelijk gerechtigheid.
donderdag 28 mei 2009
attentie!!!!
Daarnet belde de heer Laninga van Bos Incasso op over het volgende Renske Bos en haar man hebben het bureau ingeschakeld om het restant van de kosten te innen bij I.V. Dhr L. heeft Pierre Lafay gesproken, die er niets mee te maken wil hebben, maar die wel uiteindelijk vertelde dat Ingrid Visser onder bewind is gesteld en in een psychiatrisch ziekenhuis is opgenomen. Daaruit concludeerde dhr L. dat een ieder naar zijn/haar geld kan fluiten maar hij gaat nu de ouders van I.V. benaderen. Hij vertelde dat het huis aan de Snelliusstraat het eigendom is van Govert T. die hij ook gaat benaderen. G.T. heeft tot voor kort altijd de hand boven het hoofd van I.V. gehouden, aldus dhr L.. Ik heb hem verteld dat in Beesd ook nog flinke bedragen betaald moeten worden. I.V. heeft de naam van de stichting ook gebruikt om vertrouwen te wekken bij bedrijven en strooide met grote namen als Menzis enz. Toevallig is/was dhr L. betrokken bij bijeenkomsten van sponsoren van F.C. Groningen, dus hij kent ook veel mensen in die sfeer.
Goh geachte lezer, een nieuwe ontwikkeling want nu blijkt onze kwelgeest, dat vreselijke met haar reet draaiende sujet Amens, opgenomen te zijn in een psychiatrische kliniek ('dagbehandeling'). Dit is natuurlijk, beste lezer, niet serieus te nemen. Dit vormt een onderdeel van haar campagne om zelf buiten schot te blijven en de schaduw te koesteren. Deze uitgesproken oplichter heeft de boel vernachelt en belazerd, heeft talloze schuldeisers achter zich aan en zit dan nu in de dagbehandeling in een kliniek. Veilig en niet-direct benaderbaar. Lekker rustig dus. Was het maar waar, was dit maar de realiteit.
Daarnet belde de heer Laninga van Bos Incasso op over het volgende Renske Bos en haar man hebben het bureau ingeschakeld om het restant van de kosten te innen bij I.V. Dhr L. heeft Pierre Lafay gesproken, die er niets mee te maken wil hebben, maar die wel uiteindelijk vertelde dat Ingrid Visser onder bewind is gesteld en in een psychiatrisch ziekenhuis is opgenomen. Daaruit concludeerde dhr L. dat een ieder naar zijn/haar geld kan fluiten maar hij gaat nu de ouders van I.V. benaderen. Hij vertelde dat het huis aan de Snelliusstraat het eigendom is van Govert T. die hij ook gaat benaderen. G.T. heeft tot voor kort altijd de hand boven het hoofd van I.V. gehouden, aldus dhr L.. Ik heb hem verteld dat in Beesd ook nog flinke bedragen betaald moeten worden. I.V. heeft de naam van de stichting ook gebruikt om vertrouwen te wekken bij bedrijven en strooide met grote namen als Menzis enz. Toevallig is/was dhr L. betrokken bij bijeenkomsten van sponsoren van F.C. Groningen, dus hij kent ook veel mensen in die sfeer.
Goh geachte lezer, een nieuwe ontwikkeling want nu blijkt onze kwelgeest, dat vreselijke met haar reet draaiende sujet Amens, opgenomen te zijn in een psychiatrische kliniek ('dagbehandeling'). Dit is natuurlijk, beste lezer, niet serieus te nemen. Dit vormt een onderdeel van haar campagne om zelf buiten schot te blijven en de schaduw te koesteren. Deze uitgesproken oplichter heeft de boel vernachelt en belazerd, heeft talloze schuldeisers achter zich aan en zit dan nu in de dagbehandeling in een kliniek. Veilig en niet-direct benaderbaar. Lekker rustig dus. Was het maar waar, was dit maar de realiteit.
zaterdag 23 mei 2009
deel III
Het was een zonnige dag die woensdag 11 maart waarop we met alle medewerkenden aan de twee recitals naar Beesd vetrokken. Allereerst natuurlijk Amens, dan de schattig geklede celliste, niet te vergeten de Franse blazer en de beheerder van deze blog. Maar wat een rampspoed stond me nog te wachten! Amens was op de reis richting Utrecht vrijwel continue aan het bellen, aan het sms'en, aan het regelen, overleggen, te veel om op te noemen. En ondertussen tufte de auto voort en zat er niks anders op dan geduldig naar het landschap te kijken dat aan weerszijden van ons lag. Jaja, we waren er vroeg bij want diezelfde middag moesten we naar Schiphol om de maestro af te halen en naar Beesd te brengen waar we in de BB De Neust logeerden. Amens had het prima geregeld en zelfs een gast 'uitgekocht' want ze wilde de dagen die voor ons lagen alleen met de 'crew' in het perceel vertoeven en geen vreemde eenden in de bijt zien. De reeds aanwezige gast was stomverbaasd, kreeg waarschijnlijk wat extra's mee - zeker weten doe ik dit niet - maar besloot elders onderdak te vinden. Dat het Amens lukte om tussen alle telefoonbedrijvigheid door haar standpunt onder woorden te brengen aan de ongewenste gast, is spectaculair te noemen want de communicatie met de organisatrice was uitermate beroerd en het weinige dat somtijds mogelijk bleek, ongelooflijk vervelend. Hoe dan ook, we zaten met z'n allen "gezellig" in De Neust, prima bedden, 's avonds een wijntje, aardig ontbijtje dat geserveerd werd door een lieftallige maar opvallend kakineuze rondhuppelende mevrouw die koffie schonk en met de pianist en de klarinettist Frans sprak en dat ging 'r goed af moet ik zeggen. Want behalve dat ze Franse les gaf op een school in de buurt van Utrecht, bestierde ze daarnaast haar logement.
vrijdag 22 mei 2009
deel II
Goed, hier zijn we weer beste lezer. Waar waren de vorige keer gebleven? weet u het nog, zal ik het kort uitleggen? is dat beter voor u, begrijpt u het dan beter? - kunt u het volgen trouwens want er zijn een aantal feiten & gebeurtenissen in m'n verhaal die zo onvoorstelbaar zijn, dat u zou kunnen denken dat de waarheid geweld wordt aangedaan maar dat is niet het geval, zo kan ik u met de hand op m'n hart verzekeren. Ik wist niet - maar nu wel - dat direct contact met volslagen idioten absoluut vermeden dient te worden maar ja, weet alles maar 'ns van te voren. Hoe zou ik moeten weten dat Amens een hetze zou ontketenen omdat de twee recitals een fiasco werden. Hoe zou ik hebben moeten weten dat het fanatisme gelieerd aan de gekkigheid van dit sujet uiteindelijk zou leiden tot een volslagen debacle. Want dat ze ondanks haar "goede contacten" niet geslaagd is met het behalen van alle (sponsor-)targets, is evident. Niet dat ze ons, de Stichting Muziekklassiek! - het management van Jeremy Menuhin - ooit iets vertelde over die contacten, de toegezegde sponsorbedragen, de ontvangen gelden en wat-dies-meer-....neen, dat waren onze zaken niet, dat konden we wel aan haar overlaten, wij moesten zorgen dat de pianist op de afgesproken plek zou komen opdagen (zoals u weet 12 en 14 maart) en dan zou zij voor het overeengekomen honorarium zorgen want: het was allemaal zo geweldig, "weet je wel dat we goud in handen hebben", een veelgehoorde kreet van Amens dat, zo bleek later, geen goud was en ook niet werd maar gewoon geoxideerd messing. Omdat de onenigheid tussen de SMK! en Amens toenam die hoofdzakelijk werd veroorzaakt door het geexalteerde temperament van laatstgenoemde, zorgde zij naarmate de datum van het recital in Beesd naderde dat de eerste betaling aam de maestro werd overgemaakt naar een bankrekening in Frankrijk. Keurig geregeld, niets aan de hand, de tweede betaling stond gepland omstreeks de 20ste maart, een kleine week na het tweede recital en wel, zoals u inmiddels weet, in Groningen, in die grote opzichtige foeilelijke Mediacentrale. Van binnen een grote 'logge' hal, beton, grijs, hoog, onaangekleed, gedrapeerd met reclameboodschappen en vooral kil. Maar Amens had bevolen dat er een indrukwekkend tribune moest worden gebouwd, blauwe gordijnen moesten aan weerszijden hangen, mooie met tafelkleden 'belegde' tafels en vooral de airco uitschakelen want de drie musici mochten op geen enkele wijze worden gestoord tijdens hun spel. En natuurlijk ook de 800 bezoekers niet die allemaal 35 euro hadden neergeteld en daarvoor een mooi recital kregen en achteraf een hapje en een drankje. Prima. Dan is 35 euro nog bescheiden want u moest eens weten hoe duur het allemaal is tegenwoordig. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het cateringbedrijf dat in de Mediacentrale woont: onvriendelijker mensen zijn niet te verkrijgen. Ik mocht een keertje met Amens mee want de afspraak 'voor-overleg' was aangezegd en aangezien zij de luitjes van Bos & Bos-catering (ja daar hebben we nu over beste lezer) vreselijke mensen vond en ik in de veronderstelling verkeerde dat dit wel mee zou vallen gezien de aard van het beestje zelve, bleek tijdens het gesprek 'voor-overleg' dat ditkeer, ik geef het moeiteloos toe, Amens gelijk had. De koffie bleef achterwege, de uitdrukking op het gezicht van met name de vrouwelijke boswachter was exact die van Rita Corita die voor de tienduizendste keer Lekker bakkie koffie! moest zingen, (nou ja zingen...), ondanks een kwinkslag hier en perfect getimed, kwam er geen vriendelijke opmerking over de lippen van deze ruim uitgevallen boswachter en we gingen dan ook beide met een onaangenaam gevoel het pand uit. Het verlaten van dat perceel was de enige keer dat er een solidariteit ontstond die tot dan toe niet had bestaan en daarna ook weer vliegensvlug verdween. Want mijn opmerking dat we wellicht beter naar een andere lokatie konden uitwijken zodat we o.a. van die vreselijke mensen af waren - en dus ook niet meer in dat al even vreselijke gebouw hoefden te zijn - opende haar doos vol verwijten en hatelijkheden op weergaloze wijze Het firmament trok onmiddellijk dicht na een indrukwekkende hoosbui. We waren weer terug bij af.
Welk een leed moet een eenvoudig mens toch zo nu en dan overkomen....
Welk een leed moet een eenvoudig mens toch zo nu en dan overkomen....
woensdag 20 mei 2009
Inleiding
Hartelijk welkom bij mijn blog waarin u op de hoogte wordt gebracht - en gehouden - van de hetze die door een aantal lieden tegen mij en de Stichting Muziekklassiek! (hierna SMK!) wordt gevoerd o.l.v. een zichzelf noemende 'dame' t.w. Ingrid Visser, voormalig medewerker van de commerciële afdeling van de in Groningen gevestigde omroep OOG-radio en sinds september 2008 betrokken bij een activiteit van de SMK! waarvan wij allen sinds zaterdag 14 maart 2009 verheugd mochten constateren dat het Godzijdank! voorbij was.
Maar voorbij was het niet: de hierboven genoemde 'dame' ontketende een hetze tegen de SMK! en mij in 't bijzonder die voortkomt uit frustratie, paniek, ellendigheid en vooral als gelukkige bezitter van een uitgesproken slecht karakter.
Toen duidelijk werd dat het tien jaar geleden was dat de vader van Jeremy Menuhin, zoals bekend de legendarische violist Sir Yehudi Menuhin, overleed in Berlijn op 12 maart 1999, kwam Ingrid - hierna te noemen Amens - met het, toegegeven, opmerkelijke voorstel een zgn. Herdenkingsconcert te organiseren in Nederland, in Groningen wel te verstaan. Het zou geweldig worden: stel je toch 'ns voor, de zoon van....geeft een recital ter nagedachtenis van zijn vader waarmee hij overigens, zo bleek later, niet een spectaculair plezierige verstandhouding had. Ik verwijs hiervoor graag naar een lang artikel in The Daily Telegraph waar onder de titel "I only felt love when I played well" duidelijk is dat de vader/zoon relatie ook hier op z'n minst 'fragiel' was te noemen. Maar goed, het idee van Amens was zo gek (!?) nog niet en alras werden er plannen ontwikkeld om het voorstel te verwezenlijken. Zoals u allen weet ontstaat er uit een plan plotsklaps meerdere plannen, dat is zo en is niet anders. Ook hier was dat het geval: er zou niet een concert moeten worden georganiseerd maar twee en dan niet uitsluitend Jeremy Menuhin op een fraaie en vooral nieuwe Steinway, neen, er werd voorgesteld er twee mede-musici bij uit te nodigen t.w. haar toenmalige vriend Pierre Lafay die klarinet speelt alsof z'n leven er van af hangt en Danielle Buizer op de cello die volgens Amens de reïncarnatie is op deze aardkloot van niemand minder dan Jacqueline du Pre. Toen ze hier een warm en heftig pleidooi voor hield had er onmiddellijk een felle lamp moeten gaan branden maar kennelijk waren we afgesloten want er brandde niets. Dom en stom.
Het programma werd vastgesteld op 2 x een Beethoven sonate, een trio van Rachmaninoff en het programma zou worden besloten met een sonate van Schubert. En dan donderdag 12 maart een recital in de concertzaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt in Beesd (bij Utrecht) en het tweede in - schrik niet geachte lezer - de Mediacentrale in Groningen dat meesttijds wordt gebruikt voor congressen, sjieke bedrijfsborrels en overbodige presentaties en op geen enkele wijze ooit werd en wordt geassocieerd met een Klassiek Concert. Maar goed, er kwamen volgens Amens wel 800 mensen (publiek) op af dus dat zat helemaal snor. En het werd verbouwd, vertimmerd, aangepast, opgeknapt..noem maar op, kost een paar centen maar dan heb je ook wat, toch? De tribune was indrukwekkend, de catering verre van sober - op papier - en we keken collectief uit naar deze gebeurtenis. Met Amens was het contact inmiddels tot een dieptepunt gezakt want toen ik haar een keer uit probeerde te leggen, terloops, dat de Mediacentrale niet de geschikte plek was voor een concert en dat er buitendien geen 800 mensen zouden komen, kreeg ik een pot hardnekkig gif over me heen gegooid dat gelukkig niet hardnekkig bleek, achteraf. Dat ze de tijd vond om tussen haar continue gebel en ge-sms deze actie uit te voeren, is opmerkelijk te noemen. Ik weet, evenals u geachte lezer, dat er verslaving bestaat, te veel om hier allemaal op te noemen, maar dat er ook een (mobiele-)telefoon verslaving bestond, wist ik niet. De communicatie met Amens was dus uitermate moeizaam, gebrekkig en tenslotte oervervelend want als ze niet belde of sms'te, dan werd ze wel gebeld etc. Maar met dergelijke ogenschijnlijk futiele feiten ga ik u vanzelfsprekend niet meer lastigvallen, mijn excuus. (Later heb ik haar verslaving zelfs toegejuicht want normaal en weloverwogen overleg met Amens is nou niet het eerste dat een goed en fatsoenlijk maar vooral oprecht mens wil). Daaraan ga je je kostbare tijd niet verspillen.
Maar voorbij was het niet: de hierboven genoemde 'dame' ontketende een hetze tegen de SMK! en mij in 't bijzonder die voortkomt uit frustratie, paniek, ellendigheid en vooral als gelukkige bezitter van een uitgesproken slecht karakter.
Toen duidelijk werd dat het tien jaar geleden was dat de vader van Jeremy Menuhin, zoals bekend de legendarische violist Sir Yehudi Menuhin, overleed in Berlijn op 12 maart 1999, kwam Ingrid - hierna te noemen Amens - met het, toegegeven, opmerkelijke voorstel een zgn. Herdenkingsconcert te organiseren in Nederland, in Groningen wel te verstaan. Het zou geweldig worden: stel je toch 'ns voor, de zoon van....geeft een recital ter nagedachtenis van zijn vader waarmee hij overigens, zo bleek later, niet een spectaculair plezierige verstandhouding had. Ik verwijs hiervoor graag naar een lang artikel in The Daily Telegraph waar onder de titel "I only felt love when I played well" duidelijk is dat de vader/zoon relatie ook hier op z'n minst 'fragiel' was te noemen. Maar goed, het idee van Amens was zo gek (!?) nog niet en alras werden er plannen ontwikkeld om het voorstel te verwezenlijken. Zoals u allen weet ontstaat er uit een plan plotsklaps meerdere plannen, dat is zo en is niet anders. Ook hier was dat het geval: er zou niet een concert moeten worden georganiseerd maar twee en dan niet uitsluitend Jeremy Menuhin op een fraaie en vooral nieuwe Steinway, neen, er werd voorgesteld er twee mede-musici bij uit te nodigen t.w. haar toenmalige vriend Pierre Lafay die klarinet speelt alsof z'n leven er van af hangt en Danielle Buizer op de cello die volgens Amens de reïncarnatie is op deze aardkloot van niemand minder dan Jacqueline du Pre. Toen ze hier een warm en heftig pleidooi voor hield had er onmiddellijk een felle lamp moeten gaan branden maar kennelijk waren we afgesloten want er brandde niets. Dom en stom.
Het programma werd vastgesteld op 2 x een Beethoven sonate, een trio van Rachmaninoff en het programma zou worden besloten met een sonate van Schubert. En dan donderdag 12 maart een recital in de concertzaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt in Beesd (bij Utrecht) en het tweede in - schrik niet geachte lezer - de Mediacentrale in Groningen dat meesttijds wordt gebruikt voor congressen, sjieke bedrijfsborrels en overbodige presentaties en op geen enkele wijze ooit werd en wordt geassocieerd met een Klassiek Concert. Maar goed, er kwamen volgens Amens wel 800 mensen (publiek) op af dus dat zat helemaal snor. En het werd verbouwd, vertimmerd, aangepast, opgeknapt..noem maar op, kost een paar centen maar dan heb je ook wat, toch? De tribune was indrukwekkend, de catering verre van sober - op papier - en we keken collectief uit naar deze gebeurtenis. Met Amens was het contact inmiddels tot een dieptepunt gezakt want toen ik haar een keer uit probeerde te leggen, terloops, dat de Mediacentrale niet de geschikte plek was voor een concert en dat er buitendien geen 800 mensen zouden komen, kreeg ik een pot hardnekkig gif over me heen gegooid dat gelukkig niet hardnekkig bleek, achteraf. Dat ze de tijd vond om tussen haar continue gebel en ge-sms deze actie uit te voeren, is opmerkelijk te noemen. Ik weet, evenals u geachte lezer, dat er verslaving bestaat, te veel om hier allemaal op te noemen, maar dat er ook een (mobiele-)telefoon verslaving bestond, wist ik niet. De communicatie met Amens was dus uitermate moeizaam, gebrekkig en tenslotte oervervelend want als ze niet belde of sms'te, dan werd ze wel gebeld etc. Maar met dergelijke ogenschijnlijk futiele feiten ga ik u vanzelfsprekend niet meer lastigvallen, mijn excuus. (Later heb ik haar verslaving zelfs toegejuicht want normaal en weloverwogen overleg met Amens is nou niet het eerste dat een goed en fatsoenlijk maar vooral oprecht mens wil). Daaraan ga je je kostbare tijd niet verspillen.
Abonneren op:
Posts (Atom)