Brammetje

Brammetje had zich zo ingespannen om aangifte te doen wegens belediging en bedreiging. Hij had weinig tijd gehad die morgen, het was miezerig weer maar dat vond onze fluim niet erg want zijn bestaan was ook miezerig. Dat had-ie de avond er voor nog opgebiecht aan zijn boezemvriend Peppie, u kent Peppie nog wel? Echt niet? 'k Heb u toch wel'ns verteld dat er een hele Grote Schrijver in onze contreien heupwiegend ronddoolt die, wanneer het aan het eind van de middag donker is, zijn prullaria naar deSlegte brengt en van de karige opbrengst samen met zijn vriendje Brammetje een warme chocolademelk gaat drinken in een dichterscafe. Dat kan er nét af want zelfs bij de boekgrootgrutter koopt niemand die 'literaire' uitwerpselen. (Peppie mag deze maand met een Belgische schrijver brunchen en het onderwerp dat ter tafel komt is: 'Wat is het verschil tussen een nicht zijn en een neger?' U begrijpt dat het Peppie geen enkele moeite kost uit te leggen wat een nicht is. Van negers weet hij niks behalve dat ze een grote lul hebben en Peppie is dol op grote lullen; "kan ze wel opvreten die negerlullen" zegt-ie altijd wanneer de warme chocolademelk plaats maakte voor een glaasje bessenjenever. Jaja, het is een geil hondje met een foute naam: Coen...gedver Coen..wie heet er nou toch Coen...bah!)
Enfin, onze Bram had een lang verhaal gehouden op het politiebureau hoe hij zich bedreigd voelde door een paar boze zinnen van schrijver dezes in een email, dat is een electronisch bericht maar dat wist u wel. En had inmiddels met open mond - wat zal het gestonken hebben in die toch al benauwde kamer - het uniform van zijn gesprekgenoot van boven tot onder bekeken. Hij had er wel aan willen likken maar ja, dat mocht niet. Hij had het ook niet gevraagd maar de vraag lag op zijn slecht onderhouden tong maar kon 'm nét inhouden. Zo'n jongen maakt toch heel wat mee en ik kan me voorstellen dat aan het eind van zo'n hectische dag ("ik ben op het politiebureau geweest....!!!") Brammetje uitgeput onder de dekens kruipt en tijdens het betasten van z'n klein uitgevallen piemeltje in een diepe slaap valt. Hij heeft wel een partner maar 'die gaat maar ergens anders voor de neukerij zorgen' is een gevleugelde uitspraak van onze nieuwbakken held.
Opgetogen verliet hij het bureau, struikelde zowat over de mat-met-logo en liep zo trots als een oude verkreukelde pauw naar zijn Gazelle (fiets). Hè gelukkig, die stond er nog maar, zo filosofeerde hij voort, er zal toch niemand zijn die zo dom is uitgerekend zijn fiets te jatten die aan een paal vast staat voor een politiebureau. Hij bedacht zelfs dat-ie het vervoermiddel ook wel zonder slot had kunnen parkeren want de politie was tenslotte z'n beste vriend. Tja..een beetje vreemde gedachtengang maar dat had onze Brammetje wel vaker. Hoe dan ook, met rode koontjes op z'n gereformeerde wangen sprong hij kordaat op het zadel maar miste en stuiterde met z'n balletjes op de middenstang. Een ijselijke kreet weerklonk over de Korreweg en menige passant dacht wat u nu ook denkt: sukkel!
Bij thuiskomst was het zijn huisgenoot wel opgevallen dat-ie zo raar liep maar hij heeft nooit iets verteld, nooit! U denkt toch niet dat onze jongen over die pijnlijke gebeurtenis gaat vertellen..kom nou zeg..dat zou hij nooit doen want dat is gezichtsverlies (lees: ballenverlies) en er stond 'm nog zoveel te wachten op dit gebied (maar dat wist Brammetje toen nog niet). Onze nog steeds door acne geplaagde held wachtte in spanning af hoe de rechtbank zou reageren op zijn aangifte en hoe heerlijk het was om in de vroege avonduren samen met Peppie te gniffelen over de ongetwijfeld fikse boete die Hofmann - ik dus - die dag te horen had gekregen. Maar van het geplande gemeesmuil boven de warme chocolademelk zou nooit sprake zijn want de aangifte werd terzijde gelegd en niet serieus genomen. Arme arme Brammetje...nou had-ie eens een "statement" gemaakt maar het effect was nihil, nul en zero. Even overwoog hij hetzelfde te doen als zijn vader (suicidium) maar bedacht zich vliegensvlug. Stel je voor dat hij zou opstappen..waar zou dan de door hem ontwikkelde riooljournalistiek blijven?
Treurig gestemd boog hij voorover, dacht aan de mislukte poging 'die verdomde Hofmann' een kopje kleiner te maken, liep vervolgens naar het privaat en begon luidruchtig te schijten. Keek daarna achterom, spuwde op zijn eigen stront en veegde z'n door vette aambeien geteisterde reet af met een keukenrol. Smeet de deur dicht, liep naar zijn "werkkamer" en huilde nog vele vele uren.