Gezellig samen op de foto....

Was u gisteren ook zo verrast reeds lang beminde lezer? Echt? Waar heb ik het dan over, wat wordt hier bedoeld? Kom op.....goed, ik vertel het wel: Peppie stond op de voorpagina - zoals u weet pagina 1 - van het Dagblad van het Noorden. Onze Grote Schrijver zat met zijn veel te krappe gebitsprothese op de foto samen met Arthur Japon en je zag dat-ie apetrots was. Uit de mondhoeken van het toegeknepen bekkie kwam een dun laagje slijm dat langzaam naar beneden sijpelde. "Schrijver- en literatuurjournalist" stond onder de foto en dat is me toch wat..! Wat zal Peppie hebben genoten van zoveel aandacht: "schrijver- en literatuurjournalist", gossie gossie toch. Bij de avondmaaltijd vertelde Peppie aan een geeuwende Japon dat-ie vroeger mishandeld werd en dat-ie al heel vroeg wist dat je niet genoeg kunt hebben aan je eigen piemeltje maar dat je ook graag aan een ander piemeltje wilt frunniken en dat hij, Peppie dus, ook sabbelen als heel erg fijn ervaart "maar dan moet-ie wel schoon zijn" en het liefst wordt geneukt en zelf niet zo'n neuker is. Hij is meer bottom zoals dat heet in die kringen. Ik wist het ook niet maar zo noemen de mannen van de herenliefde dat toch heus echt: je hebt 'bottoms' en 'toppers', tja tis inderdaad een vreemd taalgebruik maar laat dat nou maar zo, erger je er niet aan, hartstochtelijk aanbeden lezer.
Goed, er werd nog een wijntje ingeschonken en hoewel Japon inmiddels met z'n uitdrukkingloze gezicht in de Pasta rucola salade lag te dommelen, kwebbelde onze Peppie maar door over zijn Grote Schrijversschap, z'n steun en toeverlaat Anton Brand (top of bottom?) en over zijn ouders en broers en zuster en natuurlijk z'n enige achternicht uit Epse. Want die was heel tragisch om het leven gekomen maar werd door iedereen zelfs nu nog gememoreerd: ze was de eerste lesbo die in Epse uit de kast was gekomen. Gebruiken ze dat top & bottom jargon ook bij lesbo's? weet u dat?
Inmiddels lag Japon met z'n poepige heufd naast het bord op de rand van de iets te klein uitgevallen tafel (maar dat is in Italiaanse restaurants altijd hetzelfde, veel te kleine tafeltjes) maar Peppie had natuurlijk niets door. Hij praatte en praatte dat het een lieve lust was en vertelde, inmiddels bij zijn 14de levensjaar aangekomen, hoe hij voor de eerste keer - 'mijn debuut' zei-ie giechelend, leuk hè - een nogal fors uitgevallen lul in zijn walmende reetje geschoven kreeg. Hij had het er over dat het wel even wennen was maar had bij zichzelf gedacht "Kom op zeg, ben jij nou een kerel?" en liet het maar over zich heen gaan. Zijn debuut werd geen vriend voor het leven want de man was al op leeftijd (toentertijd 78) maar wist wel van rammen want, zo vertelde Peppie aan een inmiddels licht-snurkende Japon, hij kon drie dagen niet lopen en als zijn moeder vroeg waarom loop je toch zo vreemd met je benen uitelkander mijn jongen, dan deed-ie de ene keer alsof hij niks hoorde of hij loog dat-ie iets verkeerd had gegeten en vliegensvlug naar het privaat moest en dat z'n 14jarige jongensreetje helemaal ruw was van al die schijterij. Nou nou niet zo'n vuile praat riep zijn moeder dan en knikte met heur hoofd alsof ze wilde zeggen "van die jongen komt niets terecht" niet wetend natuurlijk dat onze Peppie een Grote Schrijver zou worden en ooit nog 'ns met Arthur Japon aan een en dezelfde tafel zou zitten kwalmen.
Het werd al laat, Japon was inmiddels van de stoel met rieten bedekking gegleden, had daarbij een winkelhaak opgelopen in zijn mooie pantalon en Peppie werd verzocht door zo'n kleine Italiaanse opdonder om toch vooral zijn kanes opdracht te geven te stoppen en het perceel te verlaten "want we zijne allange diechte". Het dreigde uit de hand te lopen, wat zo gezelli begon liep uit op een teleurstelling veroorzaakt door onze Peppie die zelfs bij het verlaten van het pand niet van ophouden wist. "Weet u wel wie ik ben?" vroeg hij de kleine geile Italiaanse deugniet en terwijl hij met lichte hand richting deur werd geduwd, kwam "Weet u wel dat ik een Groot Schrijver ben?" er nog uit. Japon, inmiddels weer onder de levenden, rekende af - u dacht toch niet dat...tuurlijk niet - schudde een paar keer met z'n aan de bovenkant gemonteerde luizenbol en ging zijnsweegs. Met wie was ik hier vanavond vroeg-ie zich al slenterend af.....