Berichten aan Jacques (23)

Ben je een beetje op de hoogte met de klassieke muziekwereld Jacques? ken je het verschil tussen adagio en adagietto? Weet je wat een fuga is? De  'bedenker' van het strijkkwartet? En The Lark Ascending van Ralph Vaughan Williams een méér dan groots meesterwerk is?
Kom er op omdat gisteravond iemand in ons gezelschap vertelde dat een familielid van haar jou lang geleden vioolles had gegeven en dat vond ik een mooi beeld: zag je voor me als klein kereltje met een grote klankkast onder de kin, Suzuki-boekje voor je half-Joodse wipneusje en oefenen maar! De functie van een strijkstok wist je al vroeg dus dat is mooi meegenomen. Nu nog trouwens maar de viool zal wel aan de wilgen hangen.
Tja waar hadden we het over..een achternicht van me uit Sexbierum vertelde over de 'autobiografische debuutroman' van Else Draakstra, getiteld "De viool van mijn moeder" (jaja..stop nou maar met die associaties, die kennen we al), uitsluitend verkrijgbaar bij boekhandel Vrolijk in de hoofdstad als paperbackje van 272 bladzijden maar binnenkort voor een habbekrats in het schap bij deSlegte. Je zou denken dat moederlief van Else de gehele dag op heur viool speelt maar verder dan een Impromptu van Schubert kwam ze niet en je weet dat dit toch echt wel een werk is voor een instrument met 52 witte en 36 zwarte toetsen. De titel van de debuutroman klopt dus niet zoals er meer niet klopt in dit overbodige boek. Waarom geeft iemand dit gezemel niet in eigen beheer uit, beetje stencilen, garenloos lijmen, oplage voor familie en kennissen bepalen - je komt al gauw op 15 exemplaren - en hupsakee...boekje, 22x18cm oblong en 2 euro per exemplaar. Maar neen hoor, er moest een heuse uitgever aan te pas komen om het debuut van Draakstra in het Centraal Boekhuis te krijgen en zodoende te distribueren naar de Boekverkoopers. Een uitstervend ras waar toe ook programmeurs van klassieke muziek behoren. Volslagen overbodige baantjes waar veel geld aan wordt verspild en die, zoals programmeuse van het cultuurcentrum in het noorden van dit land, onmiddellijk moet worden opgeheven. Het wordt tijd dat Halbe eens flink de Vero ManPower bezem ter hand neemt en dit naar het verleden veegt. Het is met name de programmeuse van De Oosterpoort waarvan bekend is dat zij jaar in jaar uit aan de hand loopt van een aantal bekende/bevriende impresariaten en recitals/concerten boekt waar een handjevol mensen op afkomt. De tijd dat er een programmeur nodig is om de agenda sluitend te krijgen, ligt achter ons maar Else Draakstra blijft lekker zitten waar ze zit in het kader van 'verworven rechten'. Nogmaals, pure geldverspilling. En onderwijl tijd zat voor het schrijven van een flutroman over foute ouders en een kind dat haar toevlucht zoekt in een dwarsfluit. Ze zoekt haar toevlucht in een dwarsfluit met lipspanning vanzelfsprekend, niet te geloven. Wat ze allemaal met die fluit uithaalt wordt in het boek niet beschreven terwijl wij daarover volgaarne een paar suggesties zouden willen doen. Zo 'fluiterig' is Draakstra trouwens niet want ze is een lesbische dochter uit een NSB familie en, zoals op het omslag staat vermeld, dol op "stof dat in je neus kriebelt", "de geur van vers gezaagd hout" en vooral "het geluid van klompen door de gang". Het beeld van een lesbo met klompen meanderend door een gang heeft wel wat. Daar kunnen we ons wel het een en ander bij voorstellen. Gelukkig komt Draakstra in deel II van het boek 'met zichzelf en haar verleden in het reine' maar hoe dat in z'n werk gaat en wat de dringende noodzaak daarvan was, komt niet uit de verf. Hoe dan ook, het is doodvermoeiende lectuur en het verbaast ons niet dat de Bouquetreeks het typoscript weigerde maar dat komt waarschijnlijk, zeker weten doen we dit niet, omdat het over een foute familie gaat en zoals u weet, geachte en beminde lezer, gaat de hierboven genoemde reeks louter over happy endings en onweerstaanbare romantiek.
Maar goed, ik dwaal weer af. De vraag is of je geïnteresseerd was in klassieke muziek. Want wat is lekkerderder dan met z'n tweetjes snikkend op de twee-en-een-half zitbank te zitten luisteren naar de Weeklacht van Dido van Henry Purcell of, terwijl Hans de snijbonen op zet en jij op geheel eigen wijze een banaan pelt, naar het andante uit het 2de pianoconcert van Sjostakovitsj. Dat is ook het enige werk van Dmitri dat te pruimen is want verder is het allemaal K(ilo) U(trecht) T(ango). De man schreef 15 (vijftien!) symfonieën en zijn stuk voor stuk niet om aan te horen. Een vreselijk geëxalteerde notenbrij waar je naar kunt luisteren met een liter wodka achter de knopen en  anders beslist niet.
Dus weg met die Cd - onderzettertjes? - en snel door naar de Grote Meester JSB. Recentelijk bracht Decca een opname uit met Concertos (op radio 4 spreekt een presentator consequent van Consjertoos) van de Weledele Heer Bach uitgevoerd door Janine Jansen. Met behulp van een intensieve media-campagne denkt de mensheid dat dit de enige 'goeie' opname is van deze muziek maar dat is volkomen onterecht. De vrijwel onbekende Vladimir Spivakov begrijpt deze muziek veel beter om over Yehudi Menuhin maar te zwijgen. Laatstgenoemde heeft geen publiciteit meer nodig maar er zijn vele die dat zeker wel kunnen gebruiken. We stellen dus in alle redelijkheid vast dat musici - en in dit geval dus Janine Jansen - voor een aanzienlijk deel 'gemaakt' worden. Natuurlijk heeft zij overduidelijk talent maar helaas is de opname van het tweede vioolconcert van Prokofiev - om een voorbeeld te noemen - hardnekkig beroerd en laat van dit talent weinig horen. Vadim Repin is de perfecte interpreet van deze razend gecompliceerde muziek. De twee vioolconcerten worden ondanks de complexiteit ervan, onder zijn handen juweeltjes. Jammer dat de opname tot stand kwam o.l.v. de kinderlokker Michail Pletnev. Sinds het bericht over zijn vermeende pedo-activiteiten de klassieke muziekwereld deed sidderen (2010) is er weinig meer vernomen van de pianist/dirigent. Jammer want Pletnev is een toppianist. Wat het verschil is tussen een toppianist en een 'gewone' pianist leg ik later nog wel 'ns uit. Er zit geen Hollander bij de eerste categorie kan ik je alvast verklappen. Alvast een tipje van de sluier om over na te denken: de zojuist genoemde Pletnev behoort tot de eerste categorie, de notenriedelaar en Aziatische gladjanus Soerjadi tot de vijfde en dus laatste categorie.
Weet je wat ook vreemd is Jacques (ben je er nog?), de namen van de musici hier ter lande. Janine Jansen, Hannes Minnaar (wel onthouden want daar gaan we nog veel van horen, jammer dat de jongen zich nu al heeft genesteld in het Van Baerle-trio want dat is veel te vroeg en bovendien zijn er trio's zat maar dat geldt trouwens ook voor trioloze musici want er zijn te veel, de vijver zit boordevol), Tjako van Schie, Pieter Jan Leusink (onuitstaanbaar overschat), Folke Nauta, Jan Wijn enz. Die 'klinken' niet. Ludwig van Beethoven gespeeld door Tjako van Schie bijvoorbeeld , die combi deugt niet. Folke Nauta speelt de Douze Études van Claude Debussy....dat bekt niet! Nicolas van Poucke is hier de uitzondering hoewel ik er helaas bij moet zeggen dat zijn debuut Cd, met de belachelijke titel: "I believe in Bach, the Father, Beethoven, the Son and Brahms, the Holy Ghost of Music" matig is. Zijn interpretatie van de eerste Partita van Bach bijvoorbeeld, is veel te 'romantisch': een dergelijke benadering werkt bij Brahms, Schumann misschien maar niet bij de grote meester. Hetzelfde geldt voor de zesde Partita die onder zijn handen 'terughoudend' wordt gespeeld, het is alsof Van Poucke niet écht durft. Deze fabelachtige muziek verdient een pittige maar toch ook een sprankelijke aanpak. Luister eens naar wijlen Friedrich Gulda en laat je positief beïnvloeden. En niet te vergeten Glenn Gould.
Van Poucke is duidelijk een zeer getalenteerde maar nog onrijpe pianist. De Partita's van Bach is een treedtje te hoog voor hem en hij zal ze misschien over enkele jaren nog 'ns opnemen en dan zal het anders en 'beter' klinken. Hij moet overigens snel besluiten Jan Wijn (die man gaf in de 18de eeuw al les) een afscheidscadeautje te geven (flesje wijn?) en verkassen naar, bijvoorbeeld, Alexandre Tharaud of Jeremy Menuhin. Het is maar een suggestie. En die Van Poucke van harte is gegund.
Tot slot Jacques vertel ik je nog eventjes dat ons idool uiteindelijk is en blijft Arturo Benedetti Michelangeli. 'Zijn'  Études van Debussy is niet te evenaren. Muziekcriticus Harold Schonberg schreef over hem: "Zijn vingers kunnen net zo min een foute noot aanslaan of een passage verknoeien, als dat een afgevuurde kogel van zijn koers kan worden gebracht." Kijk, dat is duidelijke taal.
Tot de volgende keer, wil je m'n groeten aan Hans overbrengen? Is-ie nog steeds alive & kicking? Ja? gelukkig maar.