Bach/Pogorelich - de absolute top!

Taxituig

Taxichauffeur wordt hij (of zij) als er niks meer is: geen 'gewone' baan, geen ambitie, geen doel en geen vooruitzicht. Als je écht niks meer kan, dan is er altijd wel een automobiel te vinden waarin je je onhebbelijkheden t.o. de passagier('s) en de wereld daarbuiten kunt etaleren om op die wijze toch een beetje het gevoel te hebben dat je nog iets betekent, je bestaan een beetje te rechtvaardigen, hoe overbodig dat ook lijkt. 

In die verrukkelijke stad Amsterdam nemen wij, op weg naar een qua omvang bescheiden maar heerlijke pied-à-terre, vrijwel nooit een taxi want 70% van de chauffeurs is onbeschoft en grof. In dergelijk gezelschap wil je niet verkeren. Niets is erger dat met een lullo-bestuurder in een- en dezelfde auto te zitten terwijl de man jeremieert hoe kut het leven wel/niet is terwijl jij onderwijl denkt: "waarom sterf je niet pissebed met dat gezeik uit je strottenhoofd" of, het is maar een variant, "waarom krijg uitgerekend jij geen aandoening achter je oogballen", en wat u zelf verder voor Reviaanse kreten kunt bedenken.
Ondertussen raast de gepimpte Mercedes maar door, neemt een omweg om de meter te stimuleren in het nadeel van de klant en ondertussen zit jij je kapot te ergeren. (Er werd onlangs door bijna 1.000 mensen een stem uitgebracht op de stelling 'Ik heb het gevoel dat taxichauffeurs vaak omrijden'. Een flinke meerderheid van 86 procent is het eens met de stelling, 14 procent niet.)
U heeft het al begrepen gewaardeerde lezer: het is meesttijds gespuis van de richel. Als er echt niks meer voor je is dan ga je aan de slag bij Disneyland of als taxichauffeur. Even een VOG bij de gemeente halen voor € 30.- , een chauffeurskaart voor € 127,33 en rijden maar! 

Fatsoensregels kennen de meeste chauffeurs niet en dat zal ze ook nooit bijgebracht kunnen worden. Maar het ontbreken van die regels is niet alleen een probleem in Amsterdam en verre omstreken, ook in noorden van het land doet men wat dit laatste betreft beslist niet onder voor collegae elders. 

Zo reden wij onlangs in de late uurtjes in een taxi uit die stad waar volgens de kenners niets boven gaat behalve dan een paar  aardbevinkjes van 0.4 op de lucratieve schaal van Richter. De chauffeur van dit vehikel was er eentje uit het boekje. "Meneer" nam ruim de tijd de administratie bij te werken maar herinnerde zich plotsklaps dat er twee passagiers in de auto waren gestapt. Eigenhandig want de deur open doen is er al lang niet meer bij. De man besloot op zeker moment 'ns even te gaan rijden want de eerste € 3.65 was toch al binnen volgens het zgn. 'instaptarief'. Je bent nog geen millimeter verplaatst en dat bedrag ben je al kwijt. Waanzin ten top. Wij hoopten snel en veilig van A naar B te worden vervoerd maar dat bleek ijdele hoop. Onderweg kondigde de man doodleuk aan dat hij op de hoek van punt B zou stoppen "want als ik de straat inrijd dan moet ik weer een stuk terugrijden". 

Een logica dat ieder voorstellingsvermogen tart en dus niet te verklaren. De passagiers keurig voor de poort brengen is er niet meer bij. De korte tijd die we noodgedwongen moesten doorbrengen met deze minkukel was een kwelling. Ook deze chauffeur dacht zich wel een paar kwinkslagen en dijenkletsers te kunnen veroorloven in de verwachting dat wij schaterlachend de taxi zouden verlaten. Geen sprake van.
Advies: als u vervoerd wenst te worden met een taxi, zoek dan een chauffeur uit van allochtone afkomst. Ze zijn makkelijk te herkennen. Dat scheelt. Maar wat het ook scheelt is dat u correct naar het opgegeven adres wordt vervoerd, de deur aan uw kant netjes wordt geopend maar vooral dat het inhoudsloze gelul van een kakadoris u bespaart blijft.
'All animals are equal, but some animals are more equal than others' - George Orwell

NB: Bij een controle van taxi's in Arnhem waren vijf van de acht gecontroleerde taxi's in overtreding. Bekeuringen voor extra stoel in de taxi, illegaal rijden met een gepacht taxivergunningsbewijs, rijden terwijl de rusttijd al was ingegaan, werken zonder geldige werkmap en rijden met een niet verzegelde taxameter.

Hoe bestaat het.......(kijk vooral 11.41)

Jan Wijn

Er is maar één pianoleraar in Nederland. En die is er ook niet meer want Wijn is dood. En behoeft geen krans. Wordt het eindelijk tijd voor een ander geluid? Misschien. Geen pianisten meer die vrijwel allemaal hetzelfde klinken? In Het Parool van 13 juli 2022 staat een artikel met als kop 'Jan Wijn was de leermeester van eigenlijk iedere Nederlandse toppianist' wat zo'n ergerlijke onzin is, dat de redactie van Tijd voor Tegengas heeft besloten nog 'ns keer duidelijk te maken dat a) er geen Nederlandse toppianisten bestaan en ook nooit zullen bestaan en b) dat alle pianisten die de deur plat hebben gelopen bij deze man bijna hetzelfde klinken. Maar misschien komt er nu wel verandering en die gewenste verandering is beslist dringend nodig. En dan staat er geschreven dat hij o.a. "beroemde" pianisten als Soerjadi en de broers Jussen piano leerde spelen. De eerstgenoemde is een volstrekt oninteressante pianist en buiten dat een irritante druiloor. Over de broers Jussen kan worden gezegd dat ze onmiskenbaar talent hebben en dat dit talent wordt uitgemolken door DGG en haar goed geoliede  publiciteitsmachinerie. Mazzel voor de broertjes dat ze bij het gele label zitten want dan zit je wel goed de eerstkomende decennia. Ieder jaar een of twee cd's afleveren - Russische muziek of Nederlands (wie zit er te wachten op werk van ene Leo Smit of Joey Roukens?) wat maakt het uit - gelikte foto op de cover van de boys (zou op de cover van de gay glossy Winq niet misstaan), tamtam op radio en tv, langdurig geslijm van die prutser Haffmans op radio 4 en ja hoor: de machine draait overuren en de kassa eveneens. En de mensheid maar denken dat we hebben te maken met twee héééle grote pianisten en wel van wereldniveau. Maar dat is niet het geval want pianisten - we hebben het niet over musici in het algemeen, maar specifiek over pianisten - van het niveau van, bijvoorbeeld, Daniil Trifonov of het Israelische wonderkind Yoav Levanon lopen in dit land niet rond. Hier hebben ze stuk voor stuk dezelfde leraar gehad en die heet(te) Jan Wijn. Het zou in andere landen ondenkbaar zijn maar hier in dit kleine landje met veel te veel conservatoria, zit al jaren de klad. En dat is nou precies de makke dat hier never nooit een pianist wordt afgeleverd die zich kan meten met bovenstaande fenomenen. Waarom hebben wij geen Vikingur Olafsson, geen Yefim Bronfman, geen Alexander Malofeev om maar 'ns een paar namen te noemen. Dat type pianisten loopt in deze contreien niet rond, nu niet, straks niet en nooit niet. 

En nogmaals, fantastisch goede, boeiende maar vooral hoogbegaafde pianisten komen uit Rusland. Luister op YT maar eens naar Alexandra Dogvan en je weet onmiddellijk waarover we het hebben. Daar kan geen Nederlandse pianist tegen op. En zeker niet die 172.000 die allemaal les hebben gehad van Jan Wijn. Hannes Minnaar, Ronald Brautigam, die vreselijke Soerjadi etcetera...onmogelijk om ze allemaal te noemen. Alsof er maar één leraar was in dit land. En kennelijk was dat het geval want je kan geen krant openslaan sinds de man dood is of Wijn wordt daarin gememoreerd als de pianist die 'noodgedwongen het wereldpodium moest opgeven' omdat de vierde vinger van zijn rechterhand een eigen leven begon te leiden maar gelukkig: 'lesgeven dempte de pijn'. Lieve God, het wereldpodium moest opgeven....wat een schaamteloos gezever. In de internationale pianowereld speelt Nederland geen enkele rol van betekenis. En om dan te beweren dat hij het 'wereldpodium' moest opgeven is lachwekkend en tegelijkertijd van een onverdraaglijke treurnis. 

Nog een voorbeeld: de laatste tijd probeert een aantal mensen Hans Henkemans in de schijnwerpers te zetten maar inmiddels is het licht al weer gedoofd. Was een beroemdheid maar niemand kende zijn naam. Speelde verdienstelijk Claude Debussy maar daar bleef het bij. Als je de Preludes Book 1 & 2 van Debussy hoort door Arturo Benedetti Michelangeli, dan vallen er veel pianisten af. W.o. Henkemans. Met zo'n beperkt repertoire bereik je het 'wereldpodium' ook niet. Neen dames en heren ook, het blijft marginaal en dus hopeloos. Voor pianisten, goede en vooral boeiende PIANISTEN, moet je in Rusland zijn. Tis niet anders. Daar bevinden zich de écht grote namen en de kweekvijver met pianisten raakt nimmer opgedroogd!

quia non est alius

En nog een keer BWV 582...

Kijk...dit zijn pianisten..P-I-A-N-I-S-T-E-N! Nier dat gerommel en gepingel in de marge, neen, heuse pianisten met een visie, mooi spel, een smaakvol repertoire (de man speelde Medtner's pianoconcert nr. 1 toen dit nog niet comme il faut was) en vooral heel erg vaak indrukwekkend. Dit slag pianisten zijn vandaag de dag moeilijk te vinden met een enkele uitzondering als daar is Daniil Trifonov (en zijn Russische collegae), Murray Perahia, Mitsuko Uchida en natuurlijk niet te vergeten Krystian Zimerman.

Hier is de onmetelijke grootheid van Bach weer 'ns te horen

No words to describe the beauty of this music and this performance.

Nog maar een keer

We agree.....

Zelfs Bach gaat digitaal...

This picture of Bach is the Bach that visits you in your nightmares if you didn't listen to Bach during the day. He ends every dream with  "I'll be Bach"

J.C. Bloem (1887-1966)

Ik heb van ’t leven vrijwel niets verwacht,
’t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? – In de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.

Kijk, zo speel je meneer Bach uit Eisenach

Een ontdekking, een prachtige ontdekking....

Bach gone crazy

Bachs muziektheoretische geloofsbelijdenis