Jan Wijn

Er is maar één pianoleraar in Nederland. En die is er ook niet meer want Wijn is dood. En behoeft geen krans. Wordt het eindelijk tijd voor een ander geluid? Misschien. Geen pianisten meer die vrijwel allemaal hetzelfde klinken? In Het Parool van 13 juli 2022 staat een artikel met als kop 'Jan Wijn was de leermeester van eigenlijk iedere Nederlandse toppianist' wat zo'n ergerlijke onzin is, dat de redactie van Tijd voor Tegengas heeft besloten nog 'ns keer duidelijk te maken dat a) er geen Nederlandse toppianisten bestaan en ook nooit zullen bestaan en b) dat alle pianisten die de deur plat hebben gelopen bij deze man bijna hetzelfde klinken. Maar misschien komt er nu wel verandering en die gewenste verandering is beslist dringend nodig. En dan staat er geschreven dat hij o.a. "beroemde" pianisten als Soerjadi en de broers Jussen piano leerde spelen. De eerstgenoemde is een volstrekt oninteressante pianist en buiten dat een irritante druiloor. Over de broers Jussen kan worden gezegd dat ze onmiskenbaar talent hebben en dat dit talent wordt uitgemolken door DGG en haar goed geoliede  publiciteitsmachinerie. Mazzel voor de broertjes dat ze bij het gele label zitten want dan zit je wel goed de eerstkomende decennia. Ieder jaar een of twee cd's afleveren - Russische muziek of Nederlands (wie zit er te wachten op werk van ene Leo Smit of Joey Roukens?) wat maakt het uit - gelikte foto op de cover van de boys (zou op de cover van de gay glossy Winq niet misstaan), tamtam op radio en tv, langdurig geslijm van die prutser Haffmans op radio 4 en ja hoor: de machine draait overuren en de kassa eveneens. En de mensheid maar denken dat we hebben te maken met twee héééle grote pianisten en wel van wereldniveau. Maar dat is niet het geval want pianisten - we hebben het niet over musici in het algemeen, maar specifiek over pianisten - van het niveau van, bijvoorbeeld, Daniil Trifonov of het Israelische wonderkind Yoav Levanon lopen in dit land niet rond. Hier hebben ze stuk voor stuk dezelfde leraar gehad en die heet(te) Jan Wijn. Het zou in andere landen ondenkbaar zijn maar hier in dit kleine landje met veel te veel conservatoria, zit al jaren de klad. En dat is nou precies de makke dat hier never nooit een pianist wordt afgeleverd die zich kan meten met bovenstaande fenomenen. Waarom hebben wij geen Vikingur Olafsson, geen Yefim Bronfman, geen Alexander Malofeev om maar 'ns een paar namen te noemen. Dat type pianisten loopt in deze contreien niet rond, nu niet, straks niet en nooit niet. 

En nogmaals, fantastisch goede, boeiende maar vooral hoogbegaafde pianisten komen uit Rusland. Luister op YT maar eens naar Alexandra Dogvan en je weet onmiddellijk waarover we het hebben. Daar kan geen Nederlandse pianist tegen op. En zeker niet die 172.000 die allemaal les hebben gehad van Jan Wijn. Hannes Minnaar, Ronald Brautigam, die vreselijke Soerjadi etcetera...onmogelijk om ze allemaal te noemen. Alsof er maar één leraar was in dit land. En kennelijk was dat het geval want je kan geen krant openslaan sinds de man dood is of Wijn wordt daarin gememoreerd als de pianist die 'noodgedwongen het wereldpodium moest opgeven' omdat de vierde vinger van zijn rechterhand een eigen leven begon te leiden maar gelukkig: 'lesgeven dempte de pijn'. Lieve God, het wereldpodium moest opgeven....wat een schaamteloos gezever. In de internationale pianowereld speelt Nederland geen enkele rol van betekenis. En om dan te beweren dat hij het 'wereldpodium' moest opgeven is lachwekkend en tegelijkertijd van een onverdraaglijke treurnis. 

Nog een voorbeeld: de laatste tijd probeert een aantal mensen Hans Henkemans in de schijnwerpers te zetten maar inmiddels is het licht al weer gedoofd. Was een beroemdheid maar niemand kende zijn naam. Speelde verdienstelijk Claude Debussy maar daar bleef het bij. Als je de Preludes Book 1 & 2 van Debussy hoort door Arturo Benedetti Michelangeli, dan vallen er veel pianisten af. W.o. Henkemans. Met zo'n beperkt repertoire bereik je het 'wereldpodium' ook niet. Neen dames en heren ook, het blijft marginaal en dus hopeloos. Voor pianisten, goede en vooral boeiende PIANISTEN, moet je in Rusland zijn. Tis niet anders. Daar bevinden zich de écht grote namen en de kweekvijver met pianisten raakt nimmer opgedroogd!