Het tweede deel uit het eerste pianotrio van Mendelssohn B. is van een dergelijke woeste schoonheid, dat je eigenlijk iedereen zou moeten 'verplichten' deze muziek aan te horen, aan te schaffen, te verspreiden of anderszins want het verruimt en bedaart de geest, beide. Prachtig, prachtig lieve lezer. Over een verruimde geest gesproken ('t schiet me net te binnen): ik heb u toch al verteld over de gretigheid waarmee Amens meer dan regelmatig haar neus bepoeierde? Neen, echt niet? Jeetje. Nou dat 'gepoeier' bleef niet aan de buitenkant zitten hoor, zeker niet. 't Kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Niet dat ze veel veranderde, beslist niet. Het fanatisme verdween niet, integendeel, du Pré bleef een van de beste cellisten die de wereld voort had gebracht (wat totale onzin is want behalve wat geflikflooi met dat burleske celloconcert van Edward Elgar, is ons Preetje niet gekomen), Danielle Buizer was haar opvolger hier op de aardkloot en haar klarinetspelende vriend was heur grote liefde. En daar ging ze dan tot vervelens toe op door. Het zal wel wrang zijn dat du Pré dood is en blijft, dat Danielle Buizer hopelijk zo verstandig is een impresariaat te zoeken die haar op de nauwelijks-nog-plaats-hebbende kaart zet want, lieve en trouwe lezer, als je je wilt onderscheiden als aankomend musicus van al die vele vele anderen, dan moet je zorgen dat je nét iets beter bent dan die vele vele anderen en dat is voor weinigen weggelegd, of je nu cello speelt of ukelele, dat maakt niet uit. Buizer heeft zeker talent, is buitendien een prettige verschijning maar haar presence laat te wensen over ondanks de "mediatraining" die ze op verzoek van Amens onderging en die weinig zoden aan de bekende dijk zette, zo moesten wij achteraf constateren. Helaas. Ook hier bleef betaling van de rekening achterwege want Amens betaalde immer niets en niemand, dat is u bekend? (kom ik later nog uitgebreid op terug).
En ter derde dus Lafay die niet verder aan de muzikale bak komt, althans daarvoor wordt gevreesd, als hij zich tenminste nog weiterhin laat vertegenwoordigen door het in maart van dit jaar supersnel in het leven geroepen inDUbitable imPREsariaat (ziet u het?). Neen, blazers zijn er ook zat en als je steeds hetzelfde speelt - en dat dan weer in talloze slaapverwekkende variaties - dan komt een mens ook niet veel verder, toch? Of bent u het hier niet met mij eens? De man speelt behalve klassieke muziek ook in verschillende 'buitenissige' muziekgezelschappen en dat is waarschijnlijk om het brood op de plank te krijgen. Anders is het niet te verklaren, moet de man ook zelf weten, dat zijn onze zaken niet beste lezer en daar gaan we ons verder niet mee bezighouden.
Denk maar niet dat het tegenwoordig makkelijk is om het hoofd boven water te houden in de muzikale wereld. De spoeling is erg dun en alleen de toppers, vergeef me de uitdrukking, blijven drijven. Ja bij toppers denken wij natuurlijk dadelijk aan drie griezels die in de veronderstelling verkeerden dat ze de prijs van dat Songfestival (Moskou, 2009) wel eens eventjes binnen zouden halen, hahaha, wat een schertsvertoning, neen mooi niet. Zag u ze staan? heeft u een flits opgevangen, al zappend, van dat stel. Die vreselijke en vooral afstotelijke nicht G. waar een mank paar nog niet geil van zou worden, dan die schobbejak F. die niet zingen kan maar dat kan vrijwel geen enkele 'zanger' in dit land en dan heb je nog een derde maar daar weet ik de naam niet meer van en dat wil ik eigenlijk ook niet weten. Hoe dan ook, een goed-uitziende en sympathieke maar bovenal zéér getalenteerde jongeman, zijn naam is Alexander Rybak, heeft het gewonnen en dat is meer dan terecht. Leve Noorwegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten