Hier volgt een samenvatting beste lezer. Lees het maar eens rustig door, neem er de tijd voor, schenk een glaasje wijn in en houdt u vooral stevig vast aan de piano om te voorkomen dat u achterover valt van verbazing:
In september 2008 ontmoette ik Ingrid Visser, toentertijd werkzaam bij de afdeling Commerciële Zaken van OOG-Radio in Groningen. Onze belangstelling voor klassieke muziek werd al snel duidelijk in enthousiaste gesprekken over componisten, uitvoerenden enzovoort. Ik vertelde haar wel'ns wat concertjes te organiseren voor de Stichting Muziekklassiek! en dan met name voor de pianist Jeremy Menuhin. Dat nieuws sloeg bij haar in als een bom want ze vond het geweldig dat het 'management' van een internationaal gevierde pianist uitgerekend in Groningen zetelde. Ze vertelde over haar bewondering voor zijn vader, de legendarische violist Yehudi Menuhin en vertelde dat het op 12 maart 2009 tien jaar geleden was dat de violist overleed in Berlijn. Ze kwam met het idee/voorstel een zgn. herdenkingsconcert te regelen in Nederland waar zijn zoon moest optreden (Jeremy dus) en voor wat betreft de financiering moesten we ons vooral geen zorgen maken want met haar contacten in de zakenwereld, was dit absoluut geen enkel probleem. Er vielen namen van o.a. de Gasunie, Gasterra, Menzis...noem maar op, zij had de contacten en vele zouden zich verdringen om toch vooral mee te mogen doen met dit unieke concert! Na enkele gesprekken en haar stijgende enthousiasme, besloot ze niet één maar twee concerten te organiseren "want het geld komt met bakken binnen, we hebben goud in handen, besef je dat wel ?" Besloten werd een concert in den lande te regelen en eentje in Groningen. Op korte termijn een zaal regelen is moeilijk want meestal zijn alle locaties al ver voor een seizoen volgeboekt. 'Even tussendoor huren' wil eigenlijk niet of je moet de mazzel hebben dat er een evenement werd gecanceld en waar je dan kunt inspringen. Diverse locaties passeerden de revue en uiteindelijk koos Ingrid voor de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt in Beesd. Overleg over de verschillende accommodaties voerde zij, ik ben daar nooit bij geweest. Toch ontstond er al snel irritatie omdat zij geen antwoord gaf op de vraag: welke sponsoren heb je inmiddels benaderd? - hoeveel geld is op dit moment binnen en wie hebben de bedragen overgemaakt? ze bleef het antwoord schuldig en wanneer het gesprek weer 'ns kwam op dit onderwerp, dan werd dit vliegensvlug van tafel geveegd. Er zijn diverse e-mails van haar waarin ze zegt dat de sponsoring mijn zaak niet is en dat ik er uitsluitend voor moet zorgen dat Jeremy Menuhin op de afgesproken tijd en plaats daar is waar-ie moet zijn. Beesd op 12 maart en in Groningen op 14 maart.
Onze voortvarende initiator koos voor de Mediacentrale en liet notabene in het pand een gigantische tribune bouwen want volgens haar kwamen op dit unieke recital zeker 800 mensen af. Mijn opmerking dat het gebouw niet in verband wordt gebracht met klassieke concerten en dat er beslist geen 800 mensen zouden komen, ontketende bij haar een afkeer van mijn persoon die niet is te beschrijven. Ik was negatief en een klootzak omdat ik niet besefte hoe uniek dit alles wel was. "We hebben goud in handen" heb ik diverse keren mogen horen en ondanks mijn twijfel bleef zij er van overtuigd dat het geld, de sponsoring dus, zou binnenstromen. Ik had me daarmee niet te bemoeien, dat waren - nogmaals - uitdrukkelijk haar zaken..punt uit!
Toen er posters moeten worden ontworpen en gedrukt, bestelde ze maar liefst drie formaten waarop geen logo's stonden, op geen van alle. Ik maakte haar prikkelbaar met de volkomen terechte vraag waarom zij kennelijk gerenommeerde bedrijven had binnengehaald die geen van alle naamsvermelding wilden? waarom sponsor je dan twee concerten? Nou dat was me wat: ze vond het ordinair, ze wilde geen logo's en dat had mij aan het denken moeten zetten. Waren de door haar meermalen genoemde sponsoren er wel? en zo ja, om welke bedragen ging het dan. Ze noemde Bollegraaf in Appingedam, ze noemde Buffet Crampon (klarinettenproducent), Menzis, kortom, vele namen kwamen voorbij maar details werden niet verstrekt. Dat waren mijn zaken immers niet. Ingrid Visser was de organisator en stelde zich ook aan iedereen als zodanig voor. De twee HC waren haar 'pakkie-an' en verder moest iedereen vooral z'n kop houden. Zij was de 'grand-Madame' en gaarne respect! Haar kwam alle eer toe. Twijfelachtig..dat dan weer wel zo blijkt nu.
Maar tot op dat moment was het nog onbekend of Jeremy Menuhin überhaupt wel wilde komen. De aanleiding "In Memoraim Yehudi Menuhin" was nou niet het eerste waarop de man zat te wachten want de relatie met zijn vader was niet geweldig. Ik ben naar Zwitserland gegaan om met hem te praten en proberen te overtuigen van de 'belangrijkheid' van dit project en ten tweede of hij bereid was met twee andere voor hem volslagen onbekende musici een trio van Rachmanninoff uit te voeren. Aanvankelijk weigerde hij maar na enig aandringen mijnerzijds ging hij akkoord en vertelde op dinsdag 10 maart, twee dagen voor het eerste recital, in Nederland te zullen arriveren. Toen ik het besluit van Menuhin aan IV meedeelde, sprong ze zowat uit elkaar van vreugde, enthousiasme en alles wat er verder nog te bedenken is. Ze was zo vreselijk blij dat de pianist zijn fiat had gegeven en nu konden we allemaal aan de slag. De bezetenheid waarmee dit 'aan de slag' gepaard ging, valt niet te beschrijven. Duidelijk was dat zij meer dan ooit tevoren ging bellen, sms'en, sponsoren benaderen, voortdurend op reis was..te veel om op te noemen. Dat bracht met zich mee dat de communicatie tussen IV en mij stroef verliep als er al sprake was van communicatie. Meerdere conflicten volgden elkaar in rap tempo op en op een zeker moment besloot zij uitsluitend nog met mevrouw Cora Visser, secretaris van de SMK!, te praten en overleggen en niet meer met mij. Dat heeft ze een poosje volgehouden maar dat liep keer op keer mis. De stemming werd er niet beter op en de neiging om elkaar te ontlopen werd steeds groter.
Inmiddels had zij diverse keren aangeboden om de schuld van de Stichting Muziekklassiek! aan o.a. de heer Joel (Saab-dealer) wel eventjes te regelen "want er is straks voldoende geld en jullie houden er als Stichting behoorlijk veel aan over en dan kun je me terug betalen". Ik belde Joel en maakte een afspraak om op 10 november langs te komen om een lening terug te betalen die de SMK! van hem had ontvangen 'ter overbrugging'. De serie smoezen die IV bedacht om steeds haar bezoek uit te stellen, is niet te tellen. Ze mailde naar Cora (waarmee ze deze zaak zou regelen) dat haar pasje weg was, toen dat ze niet bij haar geld kon komen omdat dat onder beheer was bij iemand anders en die persoon was niet thuis, toen mailde ze dat ze er aan kwam ("Ik stap nu in de auto") maar ze kwam natuurlijk niet, toen had ze eindelijk het pasje weer teruggevonden maar nu kwam de smoes dat ze drie keer een verkeerde pincode had ingedrukt....geen geld, niet naar Joel en de man, terecht, boos. Er waren vergevorderde plannen om Menuhin te laten optreden in Stockholm en via de contacten van meneer Joel was al het een en ander geregeld. De talloze contacten hadden een gegarandeerd succesvol recital moeten opleveren en plotsklaps was dit alles over & uit want hij was zwaar teleurgesteld dat ik had aangekondigd langs te komen en dat niet deed. IV bood aan met haar creditkaart het wel even te regelen maar ook daarvan, u raadt het al, is niets terecht gekomen. Dat was de eerste keer dat ze ons zwaar in de problemen bracht. Maar er volgende meerdere:
wij, de SMK!, organiseerden in 2008 een serie Recital+ concerten en daarvoor had een sponsor - de enige die we ooit hebben gehad - een bedrag toegezegd om de honoraria van de drie meewerkende artiesten te betalen, Klara Wurtz, Paolo Giacometti en Emmy Verhey. Op het allerlaatste moment haakte deze sponsor af en zaten we dus met een tweede probleem n.l. dat we voor de eerste keer sinds de oprichting van de SMK! geen honoraria konden betalen aan de drie musici. Ook hier wierp IV zich op als redder in nood maar, ditkeer raadt u het ook, er kwam geen snars van terecht. Ze was op de hoogte van de vervelende financiële perikelen en dat heeft ze volledig misbruikt. Na 14 maart 2009 is ze een hetze begonnen die ertoe heeft geleid dat er zelfs een programma van de Tros-TV aan te pas is gekomen (Opgelicht!) en heeft ze, buiten dat, iedereen die ze via ons heeft leren kennen voorzien van roddel en achterklap en de meest waanzinnige verhalen bedacht. Ze heeft iedereen die ze kon vinden geïnformeerd en dat alles maar met één doel voor ogen: zelf buiten schot blijven. Want dat ze de boel heeft bedonderd, belazerd en vernachelt, is evident. Ze is doelbewust na de 14de maart de campagne tegen ons begonnen omdat ze wist dat er vragen zouden komen over de organisatie van de twee HC en wat voor bedragen er in om zijn gegaan. Vragen die nog niet beantwoord zijn want dat ze geld heeft ontvangen, is duidelijk. Om zeker te zijn van de komst van Menuhin, betaalde ze aan de SMK! een eerste termijn (van twee) die mevrouw Cora Visser van de SMK! dadelijk overmaakte op de rekening van de heer Menuhin in Parijs. De tweede termijn is nimmer ontvangen! Het contract tussen de SMK! en de pianist werd verzonden. Wij waren dus nu officieel de 'leverancier' van de pianist ten behoeve van de twee HC n.a.v. de tiende sterfdag van zijn vader.
Menuhin kwam, repeteerde met de twee overige musici en de sfeer was goed. IV was meesttijds in Beesd in geen velden of wegen te bekennen en als ze wel 'live' aanwezig was, dan werd er continu en nog 'ns continue gebeld. Dat er verslavingen zijn is mij bekend, dat er ook een telefoonverslaving is, niet. Op donderdag 12 maart was het dan zover dat in de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt het eerste recital zou plaatsvinden. Smiddags had IV nog in de gauwigheid een belichtingsbedrijf opgetrommeld want de bestaande belichting beviel haar niet. Wat haar motief was is mij onbekend en hoe het haar gelukt is om de middag voor concert nr. 1 een bedrijf zo ver te krijgen om een totaal andere belichting in een zaal aan te brengen, een raadsel. Zij heeft kennelijk die middag wel een bedrag betaald aan de mensen van dit bedrijf maar niet het gehele bedrag want mevrouw Cora Visser ontving kortelings een telefoontje dat er nog een behoorlijk bedrag openstond en dat ze IV niet konden bereiken. Op de vraag hoe men er bij kwam op dan de SMK! te bellen, antwoordde men dat IV dat had doorgegeven. Dus onbereikbaar maar wel zo 'slim' om de oude dame Cora Visser op te zadelen met post en telefoontjes over openstaande rekeningen die zij dient te betalen. Dit laatste geldt overigens niet alleen voor dat belichtingsbedrijf - ik weet de naam niet - maar tevens voor de huur van de zaal in Beesd, de huur van de hal in de Mediacentrale en meerdere vorderingen. Dat zij het lef heeft om, ik zegt het nadrukkelijk nog een keer, het adres van de SMK! en dus dat van mevrouw Cora Visser, door te geven is behalve ronduit schandalig ook grof en vernederend. Dat we hier te doen hebben met een schavuit van jewelste en een met haar kont heen en weer draaiende crimineel, wordt meer en meer duidelijker. Dat ze ook het raffinement heeft om mij door het slijk te halen en daarmee zichzelve probeert te verschonen van alle aantijgingen die mogelijk zijn (ik heb geen schuld, je moet bij hem zijn, hij stond in de krant, hij heeft zelfs de TV gehaald...), is een feit dat ik niet zal vergeten en zeker niet vergeven. Ze heeft een vuil en smerig spel gespeeld, laat een spoor van ellende achter en weet zich niettemin gesterkt door een paar mensen om haar heen die allemaal, stuk voor stuk, niet mijn vrienden zijn. Hoeft ook niet, zit ik ook niet op te wachten. Maar dat ze kans heeft gezien om alle koppen bij elkaar te krijgen en gezamenlijk de vendetta te voeren die ze voert en voerde, neem ik haar buitengewoon kwalijk!
Recital twee werd, eveneens als het eerste in Beesd, op zaterdag 14 maart een fiasco. De peperdure tribune was nauwelijks bezet en de opkomst dus matig. Zelf stond ze bij de deur kaarten te verkopen en alras werd duidelijk, naarmate de aanvangstijd naderde, dat het publiek het aantal van zo'n 200 - of minder - niet zou overschrijden. Het concert was op zich goed en het verblijf naderhand in de ontvangstruimte niet onaardig. Nu blijkt dat ze ook Bos & Bos catering niet betaalde want vandaag - woensdag 27 mei 2009 - kwam er een telefoontje van Renske Bos van het gelijknamige bedrijf of wij het telefoonnummer en het adres van IV ouders konden doorgeven i.v.m. een vette vordering. Behalve deze vordering staat er ook nog eentje open van TCN, de verhuurder van de hal van de Mediacentrale die ze ook niet betaalde maar waarvan een aanmaning (dus niet de eerste en originele factuur) naar het adres van de SMK! werd gestuurd. Nu blijkt dat ze notabene het adres van de SMK! doorgeeft aan mensen en/of bedrijven die zij dient te betalen. Het lijkt mij uitermate strafbaar en deze actie van IV is doorgegeven aan Mr H.J. van Balen die namens de SMK! twee vorderingen opeist, t.w. de tweede nooit door haar betaalde 'fee' van Jeremy Menuhin en een rekening van Cobra Records die 1000 Cd's leverde waarvan zij er 500 in haar bezit heeft.
Over deze vordering nog het volgende: op een zeker moment zei IV dat ze een Cd van Jeremy Menuhin in een kerstpakket wilde doen van een 'interessante sponsor'. Ze liet de naam van de Gasunie vallen en vroeg of het mogelijk was 2000 exemplaren te bestellen. Ik legde haar uit dat 2000 x 2 schijfjes wel erg veel van het goede was en hoeveel kerstpakketten ze dacht te voorzien met deze Beethoven-uitgave. Ik vertelde haar dat 1000 exemplaren wellicht een beter aantal was want niet iedereen is geïnteresseerd in een klassieke Cd. Behalve dat ook ditkeer weer toorn mijn deel werd, heb ik haar kennelijk toch weten te overtuigen want 1000 stuks was opeens akkoord. Zo gezegd, zo gedaan. Cobra Records stuurde een nota op naam van de SMK! ter attentie van Ingrid Visser met het verzoek de helft te betalen en na levering de tweede helft. Dat is niet gebeurd. Ondanks talloze toezeggingen ("ik maak dat vandaag in orde") gebeurde er niets. Er werd ook niet meer gesproken over een kerstpakket en welk bedrijf het was die een Cd cadeau wilde doen. Informatie vragen over sponsoren, bedrijven en alles wat hiermee verder mee te maken had, was volstrekt uit den boze. Ik had mij daar niet mee te bemoeien. Er zijn hier talloze e-mails waarin wordt bevestigd wat hier wordt beweerd: het is één-aan-één schakeling van toezeggingen, akkoordkreten en wat-dies-meer-zei en er is geen snars van terecht gekomen.
IV heeft terdege beseft dadelijk na de laatste tonen van het 2de recital, de avond van de 14de maart 2009, dat ze zwaar in de problemen zat of zou komen. Er waren misschien onvoldoende sponsoren (wie, waar en hoeveel € weet ik niet). Het moet een onrustig gevoel zijn geweest doordrongen te zijn van alle kosten en de weinige baten die hier tegenover stonden. Ze is heel doelbewust en uitermate geraffineerd te werk te gaan door de SMK! en mijzelve onmiddellijk na de 14de maart te teisteren met kletsverhalen, misbruik te maken van de informatie die ze in de loop van de tijd had gezien en gekregen, praatjes rond te strooien en op die manier te proberen haar wanbeleid, oplichterij en malversaties in de schaduw te krijgen maar vooral te houden.
Dat het haar gelukt is om een paar mensen te mobiliseren die gaarne bereid waren een emmer shit over mij heen te smijten, is tot daar aan toe. Ik heb mijn vijanden lief. Maar dat ze achter mijn rug om Bram Hulzebos van het Dagblad van het Noorden inschakelde om zodoende een spreekbuis te hebben voor haar kwalijke acties, neem ik haar ten zeerste kwalijk. Deze riooljournalist zag zijn kans schoon om eens eindelijk uit te kunnen pakken over die verdomde Hofmann en heeft aan het handje van IV de meest schunnige verhalen opgetekend. Daarover is inmiddels een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek.
Zij heeft het uitgestippeld om, ik zeg het nog een keer, het zover te krijgen dat haar reeds geschonden reputatie geen verdere deuken zou oplopen en wie is degene die dit zou kunnen doen? juist, dat ben ik. En om dit voor te zijn en haar zelf een 'schone kont' te bezorgen en vooral schoon te houden, is ze deze gruwelijke vendetta begonnen. Zij heeft terdege geweten dat de beste manier om in de schaduw te blijven, haar acties waren die mij enorm veel schade heeft berokkend. Concluderend: Ingrid Visser zit zwaar in de problemen, vooral financieel. Dat ze een borderliner is, verslaafd is en mede daardoor de weg totaal kwijt, zou mij tot voor kort nog enigszins hebben geïnteresseerd. Weliswaar met mate maar het zou mij niet koud hebben gelaten.
Dat deze 'instelling' nu compleet is verdwenen, heb ik geprobeerd aan te tonen door het bovenstaande dat ingediend wordt als een aangifte tegen IV vanwege smaad en laster én het niet betalen van het honorarium van Jeremy Menuhin (aan de SMK!) en het niet betalen van uitdrukkelijk door haar bestelde Cd's.
Aldus naar waarheid opgeschreven te Groningen op 27 mei 2009.
In september 2008 ontmoette ik Ingrid Visser, toentertijd werkzaam bij de afdeling Commerciële Zaken van OOG-Radio in Groningen. Onze belangstelling voor klassieke muziek werd al snel duidelijk in enthousiaste gesprekken over componisten, uitvoerenden enzovoort. Ik vertelde haar wel'ns wat concertjes te organiseren voor de Stichting Muziekklassiek! en dan met name voor de pianist Jeremy Menuhin. Dat nieuws sloeg bij haar in als een bom want ze vond het geweldig dat het 'management' van een internationaal gevierde pianist uitgerekend in Groningen zetelde. Ze vertelde over haar bewondering voor zijn vader, de legendarische violist Yehudi Menuhin en vertelde dat het op 12 maart 2009 tien jaar geleden was dat de violist overleed in Berlijn. Ze kwam met het idee/voorstel een zgn. herdenkingsconcert te regelen in Nederland waar zijn zoon moest optreden (Jeremy dus) en voor wat betreft de financiering moesten we ons vooral geen zorgen maken want met haar contacten in de zakenwereld, was dit absoluut geen enkel probleem. Er vielen namen van o.a. de Gasunie, Gasterra, Menzis...noem maar op, zij had de contacten en vele zouden zich verdringen om toch vooral mee te mogen doen met dit unieke concert! Na enkele gesprekken en haar stijgende enthousiasme, besloot ze niet één maar twee concerten te organiseren "want het geld komt met bakken binnen, we hebben goud in handen, besef je dat wel ?" Besloten werd een concert in den lande te regelen en eentje in Groningen. Op korte termijn een zaal regelen is moeilijk want meestal zijn alle locaties al ver voor een seizoen volgeboekt. 'Even tussendoor huren' wil eigenlijk niet of je moet de mazzel hebben dat er een evenement werd gecanceld en waar je dan kunt inspringen. Diverse locaties passeerden de revue en uiteindelijk koos Ingrid voor de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt in Beesd. Overleg over de verschillende accommodaties voerde zij, ik ben daar nooit bij geweest. Toch ontstond er al snel irritatie omdat zij geen antwoord gaf op de vraag: welke sponsoren heb je inmiddels benaderd? - hoeveel geld is op dit moment binnen en wie hebben de bedragen overgemaakt? ze bleef het antwoord schuldig en wanneer het gesprek weer 'ns kwam op dit onderwerp, dan werd dit vliegensvlug van tafel geveegd. Er zijn diverse e-mails van haar waarin ze zegt dat de sponsoring mijn zaak niet is en dat ik er uitsluitend voor moet zorgen dat Jeremy Menuhin op de afgesproken tijd en plaats daar is waar-ie moet zijn. Beesd op 12 maart en in Groningen op 14 maart.
Onze voortvarende initiator koos voor de Mediacentrale en liet notabene in het pand een gigantische tribune bouwen want volgens haar kwamen op dit unieke recital zeker 800 mensen af. Mijn opmerking dat het gebouw niet in verband wordt gebracht met klassieke concerten en dat er beslist geen 800 mensen zouden komen, ontketende bij haar een afkeer van mijn persoon die niet is te beschrijven. Ik was negatief en een klootzak omdat ik niet besefte hoe uniek dit alles wel was. "We hebben goud in handen" heb ik diverse keren mogen horen en ondanks mijn twijfel bleef zij er van overtuigd dat het geld, de sponsoring dus, zou binnenstromen. Ik had me daarmee niet te bemoeien, dat waren - nogmaals - uitdrukkelijk haar zaken..punt uit!
Toen er posters moeten worden ontworpen en gedrukt, bestelde ze maar liefst drie formaten waarop geen logo's stonden, op geen van alle. Ik maakte haar prikkelbaar met de volkomen terechte vraag waarom zij kennelijk gerenommeerde bedrijven had binnengehaald die geen van alle naamsvermelding wilden? waarom sponsor je dan twee concerten? Nou dat was me wat: ze vond het ordinair, ze wilde geen logo's en dat had mij aan het denken moeten zetten. Waren de door haar meermalen genoemde sponsoren er wel? en zo ja, om welke bedragen ging het dan. Ze noemde Bollegraaf in Appingedam, ze noemde Buffet Crampon (klarinettenproducent), Menzis, kortom, vele namen kwamen voorbij maar details werden niet verstrekt. Dat waren mijn zaken immers niet. Ingrid Visser was de organisator en stelde zich ook aan iedereen als zodanig voor. De twee HC waren haar 'pakkie-an' en verder moest iedereen vooral z'n kop houden. Zij was de 'grand-Madame' en gaarne respect! Haar kwam alle eer toe. Twijfelachtig..dat dan weer wel zo blijkt nu.
Maar tot op dat moment was het nog onbekend of Jeremy Menuhin überhaupt wel wilde komen. De aanleiding "In Memoraim Yehudi Menuhin" was nou niet het eerste waarop de man zat te wachten want de relatie met zijn vader was niet geweldig. Ik ben naar Zwitserland gegaan om met hem te praten en proberen te overtuigen van de 'belangrijkheid' van dit project en ten tweede of hij bereid was met twee andere voor hem volslagen onbekende musici een trio van Rachmanninoff uit te voeren. Aanvankelijk weigerde hij maar na enig aandringen mijnerzijds ging hij akkoord en vertelde op dinsdag 10 maart, twee dagen voor het eerste recital, in Nederland te zullen arriveren. Toen ik het besluit van Menuhin aan IV meedeelde, sprong ze zowat uit elkaar van vreugde, enthousiasme en alles wat er verder nog te bedenken is. Ze was zo vreselijk blij dat de pianist zijn fiat had gegeven en nu konden we allemaal aan de slag. De bezetenheid waarmee dit 'aan de slag' gepaard ging, valt niet te beschrijven. Duidelijk was dat zij meer dan ooit tevoren ging bellen, sms'en, sponsoren benaderen, voortdurend op reis was..te veel om op te noemen. Dat bracht met zich mee dat de communicatie tussen IV en mij stroef verliep als er al sprake was van communicatie. Meerdere conflicten volgden elkaar in rap tempo op en op een zeker moment besloot zij uitsluitend nog met mevrouw Cora Visser, secretaris van de SMK!, te praten en overleggen en niet meer met mij. Dat heeft ze een poosje volgehouden maar dat liep keer op keer mis. De stemming werd er niet beter op en de neiging om elkaar te ontlopen werd steeds groter.
Inmiddels had zij diverse keren aangeboden om de schuld van de Stichting Muziekklassiek! aan o.a. de heer Joel (Saab-dealer) wel eventjes te regelen "want er is straks voldoende geld en jullie houden er als Stichting behoorlijk veel aan over en dan kun je me terug betalen". Ik belde Joel en maakte een afspraak om op 10 november langs te komen om een lening terug te betalen die de SMK! van hem had ontvangen 'ter overbrugging'. De serie smoezen die IV bedacht om steeds haar bezoek uit te stellen, is niet te tellen. Ze mailde naar Cora (waarmee ze deze zaak zou regelen) dat haar pasje weg was, toen dat ze niet bij haar geld kon komen omdat dat onder beheer was bij iemand anders en die persoon was niet thuis, toen mailde ze dat ze er aan kwam ("Ik stap nu in de auto") maar ze kwam natuurlijk niet, toen had ze eindelijk het pasje weer teruggevonden maar nu kwam de smoes dat ze drie keer een verkeerde pincode had ingedrukt....geen geld, niet naar Joel en de man, terecht, boos. Er waren vergevorderde plannen om Menuhin te laten optreden in Stockholm en via de contacten van meneer Joel was al het een en ander geregeld. De talloze contacten hadden een gegarandeerd succesvol recital moeten opleveren en plotsklaps was dit alles over & uit want hij was zwaar teleurgesteld dat ik had aangekondigd langs te komen en dat niet deed. IV bood aan met haar creditkaart het wel even te regelen maar ook daarvan, u raadt het al, is niets terecht gekomen. Dat was de eerste keer dat ze ons zwaar in de problemen bracht. Maar er volgende meerdere:
wij, de SMK!, organiseerden in 2008 een serie Recital+ concerten en daarvoor had een sponsor - de enige die we ooit hebben gehad - een bedrag toegezegd om de honoraria van de drie meewerkende artiesten te betalen, Klara Wurtz, Paolo Giacometti en Emmy Verhey. Op het allerlaatste moment haakte deze sponsor af en zaten we dus met een tweede probleem n.l. dat we voor de eerste keer sinds de oprichting van de SMK! geen honoraria konden betalen aan de drie musici. Ook hier wierp IV zich op als redder in nood maar, ditkeer raadt u het ook, er kwam geen snars van terecht. Ze was op de hoogte van de vervelende financiële perikelen en dat heeft ze volledig misbruikt. Na 14 maart 2009 is ze een hetze begonnen die ertoe heeft geleid dat er zelfs een programma van de Tros-TV aan te pas is gekomen (Opgelicht!) en heeft ze, buiten dat, iedereen die ze via ons heeft leren kennen voorzien van roddel en achterklap en de meest waanzinnige verhalen bedacht. Ze heeft iedereen die ze kon vinden geïnformeerd en dat alles maar met één doel voor ogen: zelf buiten schot blijven. Want dat ze de boel heeft bedonderd, belazerd en vernachelt, is evident. Ze is doelbewust na de 14de maart de campagne tegen ons begonnen omdat ze wist dat er vragen zouden komen over de organisatie van de twee HC en wat voor bedragen er in om zijn gegaan. Vragen die nog niet beantwoord zijn want dat ze geld heeft ontvangen, is duidelijk. Om zeker te zijn van de komst van Menuhin, betaalde ze aan de SMK! een eerste termijn (van twee) die mevrouw Cora Visser van de SMK! dadelijk overmaakte op de rekening van de heer Menuhin in Parijs. De tweede termijn is nimmer ontvangen! Het contract tussen de SMK! en de pianist werd verzonden. Wij waren dus nu officieel de 'leverancier' van de pianist ten behoeve van de twee HC n.a.v. de tiende sterfdag van zijn vader.
Menuhin kwam, repeteerde met de twee overige musici en de sfeer was goed. IV was meesttijds in Beesd in geen velden of wegen te bekennen en als ze wel 'live' aanwezig was, dan werd er continu en nog 'ns continue gebeld. Dat er verslavingen zijn is mij bekend, dat er ook een telefoonverslaving is, niet. Op donderdag 12 maart was het dan zover dat in de zaal van de Heerlijkheid Marienwaerdt het eerste recital zou plaatsvinden. Smiddags had IV nog in de gauwigheid een belichtingsbedrijf opgetrommeld want de bestaande belichting beviel haar niet. Wat haar motief was is mij onbekend en hoe het haar gelukt is om de middag voor concert nr. 1 een bedrijf zo ver te krijgen om een totaal andere belichting in een zaal aan te brengen, een raadsel. Zij heeft kennelijk die middag wel een bedrag betaald aan de mensen van dit bedrijf maar niet het gehele bedrag want mevrouw Cora Visser ontving kortelings een telefoontje dat er nog een behoorlijk bedrag openstond en dat ze IV niet konden bereiken. Op de vraag hoe men er bij kwam op dan de SMK! te bellen, antwoordde men dat IV dat had doorgegeven. Dus onbereikbaar maar wel zo 'slim' om de oude dame Cora Visser op te zadelen met post en telefoontjes over openstaande rekeningen die zij dient te betalen. Dit laatste geldt overigens niet alleen voor dat belichtingsbedrijf - ik weet de naam niet - maar tevens voor de huur van de zaal in Beesd, de huur van de hal in de Mediacentrale en meerdere vorderingen. Dat zij het lef heeft om, ik zegt het nadrukkelijk nog een keer, het adres van de SMK! en dus dat van mevrouw Cora Visser, door te geven is behalve ronduit schandalig ook grof en vernederend. Dat we hier te doen hebben met een schavuit van jewelste en een met haar kont heen en weer draaiende crimineel, wordt meer en meer duidelijker. Dat ze ook het raffinement heeft om mij door het slijk te halen en daarmee zichzelve probeert te verschonen van alle aantijgingen die mogelijk zijn (ik heb geen schuld, je moet bij hem zijn, hij stond in de krant, hij heeft zelfs de TV gehaald...), is een feit dat ik niet zal vergeten en zeker niet vergeven. Ze heeft een vuil en smerig spel gespeeld, laat een spoor van ellende achter en weet zich niettemin gesterkt door een paar mensen om haar heen die allemaal, stuk voor stuk, niet mijn vrienden zijn. Hoeft ook niet, zit ik ook niet op te wachten. Maar dat ze kans heeft gezien om alle koppen bij elkaar te krijgen en gezamenlijk de vendetta te voeren die ze voert en voerde, neem ik haar buitengewoon kwalijk!
Recital twee werd, eveneens als het eerste in Beesd, op zaterdag 14 maart een fiasco. De peperdure tribune was nauwelijks bezet en de opkomst dus matig. Zelf stond ze bij de deur kaarten te verkopen en alras werd duidelijk, naarmate de aanvangstijd naderde, dat het publiek het aantal van zo'n 200 - of minder - niet zou overschrijden. Het concert was op zich goed en het verblijf naderhand in de ontvangstruimte niet onaardig. Nu blijkt dat ze ook Bos & Bos catering niet betaalde want vandaag - woensdag 27 mei 2009 - kwam er een telefoontje van Renske Bos van het gelijknamige bedrijf of wij het telefoonnummer en het adres van IV ouders konden doorgeven i.v.m. een vette vordering. Behalve deze vordering staat er ook nog eentje open van TCN, de verhuurder van de hal van de Mediacentrale die ze ook niet betaalde maar waarvan een aanmaning (dus niet de eerste en originele factuur) naar het adres van de SMK! werd gestuurd. Nu blijkt dat ze notabene het adres van de SMK! doorgeeft aan mensen en/of bedrijven die zij dient te betalen. Het lijkt mij uitermate strafbaar en deze actie van IV is doorgegeven aan Mr H.J. van Balen die namens de SMK! twee vorderingen opeist, t.w. de tweede nooit door haar betaalde 'fee' van Jeremy Menuhin en een rekening van Cobra Records die 1000 Cd's leverde waarvan zij er 500 in haar bezit heeft.
Over deze vordering nog het volgende: op een zeker moment zei IV dat ze een Cd van Jeremy Menuhin in een kerstpakket wilde doen van een 'interessante sponsor'. Ze liet de naam van de Gasunie vallen en vroeg of het mogelijk was 2000 exemplaren te bestellen. Ik legde haar uit dat 2000 x 2 schijfjes wel erg veel van het goede was en hoeveel kerstpakketten ze dacht te voorzien met deze Beethoven-uitgave. Ik vertelde haar dat 1000 exemplaren wellicht een beter aantal was want niet iedereen is geïnteresseerd in een klassieke Cd. Behalve dat ook ditkeer weer toorn mijn deel werd, heb ik haar kennelijk toch weten te overtuigen want 1000 stuks was opeens akkoord. Zo gezegd, zo gedaan. Cobra Records stuurde een nota op naam van de SMK! ter attentie van Ingrid Visser met het verzoek de helft te betalen en na levering de tweede helft. Dat is niet gebeurd. Ondanks talloze toezeggingen ("ik maak dat vandaag in orde") gebeurde er niets. Er werd ook niet meer gesproken over een kerstpakket en welk bedrijf het was die een Cd cadeau wilde doen. Informatie vragen over sponsoren, bedrijven en alles wat hiermee verder mee te maken had, was volstrekt uit den boze. Ik had mij daar niet mee te bemoeien. Er zijn hier talloze e-mails waarin wordt bevestigd wat hier wordt beweerd: het is één-aan-één schakeling van toezeggingen, akkoordkreten en wat-dies-meer-zei en er is geen snars van terecht gekomen.
IV heeft terdege beseft dadelijk na de laatste tonen van het 2de recital, de avond van de 14de maart 2009, dat ze zwaar in de problemen zat of zou komen. Er waren misschien onvoldoende sponsoren (wie, waar en hoeveel € weet ik niet). Het moet een onrustig gevoel zijn geweest doordrongen te zijn van alle kosten en de weinige baten die hier tegenover stonden. Ze is heel doelbewust en uitermate geraffineerd te werk te gaan door de SMK! en mijzelve onmiddellijk na de 14de maart te teisteren met kletsverhalen, misbruik te maken van de informatie die ze in de loop van de tijd had gezien en gekregen, praatjes rond te strooien en op die manier te proberen haar wanbeleid, oplichterij en malversaties in de schaduw te krijgen maar vooral te houden.
Dat het haar gelukt is om een paar mensen te mobiliseren die gaarne bereid waren een emmer shit over mij heen te smijten, is tot daar aan toe. Ik heb mijn vijanden lief. Maar dat ze achter mijn rug om Bram Hulzebos van het Dagblad van het Noorden inschakelde om zodoende een spreekbuis te hebben voor haar kwalijke acties, neem ik haar ten zeerste kwalijk. Deze riooljournalist zag zijn kans schoon om eens eindelijk uit te kunnen pakken over die verdomde Hofmann en heeft aan het handje van IV de meest schunnige verhalen opgetekend. Daarover is inmiddels een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek.
Zij heeft het uitgestippeld om, ik zeg het nog een keer, het zover te krijgen dat haar reeds geschonden reputatie geen verdere deuken zou oplopen en wie is degene die dit zou kunnen doen? juist, dat ben ik. En om dit voor te zijn en haar zelf een 'schone kont' te bezorgen en vooral schoon te houden, is ze deze gruwelijke vendetta begonnen. Zij heeft terdege geweten dat de beste manier om in de schaduw te blijven, haar acties waren die mij enorm veel schade heeft berokkend. Concluderend: Ingrid Visser zit zwaar in de problemen, vooral financieel. Dat ze een borderliner is, verslaafd is en mede daardoor de weg totaal kwijt, zou mij tot voor kort nog enigszins hebben geïnteresseerd. Weliswaar met mate maar het zou mij niet koud hebben gelaten.
Dat deze 'instelling' nu compleet is verdwenen, heb ik geprobeerd aan te tonen door het bovenstaande dat ingediend wordt als een aangifte tegen IV vanwege smaad en laster én het niet betalen van het honorarium van Jeremy Menuhin (aan de SMK!) en het niet betalen van uitdrukkelijk door haar bestelde Cd's.
Aldus naar waarheid opgeschreven te Groningen op 27 mei 2009.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten